Уладзімір Маякоўскі - П'есы - Клоп. Лазня.

Я лепш не буду глядзець, я адчуваю, як па паветры расплываюцца гэтыя жахлівыя мікробы кахання.

Рэпарцёр

Гатова, і гэтая гатова... Эпідэмія акіяніцца.

30 герлс [48] Герлс (англ. girls) — дзяўчаты; у дадзеным выпадку эстрадныя танцоўшчыцы, рухі якіх абсалютна аднолькавыя і нібы механізаваныя. праходзяць у танцы.

Глядзіце на гэтую трыццацігаловую шасцідзесяціножку! Падумаць толькі — і гэтае ўзбрыкванне нагамі ( да аўдыторыі ) абзывалі мастацтвам!

Пара ў факстроце.

Эпідэмія дайшла... дайшла... да чаго дайшла? ( Глядзіць у слоўнік .) Да а-па-гея, ну... гэта ўжо двуполая жывёла.

Убягае дырэктар заалагічнага сада з невялікім шкляным куфэрачкам у руках. За дырэктарам натоўп, узброены падзорнымі трубамі, фотаапаратамі і пажарнымі лесвіцамі.

Дырэктар(да ўсіх)

Бачылі? Бачылі? Дзе ён? Ах, вы нічога не бачылі!!! Атрад паляўнічых данёс, што яго бачылі тут чвэрць гадзіны таму назад: ён перабіраўся на чацвёрты паверх. Калі ўлічыць сярэднюю яго хуткасць паўтара метра ў гадзіну, дык ён не мог уцячы далёка. Таварышы, зараз жа агледзьце сцены!

Наглядальнікі развінчваюць глядзельныя трубы, з лавак ускакваюць, узіраюцца, засланяючы вочы. Дырэктар размяркоўвае групы, кіруе пошукамі.

Галасы

Хіба яго знойдзеш!.. Трэба голага чалавека на сянніку ў кожным акне выставіць — ён на чалавека бяжыць...

Урачысты голас

Знайшоў! Ёсць! Паўзе!..

Біноклі і глядзельныя трубы накіраваны ў адну кропку. Маўчанне, якое перарываецца шчоўканнем фота- і кінаапаратаў.

Прафесар(прыглушаным шэптам)

Так... Гэта ён! Пастаўце засады і варту. Пажарныя, сюды!!!

Людзі з сеткамі абкружаюць месца. Пажарнікі развінчваюць лесвіцу, людзі караскаюцца адзін за адным.

Дырэктар(апускае трубу, панылым голасам)

Уцёк... На суседнюю сцяну папоўз... О! Сарвецца — заб’ецца! Смельчакі, добраахвотнікі, героі!!! Сюды!!!

Развінчваюць лесвіцу перад другой сцяной, ускараскваюцца. Гледачы заміраюць.

Голас захаплення зверху

Злавіў! Ура!

Дырэктар

Хутчэй!!! Асцярожней!!! Не ўпусціце, не пакамечце жывёліне лапкі...

Па лесвіцы з рук у рукі перадаюць звера, нарэшце ён у дырэктарскіх руках. Дырэктар хавае звера ў куфэрак і падымае куфэрак над галавой.

Дзякуй вам, непрыкметныя працаўнікі навукі! Наш заалагічны сад ашчасліўлены, маючы такі шэдэўр... Мы злавілі вельмі рэдкі экземпляр вымерлага і папулярнейшага ў пачатку стагоддзя насякомага. Наш горад можа ганарыцца — да нас будуць сцякацца вучоныя і турысты... Тут, у маіх руках, адзіны на свеце жывы «клопус нармаліс». Разыходзьцеся, грамадзяне: жывёліна заснула, жывёліна склала лапкі, жывёліна хоча спаць. Я запрашаю вас усіх на ўрачыстае адкрыццё ў заапарк. Важнейшы, трывожнейшы акт злаўлення завершаны!

Гладкія, апалавыя, напаўпразрыстыя сцены пакоя. Зверху, з-за карніза роўная палоска блакітнаватага святла. Злева вялікае акно. Перад акном рабочы чарцёжны стол. Радыё. Экран. Некалькі кніг. Справа высунуты са сцяны ложак, на ложку, пад чысцюткай коўдрай, найбруднейшы Прысыпкін. Венцілятары. Вакол Прысыпкіна ўсё забруджана. На стале акуркі, перакуленыя бутэлькі. На лямпе абрывак ружовай паперы. Прысыпкін стогне. Урач нервова ходзіць па пакоі.

Прафесар( уваходзіць )

Як справы хворага?

Урач

Хворага — не ведаю, а мае агідныя! Калі вы не наладзіце змену кожнай паўгадзіны,— ён перазаразіць усіх. Як дыхне, дык у мяне ногі падкошваюцца! Я ўжо сем вентылятараў паставіў: смурод разганяць.

Прысыпкін

О-о-о!

Прафесар кідаецца да Прысыпкіна.

Прысыпкін

Прафесар, о прафесар!!!

Прафесар цягне носам і адхінаецца і, хістаючыся, ловіць паветра рукамі.

Прысыпкін

Пахмяліцца...

Прафесар налівае піва на донца шклянкі, падае.

Прысыпкін( прыпадымаецца на локцях, дакорліва )

Уваскрэсілі... і здзекуюцца. Што гэта мне — як слану ліманад!..

Прафесар

Грамадства спадзяецца развіць цябе да ступені чалавека.

Прысыпкін

Чорт з вамі і з вашым грамадствам! Я вас не прасіў мяне ажыўляць. Замарозьце мяне зноў! Во!!!

Прафесар

Не разумею, пра што ты гаворыш? Наша жыццё належыць калектыву, і ні я, ні хто іншы не могуць гэтае жыццё...