Янка Купала - Сон на кургане

Ах, як смешна было!
Як смяялася я!
Гу-ля-ля, гу-та-та!
Гу-та-та, гу-ля-ля!

Ах, як смешна было!
Ну, яна, ну, сям'я!
Гу-ля-ля, гу-та-та!
Гу-та-та, гу-ля-ля!

Ўжо нядаўна было;
Пільнавала ў аўсе
Так я грушу адну, —
Бач, хлапца к ёй нясе.

Абарваны такі,
Адно зрэб'е на ім;
Босы быў і усім
Тросся целам худым.

Як да йгрушы дабег,
А ўжо быў на ёй плод,
Зірнуў, плюнуў ў руку, —
І на йгрушу, як кот.

Як да верху далез,
Давай дзіч тую рваць
І за пазуху ўсё
Напіхаці, хаваць.

А я тут галінкой
Па камлі грушы хлоп!
Ды вось як: сучком трэсь —
(Паказвае.)
Зляцеў хлопец, як сноп.

Летучы, зачапіў
Кашулёнаю сук,
І з-за пазухі ўсе
Грушы кучай стук-стук!

Не збіраў, паляцеў —
Уцякаў, як быў дуж.
А я ў хохат, у смех
І з хлапца, і з ігруш.

Ах, як смешна было!
Як смяялася я!
Гу-ля-ля, гу-та-та!
Гу-та-та, гу-ля-ля!

Ах, як смешна было!
Ну, яна, ну, сям'я!
Гу-ля-ля, гу-та-та!
Гу-та-та, гу-ля-ля!

Ах, і здарыўся мне
Такжа сёлета смех.
Пільнавала лажка,
дзе быў блізка начлег.

Траўка ладна ужо
Ад зямлі адышла
І панаднай была
Для каня, для вала.

Меў на воку яе,
Як хто толькі зірнуў;
Аж смяльчак раз адзін
Так яе не мінуў.

Ночкай цёмна было,
Як на дне у вадзе;
Хмары месяц звялі,
Зоркі такжа нідзе.

Я ў травіцы сяджу,
Бачу: нейкі бядак
На худзенькім кані
Падцікаецца так.

Сядзіць конна, а ўвесь,
Як асіна, дрыжыць;
Падабраўся к лажку,
Як сава, ўкруг глядзіць.

Конь пыпаў да травы
І са смакам скубе;
Вельмі голадзен быў —
А я шась так сабе!

(Паказвае.)

А конь скок! ды наўцёк
Ува ўсе капыты.
А яздок аб зямлю…
Ўстаў, паплёўся ў кусты.

Адну толькі нагу,
Як калеку, валок,
А я ў хохат, у смех…
Такі смешны быў скок.

Ах, як смешна было!
Ну, яна, ну, сям'я!
Гу-ля-ля, гу-та-та!
Гу-та-та, гу-ля-ля!

Але ж дзе, але дзе
Гэты наш маладзён?

Мы тут пелі сабе,
А на сцежку ўзбрыў ён.

Не яму пуціну
Ў гэтай пушчы знайсці.

Пушча наша для нас —
Яе нашы пуці.

А каб пэўна было,
Пашукаць трэба нам.

Пашукаць, паглядзець
Там і тут, тут і там!

Ха-ха-ха! блудзе ўсё, —
разглядае кусткі;
З рук і ног кроў цячэ,
Сумны, бледны такі.

Ха-ха-ха! блудзе ўсё.
то аб пень, то аб лом.
І на неба глядзіць,
Як бы там яго дом.

Ха-ха-ха! блудзе ўсё,
З сучкоў знакі кладзе,
Каб другі раз не йсці,
Перайшоў ужо дзе.

Прыйдзе, прыйдзе сюды,
Хоць бы млеў, хоць бы чэз,
І засне, ах, засне,
Як бы ноч, як бы лес.

Стойце! Чую трэск я.

Ўжо ідзе.

Ах, як кот!

А цяпер хто куды!
Песні ў ход! Чары ў ход!

Ўжо змогся саўсім я,
Змагла мяне цьма,
А сцежкі-пуцінкі
Няма як няма!

Спаткаў і ваўка ўжо —
Зуб ляскаў аб зуб;
Сава праляцела
І села на дуб.

З-за пня выбег заяц
І ў гушчу пабег, —
А гэткі быў белы,
Як вапна, як снег.

Лізнула гадзюка
Хвастом каля ног,
Пабегла і недзе
Схавалася ў мох.

Ах, болей хадзіць, так
Блудзіць не магу!..
І сон не астаўся
Сабой у даўгу.

Пара адпачыці,
дыхнуці пара,
Хутчэй мо на небе
Узойдзе зара.