Роберт Миңнуллин - Мәхәббәтле көзләрем / Осень, полная любви

Мәктәпләрдән куып чыгарыгыз,
Башка телгә мешать итмәсен!
Сак булыгыз, безнең татар теле
Дәүләт теле булып китмәсен…

Яңгырамасын дип, татар телен
Зинданнарга ябып куегыз!
Туган телебезне приказ белән,
Указ, закон белән тыегыз!

Ә аннары инде «Татар теле
Үлде!» диеп игълан бирерсез…
Сез, әлбәттә, туган телебезнең
Җеназасына да килерсез!

«Татар теле матур тел иде» дип,
Матур-матур сүзләр әйтерсез!
Ләкин онытмагыз: безнең тарих,
Безнең халык түгел хәтерсез…

Онытмагыз ләкин некрологка
Исемнәрегезне куярга!..
Тик бетереп кенә, үтереп кенә
Татар телен мөмкин тыярга…

Артыграк та, бәлки, әйткәнмендер…
Китмәячәк, беләм, исегез!
Телем беткәч, нигә миңа бу тел?!
Телемне дә, әйдә, кисегез!

Нигә татар булып тудың,
Үз телең дә кирәкмәгәч,
Балаңны һәм оныгыңны
Үз телеңә өйрәтмәгәч?
Юк, татардан тумагансың,
Син уйнаштан тугансыңдыр…
Юк, син безгә туган түгел,
Син урыска тугансыңдыр…
Син сатасың нәселеңне,
Һәм анаңны, һәм атаңны…
Ходай гафу итмәячәк
Син эшләгән бу хатаңны!
Нәкъ менә синең ишеләр
Шушы көнгә илтте безне:
Илсез итте, телсез итте,
Мескен милләт итте безне…
Тик синең кебек маңкортлар
Үзенә зур гөнаһ ала!..
Әгәр туган телсез калсаң,
Чукынасың гына кала…
Чукынып кит! Минем халкым
Телсез калмас! Калмаячак!
Телсез татар булмаганны
Ул барыбер аңлаячак!
Татарлык ул күп татарның
Барыбер бар калебендә.
…Ә синең кебек татардан
Ерак булсын каберең дә.

Бар иде гаярь заманнар!
Ул чаклар безгә таныш.
Бөерләрдән чыга иде
Ул чакта безнең тавыш!

Күкрәкләр безнең киң иде,
Башлар югары иде…
Безнең ниятләребез дә
Изге, догалы иде…

Әллә кем булып тоелдык
Үзебезгә үзебез.
Эшләгән эштәй тоелды
Сөйләгән һәр сүзебез…

Матур гына башладык без,
Ләкин бик тиз ташладык:
Кунак җыйдык, мәҗлес кордык,
Эчтек тә без, ашадык…

Җиң сызганып, тирләп-пешеп,
Зур эшләргә керештек:
Сабантуйдан – сабантуйга,
Аштан ашка йөрештек,

Биедек тә, җырладык та,
Туйладык та уйнадык.
Көн дә бәйрәм һәм көн дә туй
Булыр диеп уйладык…

Менә шулай…
Бәйрәмнәрнең
Чыга хәзер махмыры.
Ничек бетәсе билгеле
Махмырларның ахыры…

Мин язасы ап-ак кәгазь бите
Көтеп ята мине өстәлдә.
Моңа кадәр язганыма хәзер,
Белмим әле, ниләр өстәргә?..

Иң мөһиме, шигырь язарга дип
Кулга каләм алган чакларда,
Кәгазь битен ничек пычратмаска,
Чиста килеш ничек сакларга?..

Сизеп торам йөрәк шигырьләрем
Кемнәргәдер кирәк икәнен.
Аларның да мин кичерешләрен,
Уй-хисләрен шигырь итәмен.

Мин кулымнан килгән кадәр язам,
Яза алмыйм моннан артыгын.
Булдыралсам, мин дә язар идем
Шигырьләрнең фәкать алтынын…

Минем хисләр инде элеккеге,
Яшь чактагы түгел түгелен,
Ә шулай да шигъри сүзнең тәмен
Тоя әле, тоя күңелем…

Тезәм менә шигырь юлларымны,
Алар минем гомер юлларым…
Ташлап китми әле Шигырь Кошым,
Тота әле каләм кулларым.

Яңа ел балаларныкы,
Бу – аларның шатлыгы.
Җитсен гомер буйларына
Яңа елның аклыгы!

Аларга дигән моҗиза,
Аларга дигән тылсым!..
Бу тылсым сабыйларга да,
Олыларга да булсын!

Сабый балага әйләнә
Олылар үзләре дә.
Балаларча күрә башлый
Аларның күзләре дә…

Бәйрәмдә алар үзләрен
Гел сабыйга саныйлар…
Яңа елда олылар да,
Балалар да – сабыйлар.

И балачак! Үземнең дә
Сабый буласым килә!
Балачактагы шикелле
Абый буласым килә!..

Сабыйлар төсле сокланам
Йолдызлар сибелгәнгә…
Сөенеп йөрим бәйрәмдә
Сабыйлар сөенгәнгә.

Бер уйласаң, безгә бар да җитә:
Аң да җитә бездә, дан да җитә…

Бер уйласаң, әллә ниләр җитми:
Халкыбызга гаярь ирләр җитми;

Дөнья буйлап чапкан чаклар җитми,
Чабар өчен чыдам чаптар җитми;