Роберт Миңнуллин - Мәхәббәтле көзләрем / Осень, полная любви

Көзгә кергәч, кем моңлана,
Ә кемнәрдер көрсенә…
Көзләр алар һич кенә дә
Охшамый бер-берсенә.

Без дә төрле, көн дә төрле,
Көз үзе дә йөз төсле.
Үзгәреп кенә торабыз,
Ел да килгән көз төсле…

Көзләр көзгә охшамый шул,
Һәрбер көзнең үз йөзе,
Һәркемнең дә үз хисләре,
Һәркемнең дә үз көзе.

Көз кабатлый күңелләрне,
Көз дә шул ук без бит ул…
Ким дигәндә, йөз җырлык һәм
Йөз шигырьлек көз бит ул!

Казанда да кар күренде,
Торуыма иртән.
Әллә ничек булып китте…
Сагындырган икән.

Көязләнеп кенә ява,
Килештереп кенә,
Яуган шикелле ул, безне
Ирештереп кенә…

Ялындырып, уйнап кына,
Явар-яумас кына,
Минем хисләрем шикелле
Янар-янмас кына…

Җитешми ул төшәргә дә
Җилләп яткан җиргә.
Оча да китә, ияреп
Җилфер-җилфер җилгә…

Әллә үзен, әллә безне
Карый инде сынап…
Барыбер явар ул чынлап,
Иртәрәк йә соңлап…

Казанда да кар күренде,
Тора-бара нишләр?!
Килеп киткән кебек булды
Яшьлектәге хисләр.

Пушкин белми яратмаган
Көзнең шушы мәлләрен.
Әйләндергән ул шигырьгә
Көзнең бар гамәлләрен…

Сыйдырган ул шигыренә
Көзнең бөтен ямьнәрен…
Ә көз үзе гомерләрнең
Җыйган бөтен гамьнәрен.

Алтын төсле сары көзләр
Сагышлы шатлык кебек.
Салкын төсле сабыр көзләр
Сагышлы картлык кебек…

Яфраклар да картайганга
Шулай коеладыр ул…
Карт шагыйрьгә генә, бәлки,
Шулай тоеладыр ул?..

Әллә инде моңсулыкны
Җилләрдә җилгәрәсе…
Күнегелгән иде көзгә,
Килми лә җибәрәсе…

Минем көзге сукмакларым
Яфрак белән түшәлгән.
Ул яфраклар, келәм булып,
Ничек шулай төшәлгән?..

Көзләрнең бу гүзәллеге
Күзнең явын алырлык.
Шушы гүзәллек эченнән
Гомер буе барырлык…

Пушкиннар заманында да
Көз шушындый булгандыр:
Бар табигать алтын кояш
Яктысына тулгандыр…

Заманалар үзгәрсә дә,
Көз ул һаман шул уктыр,
Көздә шул ук моңсулыктыр,
Көздә шул ук холыктыр…

Көз турында мин дә язам…
Көзләр бездә мең төсле…
Көзләрне мин дә яратам,
Пушкин яраткан төсле.

Көз елмая бөтен төштән!
Кызарып миләш пешкән!
Әллә каян балкып тора,
Миләшкә кояш төшкән…

Малайлар никтер ашамый,
Миләш быел уңса да…
Никтер ачы тоела шул,
Миләш матур булса да.

Кызыктыра кызыл миләш…
Чыннан да ачы ла ул…
Ләкин ачы миләш капсаң,
Күңелләр ачыла ул…

Миләшне кошлар ярата!
Ачы дип тә тормыйлар,
Күз ачып йомган арада
Киләләр дә урлыйлар…

Безгә ачы тоелса да,
Кошларга татлыдыр ул.
Иң дөресе – малайлар да,
Кошлар да хаклыдыр ул…

Кошлар юкка яратмас ул!
Сезгә, дуслар, бер киңәш:
Ачы булса да ашагыз,
Мин дә каптым бер миләш!

Карлы яңгыр, җилле яңгыр…
Ни көз түгел, ни кыш түгел.
Аңлап булмый күңелемне:
Ул ни тулы, ни буш түгел…

Көз белән кыш кушылган чак…
Ни үз түгел, ни ят түгел…
Күзләремә яшьләр килә…
Ни өчендер оят түгел.

Туңмыймын да, янмыймын да…
Ни җылы, ни салкын түгел.
Нидер булды күңелемә:
Ул ни боз, ни ялкын түгел…

Нишләргә белми табигать…
Бу, әлбәттә, уен түгел.
Табигать кебек күңел дә…
Рәхәт түгел, кыен түгел.

Көн ни якты, ни караңгы…
Ни көн түгел, ни төн түгел.
Аңлый алмыйм халәтемне:
Ни төш түгел, ни өн түгел…

Мине аптырату җиңел түгел…
Күп әйбергә хәзер шаккатмыйм.
Әллә нинди могҗизаларга да
Гаҗәпләнмим, тел дә шартлатмыйм!

Минем күңел үзе бер могҗиза,
Минем дөньям үзе бер тылсым…
Алар барда, могҗизаларың һәм
Тылсымнарың бер читтә торсын!

Аптырамыйм төрле «нано» ларга,
Аптырамыйм төрле «…фон» нарга:
Аптырамыйм смартфоннарга мин,
Айфоннарга, телефоннарга…

Мин аптырыйм кояш баеганга,
Гаҗәпләнәм таңнар атканга…
Аптыраплар карап торам ел да
Сабантуйда чапкан атларга.