Роберт Миңнуллин - Мәхәббәтле көзләрем / Осень, полная любви

Күңелдә – каен аклыгы,
Җанда – каен җылысы…
Мин бит аларның шагыйре,
Мин – аларның җырчысы.

Төнгә кадәр утырганмын
Мин компьютер алдында…
Артык озак утырылган:
Туйдым да мин, ардым да!

Туйсам да мин, арысам да,
Эшләрем бетми генә…
Ах, ялгыш төймәгә бастым,
Уйламый-нитми генә.

Язганымның бер мизгелдә
Бетердем мин барсын да…
Утырам менә уйланып
Компьютерым каршында.

Тормышта да кайчагында
Юкка чыга эшләрең…
Әрәм китә вакытларың,
Сарыф була көчләрең…

Йә ул кирәкмәгән була,
Яки дөрес эшләнми…
Берни дә эшли алмыйсың,
Терсәк бит ул тешләнми…

Шушы язу эшенә мин
Әгәр дә тотынмасам,
Төн урталарына кадәр
Әгәр дә утырмасам,

Кәефне дә, эшемне дә
Бозмаган булыр идем…
Бу шигырьне дә, әлбәттә,
Язмаган булыр идем.

Һич онытмыйм яр буенда
Пароход көткәнемне,
Пароход килгәч, Казанга
Утырып киткәнемне…

Китеп барам, туганнарны,
Туган якны калдырып.
Борылам да карыйм артка,
Күзләремне талдырып.

Күзләремә яшьләр килә,
Күзләрем талды бугай.
Туган ягым мин киткәнне
Сизми дә калды бугай…

Минем килеп төшкәнемне
Ә Казан сизәр микән?
Тик пароход бик ашыкмый…
Гел шулай йөзәр микән?..

Пароходта китеп барам,
Яуларга дип Казанны.
Мин әле белмим, билгеле,
Миңа ниләр язганны…

Казан әле мине белми
Ишетеп тә, күреп тә…
Ул мине ничек каршылар?
Булмый әле белеп тә…

Казанны уйламый калган
Юктыр минем бер көнем…
Тик Тукайдан башка анда
Юк бит минем беркемем…

Белмичә ни күрәсен дә,
Белми ни буласын да,
Китеп барам пароходның
Дүртенче классында…

Әй гомерләр…
Гомерләр дә
Шактый кичелде инде…
Ә ул пароход «Габдулла
Тукай» исемле иде.

Быел безне бәхет басты:
Ак-караны күрмибез без,
Көрибез дә көрибез без…
Көрәмичә кермибез без.

Көрәмичә йөрер идек,
Көрәмичә йөреп булмый,
Көрәмичә керер идек,
Көрәмичә кереп булмый.

Безнең эшләр шундый инде…
Бер уңмаган уңмый инде…
Күпме яуса да, ул карны
Көрәмичә булмый инде…

Беләм инде, булмый инде…
Йә, әйтегез, бу ни инде?
Кар көрәргә бер теләк юк…
Теләмичә булмый инде.

Югыйсә мин өлкән яшьтә,
Көрәмәскә хакым да бар!..
Борчылмагыз! Көрәшергә
Минем әле хатын да бар!

Мин яратам сезне, кызлар!
Яратам шул бигрәк!
Ярату ул гөнаһ түгел, –
Яратырга кирәк!

Яратмаслык та түгел шул,
Тормышның сез җаны!
Сезгә бара да тоташа
Тормышның бар ягы…

Ничек гашыйк булмыйсың да
Ничек яратмыйсың?!
Яратасың!.. «Яратам!» дип
Мең кат кабатлыйсың…

Сөю ялкыны сүнмәсен
Безнең җаныбызда!
Яратырга яратылган
Безнең барыбыз да!

Гөнаһ булыр иде, гөнаһ,
Сез дип җан атмасам…
Шагыйрь булып та йөрмим мин,
Сезне яратмасам!

Тәрәзәбез карланган…
Әллә инде карланган ул,
Әллә инде парланган…

Иртәсе дә иртәсе…
Безгә шундый ияләшкән,
Кышның килми китәсе…

Тышта минус унҗиде…
Әле һаман кыштагыча
Ул салкыны, ул җиле…

Югыйсә март бит инде…
Югыйсә язга ашкынган
Күңелләр шат бит инде…

И матурлыгы тышның…
Тәүге көннәре бу язның,
Соңгы көннәре кышның…

Ә тышта шундый аяз…
Нишләргә белми табигать:
Үзе кыш бу, үзе яз…

Тамчылар тама башлады,
Тып та тып тама инде…
Тышта салкынча булса да,
Язларга таба инде…

Тамчысыз язлар башланмый,
Тамчыдан күл җыела…
Кыш китәргә җыенмый да,
Яз килергә җыена…

Язгы тамчыларга карап,
Күзләрем тала инде…
Яз җилләре күңелләрнең
Капкасын кага инде…

Табигатьнең аклыклары
Кышларда кала инде…
Күңелләрем ел да шулай
Бер ярсып ала инде…

Шагыйрь иптәш, синең күңел
Болай да язда инде…
Урамга чык, шигыреңне
Тиз генә яз да инде…