Наталья Арсеньева - Пад сінім небам

Мілыя, мілыя сінія кветкі,
сьветлай вясны улюбёныя дзеткі!
Кветак ёсьць шмат, што за вас прыгажэй,
толькі, пралескі, вы сэрцу бліжэй…

Гляну я ў вашыя сінія вочкі —
і быццам бачу гайкі і лясочкі,
дзе з-пад сьнягоў пазіраеце вы,
мілыя дзеці вясны!

Толькі зірну я на вашыя краскі,
ўспомню вясновыя шчырыя ласкі,
ласкі і сонца й нябёс,
песьні, што ветрык прынёс
зь ясных палёў, дзе зямля абсыхае,
сонца дзе з раньня да ночкі гуляе.

Вашыя вочкі ў сабе адбіваюць
сіняе неба і хмаркі, што таюць,
будзіце ціхі, родны мне сум,
нібы у лесе вясьняны той шум,
будзіце сілы, што ўзімку драмалі,
будзіце думкі, што скутыя спалі,
будзіце шэпты надзей,
што мне за ўсё саладзей…

Поўныя рожавай мглы пералескі
вас гадавалі, красуні-пралескі,
неба вас песьціць, вам сонейка шле
золата кос, пацалункі нясе
ветрык вам весьні… вас любіць вясна,
вас па лясох рассыпае яна.

Вы усьцілаеце сьцежку вясьне,
вы яе сымбаль, адзнака яе…
Мо вы таму мне за ўсё й саладзей,
дзеці вясьняных надзей?

У жытох расьцьвілі, расьцьвілі васількі…
На прасторах шырокіх, ня нашых палёў,
між маўклівых, зялёных яшчэ каласоў,
на чужацкай зямлі расьцьвілі.

Расьцьвілі, па узгорках пясчаных бягуць…
А ўнізе, пад гарой, зелянеюць кляны,
асыпаюцца яблыны — сьлёзы вясны,
і цьвітуць васількі і ў лагу.

Краскі любыя, памяткі іншых палос,
белых дзічак на межах, сьцяжынак-шляхоў,
краскі — памяткі песьні званкіх жаўрукоў
пад паветкаю сініх нябёс…

Там, у родных палёх, вы ня гэтак цьвілі,
гэткі сум не імгліўся у вашых вачох,
гэтак хутка ваш стан не хінуўся, ня сох,
краскі роднай, далёкай зямлі!

Часам, як толькі заплюшчу я вочы,
бачу я край той, дзе мора плюскоча,
бачу я фарбы паўдня.

Бачу я мора духмянае кветак,
белыя дрэвы, прыгожа ўсё гэтак
ў ласках гарачага дня.

Бачу нябёсныя сінія далі,
ўзоры, што зорныя ночы саткалі
з кроз, успамінаў, надзей…

Гэта — краіна маіх нарадзінаў,
тая, што сьніцца мне ночнай часінай,
праўда, радзей а радзей.

Толькі чаму ж маё сэрца ня йрвецца
ў тую краіну, чаму яно б’ецца
ціха, спакойна зусім?

Мусіць, чужыя паўдзённыя чары —
новы абраз — гэны, колішні, стары,
выціснуў ў сэрцы маім.

Нашага кволага сіняга неба,
нашых палосак нясьпелага хлеба
сяньня адных я хачу.

Сум нашых срэбрам раззораных ночаў,
рэчкі, што ў лозах зялёных плюскочуць, —
толькі яны уваччу.

Ці ж мне заменіць блакітнае мора,
ці ж мне заменяць няўсяжныя горы,
зораў паўдня каласьсё —

нашае цьмянае сонца ціхое,
любае думкам і сэрцу ўвясною,
любае мне над усё?

Не, бо ля сьветлага сіняга мора
вечна аб радасьці хвалі гавораць,
там ад яе не ўцячы,

бо там бяз працы, а родзяць зярняты,
бо там чужое нам вечнае сьвята,
тамака сэрца маўчыць.

Тут жа ж, у нас, па гайкох, пералесках
посьля зімы зацьвітаюць пралескі,
сьцюжу зьмяняе вясна.

Тут пасьля гора жыцьця шлях сьвятлее,
тут пасьля сьлёз расьцьвітаюць надзеі
тут і у сэрцы вясна!

Па вузкіх палосках, па нівах
Ляціць яна ў сумную даль,
I чутны ў яе пералівах
Заўсёды — ці смутак, ці жаль.

Ня шэпчуць ў задуме бярозы,
Ня жаліцца рэчцы чарот —
Не, гэта адвечныя сьлёзы
Свае вылівае народ.

Ня хіліцца ў полі каліна,
Вітаючысь зь яснай зарой —
Не, гэта гаруе дзяўчына
Над доляй гаротнай сваёй.

Ня ветры у полі шырокім
Панура і глуха шумяць —
Не, жней гэта горам глыбокім
Цягучыя песьні зьвіняць.

Відаць, што гаротна іх доля,
Што шмат у іх жыцьці клапот,
Бо ў песьнях нячутна ніколі
Вясёлых ці радасных нот…

З кажнай хмаркі ў небе празрыстым,
з кажнай лужынкі сьветлай і чыстай
усьміхаецца ясна вясна!