Роберт Миңнуллин - Мәхәббәтле көзләрем / Осень, полная любви

Еларга дип тулышканыңны да,
Елмаерга тырышканыңны да…

Кочагыма елышканыңны да,
Еш-еш алган сулышларыңны да…

Аптырыймын вакыт үткәненә,
Кайчан гына әле киткәнеңә…

Тик син генә минем башларымда…
Бөтен эшләремне ташладым да,

Сине сагынып һәм сине уйлап,
Утырамын айфон белән уйнап…

Соңгы вакытта эшләрем
Бер дә пешмәгән иде.
Каләмемнән юньле шигырь
Бер дә төшмәгән иде…

Син киткәчтен рәхәтләнеп
Эшләрмен дигән идем.
Эшләрмен дип, өстәлемә
Кәгазьләр өйгән идем.

Өйдә тыныч, яз, рәхим ит!
Өйдә беркем шауламый,
Беркем эш кушмый, борчымый,
Беркем комачауламый.

Бөтен шартлар тудырылган,
Тик нигәдер эшләнми.
Күңел никтер илһамланмый,
Күңел никтер хисләнми…

Юк икән шул, минем күңел
Мондыйга өйрәнмәгән.
Минем шигъри халәтем дә
Тынычка көйләнмәгән…

Кулга каләм тоткан килеш
Утырам менә изрәп.
Юк, язылмый, язып булмый…
Кайт инде син, кайт тизрәк!

Ә көн бүген шундый якты,
Аклык кына тоташтан.
Җирем – ап-ак, күгем – ак, пакь…
Җир белән күк тоташкан.

Бүгенгем тора елмаеп,
Күңелем тора көлеп!
Ни өчендер ул кадәрле
Салкын да түгел кебек…

Кояш та ал, кызыл түгел,
Ни өчендер ак бүген.
Яктыртып тора ак кояш
Күңелемнең ак күген.

Күзне дә чагылдырмый ул,
Хәтта карап та була…
Ак кояшның аклыклары
Җаныма кереп тула.

Яктырта бөтен дөньямны
Ак кыш белән ак кояш!
Шундый рәхәт, күңелдә дә
Шул ак кояшны тойгач…

Йә Хода, мин бит әле дә
Сагына беләм икән.
Сагынам, тик сагынулар
Бәгырьне телә икән…

Минем ничек сагынганны,
Ах, җаным, белсәң иде…
Минем сагышлы йөземне,
Ах, җаным, күрсәң иде…

Булмаса да канатларың,
Син кайтыр идең очып!
Кайтыр идең дә син очып,
Кочаклар идең кысып…

Кайнар кочагыма кереп,
Син китәр идең эреп,
Минем яратканны белеп…
Нәкъ яшь чактагы кебек…

Көтү авыр… Кавышкачтын,
Әй рәхәттер инде ул…
Бик сагынам… Сагыну шул
Мәхәббәттер инде ул…

Бернишләп тә булмый, бернишләп тә…
Күңелле дә кебек, кыен да…
Вакыт төгәл… Вакыт мәрхәмәтсез…
Төгәлләнеп килә быел да.

Иске елыбызның көннәре дә
Калды инде бары берничә…
Яңа елга кереп барабыз без,
Ниләр буласын да белмичә…

Ниләр булды, барысы да кала,
Алып китеп булмый берсен дә…
Иске елдан без канәгать булыйк!
Син, күңелем, бер дә көрсенмә!

Өмет белән карыйк киләчәккә!
Инде тагын ниләр әйтергә?
Истәлекләр калсын исебездә,
Хатирәләр калсын хәтердә.

Салып куйыйк хәтер сандыгына,
Саклансыннар шунда – сандыкта…
Һәм күтәреп куйыйк бокалларны
Үзебезнең, әйдә, саулыкка!

Иске еллар, әйдә, китә торсын!
Киләсе ел килсен һәркемгә!
«Бисмилла!» дип Яңа елга керик!
Һәм шатланыйк яңа һәр көнгә!

Кышкы дөнья килә әле
Уянып кына.
Карлар ява акрын гына,
Уйланып кына…

Карлар ява салмак кына,
Иренеп кенә…
Йөрим мин дә, уйларыма
Бирелеп кенә.

Ява карлар үз көенә,
Ашыкмый гына…
Йөрим мин дә, хисләремне
Ташытмый гына.

Бу дөньяга туганыма
Сөенеп кенә,
Яшәгәнемә сөеп һәм
Сөелеп кенә…

Карлар ява тып-тын гына,
Моңланып кына.
Йөрим, шушы ак карлардан
Моң алып кына…

Шушындый була торгандыр
Әкият кенә…
Күңелемдә ак теләк тә
Ак ният кенә.

Болай көткәнем юк иде
Сине тилмереп.
Елардай булдым син юкта
Үксеп, илереп…

Мин мең тапкыр дөрләп яндым,
Мең тапкыр туңдым;
Мин мең тапкыр дуладым да
Мең тапкыр тындым…

Әллә нәрсә булды әле,
Никтер үзгәрдем.
Бик нечкәрде күңелләрем,
Моңсу – күзләрем…

Әйе шул, бик нык үзгәрдем…
Ул каян икән?
Әллә инде мин чыннан да
Картаям микән?..

Тәрәзәдән һәм ишектән
Күз дә алмадым…
Сине яратуымны мин
Ныграк аңладым…