Анатоль Сыс - Пан Лес

— Сьветлая! — наймя ёй дасьць нябога. —
Выгаі мае раны,
Сьветлая, мроя мая й трывога,
золачак мой крамяны.

Сьветлая вымавіць:
— Я — Марыя,
з твару змахне змаршчынкі
і бедаку, як душу, раскрые
дзьверы сваёй хацінкі.

Зёлак настоіць на першым сьнезе,
нанач яго напоіць,
скура, як з вужа, зь нябогі зьлезе,
згіне з душы нябогасьць.

— Любы мой, — скажа яму Марыя, —
шчасьце тваё ў пакутах.
Дзьверы адчыніць, бы сьвет, старыя,
пойдзе на холад люты,

пойдзе, ды сьніцца начамі будзе:
з крыжам яго нібыта,
ходзіць па вёсках, па ўбогіх людзях,
Богам самім забытых.

Я трапіў у сіло журбы,
я сам у гэтым вінаваты,
я быў — здаецца, ўчора — быў
на радасьць і сяброў багаты.

Заўчасна разарваць сіло
я мог бы, ды баюся болю —
яно да жылаў прырасло,
як роздум мой прырос да столі,

пусты і быццам бы ня мой,
як знак сьціхотнага вар’яцтва,
і брыдкі па начох, як лой
ці кроў на езуіцкіх пальцах.

Адкуль, адкуль прыйшло яно?
Калі з граху, дык грэх мой — шчасьце.
Я сам, я сам прыдбаў яго —
гайворана віновай масьці.

Ён шкадаваў турэмных пацукоў,
карміў з рукі і, нават пасьля ката,
даваў лізаць ім на кайданах кроў,
а сам паглядам пілаваў на вокнах краты.

Ён ненавідзеў гэтых пацукоў,
калі ішоў чарговы раз да ката,
за тое, што лізалі яго кроў
і пільнавалі ад пагляду краты.

Ён ненавідзеў і любіў сяброў,
што прадалі яго за срэбнік кату.
Гаіла сонца прамянямі кроў
і пілавала прамянямі краты.

Торф ня смокча
штучную расу,
і ня п’юць у лузе перапёлкі,
я зьбяру яе і аднясу
у агонь, бы ржавыя іголкі.

Ды агонь аддасьць расу назад,
скажа ўсьлед: «Я полымя шаную».
I яшчэ наўсьлед сабе пачую:

«Чалавек, як мог ты? Ты ж мой брат».
I раса мне скуру апячэ.
У агонь атруты больш ня кіну,
лепей сам пазбаўлюся вачэй,
але вочы брата не загінуць.

«Каб ты каменем стаў!»
I я стаў…
сярод поля.
Ані жыта засеяць, ані пожні ўзараць.
Разам з гневам у мне скамянела патоля —
ацяжэлых вачэй на людзей не падняць.

I калі б я заплакаў — паўпіваліся б сьлёзы
скамянелым струпеньнем у шчокі мае,
толькі я не заплачу, бо рана ці позна:
«Каб ты здраднікам стаў!» —
хтосьці зноў пракляне.

Перад сьмерцю зязюля кувае,
перад сьмерцю жыцьця многа зычыць,
а паходня, як сонца, палае,
ды жыцьця, як агню, не пазычыць…

Ты адкуль прыляцела, зязюля?
Можа, гоніць цябе па ўсім сьвеце,
быццам ястраб, шалёная куля,
быццам коршак, драпежны вецер.

Сьціхні ж, сьціхні, дурніца-птушка!
Ці ня чуеш: гудуць вяругі,
вецер шыбенікаў гушкае
і, як коршак, ірве харугвы.

Памаўчым…
Не збылася воля,
толькі лепшых сяброў забрала
і пакінула сярод поля
кос ды вілаў зламаных джалы.

Памаўчым,
але боль ня сьцішым —
будуць помніць забойцаў раны.
Слоў і клятваў ня трэба лішніх,
шлях да волі навек абраны.

Выстудзілі хату…
Памяць адубела…
бы яцьвяг кудлаты —
шэрая кудзеля.

Кашляе крывёю
выстылая хата…
страшна… за сьпіною
здань — яцьвяг кудлаты.

Азірнуся тройчы: вочы…
літасьць просяць.
Белы ветах ноччу
зоркі ў небе косіць.

I галосяць зьнічкі
над пустою хатай…
Ветах — сэрп крывіцкі…
…кроў… яцьвяг кудлаты.

Азірнуся: вочы!
Гэта ж вочы брата!
…Мала зорак ноччу
над маёю хатай.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

I галосяць зьнічкі,
па жывых галосяць,
гэта люд крывіцкі
чорны ветах косіць.

Няма вады. Сыду са смагай.
Прымі мяне, вільготны жвір.
Прысьню: са мною кастарагу
варушаць цёмныя глыжы.

Ні ашчаперыцца, ні ўстаць мне,
ні клікнуць сонечны прамень,
я — белы ў чорным немы Страцім,
цяжкі, як яравы камень.