Янка Купала - Сон на кургане

Вось за тое й сяджу —
Гэта мой трон-пасад,
Бо ж я княжнай была
Лет таму сто назад.

Гу-та-та, гу-ля-ля,
Гу-ля-ля, гу-та-та!
Бо ж я княжнай была
Лет таму сто назад.

Я снаваці люблю
То сюды, то туды,
Ўспамінаючы свой
Век з людзьмі малады.

Мы жылі удваіх,
Як дзве рыбкі ў вадзе;
Ён нідзе без мяне,
Без яго я нідзе.

Як любіліся мы,
Як быў ясен прастор!
Плялі думкі свае
З сонца, месяца, зор.

А пасля ад мяне
Адарвалі яго…
Ў дальню даль павялі,
А за што і чаго?

У мяне ж, ах, прыйшло
дзіцянятка на свет;
Хлопчык мілы такі,
Як бы з кветак букет.

Стыдна стала ўжо тут
Мне за долю сваю…
Я ў пялёнках яго
Закапала ў зямлю.

Як нябожчык, жуда
Мяне ўсю абняла:
Я у горад адтуль
Пабрыла, уцякла.

Ну, пасля гарадскі
Брук мяне адалеў:
Хто мне лепей плаціў,
Ласкі лепшыя меў.

З віном слёзы піла,
Час маланкай ішоў;
Не стрывала і там —
Уцякла ўжо дамоў.

Сцюжай выла зіма,
Сцежку снег засыпаў;
Даплялася сяк-так,
Дзе маленькі мой спаў.

Абняла курганок,
Слёзы беглі з павек,
І заснула я там,
Ах, заснула навек!

І за тое сную
Так сюды і туды,
Ўспамінаючы свой
Век з людзьмі малады.

Гу-ля-ля, гу-та-та!
Так сюды і туды,
Ўспамінаем мы свой
Век з людзьмі малады.

Зноў трашчыць у кустах.

Гэта, знаць, любы мой
Ўжо вярнуўся ка мне
Са старонкі чужой.

Не, не твой, але мой
Зменнік той ходзе, знаць, —
Зноў мяне палюбіў,
Будзе зноў цалаваць.

І ні твой, ні яе,
А мой верны слуга
Княжну ўспомніў сваю
І ідзе, як мага.

Мо нябожчык сынок?..

Мо татуля сівы?..

Мо стары князь, мой муж,
Ка мне йдзе — як жывы?..

Ну, ў кусты, хто куды!
Хай жа йдзе маладзец,
Пакуль блуду яго
Не надыдзе канец.

Не слеп я, здаецца,
Здаецца, не п'ян, —
Зноў гэтае месца,
Той самы курган.

І ногі прысталі,
І хочацца спаць,
А сцежкі, чым далей —
Не знаць і не знаць.

Ці кінуў хто ўрокі
У кожны тут кут,
Ці ведзьмы ўнарокі
Мяне водзяць тут.

Так шумы пужаюць,
Чуць што дзе дрыгне;
А дома чакаюць
Даўно ўжо мяне.

Гоп! гоп! Не чуваці,
Адказу няма.
Ой, пушча, Ой, маці,
Ты зводзіш здарма!

Жартуеш здарма ты,
Наслаўшы ламоў!
Я траплю дахаты,
Я траплю дамоў!

І не наш, і нічый, —
Так сабе чалавек.

Для спачынку яму
Я прыдумала лек.

І мне ведама ўжо.

Знаю я. Як не знаць?

Вось тут, на кургане,
Яго ўложым мы спаць.

Ха-ха-ха! Сёння ўжо
Ён не выйдзе адсюль.
Гу-ля-ля, гу-тта-та!
Гу-та-та, гу-та-туль!

Ах, успомніла я
Сваё ўлетку жыццё;
Пільнавала тады
Я за вёскай жытцо.

Ужо спелы былі,
Як адзін, каласкі;
Вецер іх калыхаў
Вось так, так на бакі.

Ласкаталі так мне
Яны твар, валасы;
Ласкатала іх я
Ад расы да расы.

Пільнавала іх я;
Ажно раз, нада днём
К ім кабета ідзе,
Проста йдзе з фартухом.

Вочы ўпаўшы ў яе,
Не вясёла яна,
І худая уся —
Косць ды скура адна.

Як прыйшла, ды скубель
Каласкі так мае,
І адзін за другім
У фартух, як свае.

А я шась! а я ў смех!
Зняў кабеціну страх.
Ды наўцёкі адтуль,
Толькі чула я — ах!

Развязаўся фартух,
А яна ўсё бяжыць,
І рассеяла так
Каласкі па мяжы.