Янка Купала - Шляхам жыцьця

Шоў бы ў палац панаваць з каралеўнай,
царэўнай яснай тады я, —
Славіць, шчасьлівіць сваю маладую,
сьвятую песьняй няпетай.

Сэрцавы струны зьвінелі б нязьвеўна,
павеўна гімны жывыя;
Казку тварыў бы з табой залатую —
такую, як думка гэта.

Сьпі, дзяўчына, покуль сонца
Не зайграла над хацінай;
А як сонца на аконца
Бліскі кіне — ўстань, дзяўчына!

Ўстань, зьніміся, схамяніся,
Ўмыйся сочнаю расою,
Сэрцам к сонцу прытуліся,
Ветру дай гуляць з касою!

Ў сонцы віся далей, вышай, —
Паланей, красуй дзянінай,
Не пужаючыся крыжа,
Сонцу роўная дзяўчына!

Заіскрыся кветкай белай
На зялёнай сенажаці;
Кінь патолю думцы сьмелай,
Пасмы радасьці снаваці…

Негаданай песьняй-казкай
Разыграецца часіна…
З сонцам, з сэрцам, зь вечнай ласкай
Не прасьпі вясны, дзяўчына!..

Як у лесе зацьвіталі
Ліпы ды каліна, —
Залатыя сны снавалі
Мы з табой, дзяўчына.

Калыхаліся, шумелі
Вольныя бярозы,
Шапацелі, шалясьцелі
Трысьнягі ды лозы.

Як у жыце наліліся
Каласкі нагінна, —
Сустрэліся, абняліся
Мы з табой, дзяўчына.

Мігацелі, зіхацелі
У пракосах косы,
Заміралі кветкі, зельле,
Заміралі росы.

Як дасьпела, счырванела
Ягада-рабіна, —
Ўвокал глянулі нясьмела
Мь з табой, дзяўчына.

Верасы пад лісьцем спалі,
Бор зялёны гнуўся,
Недзе пелі ў цёмнай далі.
Журавы ды гусі…

Зайшло ўжо сонейка, цень лёг на гонейка,
Ўецца туман сенажацяй,
Выйдзі ж, дзяўчынка, выйдзі, галубка,
Ў садзік ка мне пагуляці.

Хвілямі шыбкімі ў цені пад ліпкамі
Час нам праходзіці будзе;
Бачыці будуць зоры і месяц,
Бачыць ня будуць нас людзі.

Казкамі дзіўнымі будуць галінамі
Ліпкі шумеці, дзівіцца,
Будзе прыветліва пець салавейка,
Буду — слугой, ты — царыцай.

Радасьцю, ўцехамі пад ліпак стрэхамі
Будзе нам доля ў ноч гэту,
Сэрцавы струны ўдарым каханьнем
На зайздрасьць цэламу сьвету.

Выйдзі ж, дзяўчынка, выйдзі, галубка,
Ў садзік ка мне пагуляці;
Ўжо зайшло сонейка, цень лёг на гонейка,
Ўецца туман сенажацяй.

Як Людкі ня бачу, —
Ня міла мне жыць:
I сохну, і плачу,
I сон не бяжыць!

I хатка — ня міла,
Ўрагамі — дружкі,
I сьвет — як магіла,
I ночкай — дзянькі!

Як Людку угледзеў,
Забыўся на ўсё! —
I плач уцёк недзе,
I раем — жыцьцё!

Хоць поўна хмар неба, —
Сьвет-яснасьць адна!
Сам сыты бяз хлеба,
Вясёлай душа!

Забыты ўсе болькі,
Што ходзяць са мной, —
Усё хочацца толькі
Быць зь Людкай-красой…

К ружовенькім шчочкам
Губамі прыльнуць
I песьню аб Людцы
На ўвесь сьвет грымнуць!

Грымнуць — прытуліцца
Да белых грудзей,
Упіцца-забыцца
На сьвет, на людзей!

У дзяўчынкі, у княгіні,
Што падчас мне вочкам кіне, —
Каласісты вянок жыта —
Коска жычкаю павіта;

Пара пасымкаў мятлічкі —
Броўкі мілыя ў сястрычкі;
Дзьве пралескі — яе вочкі
Ці два ў збожжы васілёчкі;

Яе шчочкі — роўны ў сонцы
Цьвету-ружы ля аконца;
Яе губкі — не калінкі, —
Проста сьпелыя малінкі!

Кветка-лілія з крыніцы —
Шыйка гэтай чараўніцы;
Два букеты зь незабудкі —
Маладыя яе грудкі;

Як хмялёчак небадыльны —
Стан прытульны, перахільны;
Ручкі — хто зраўняўся зь імі!
Так і шчасьце не абыме;

Сэрца… Ўсюды за ім пойдзеш…
Пекла, неба — ўсё там знойдзеш…
У дзяўчынкі, у княгіні,
Што падчас мне вочкам кіне.

Як сама царыца
У залатой кароне,
Йдзе яна ў вяночку
Паміж сьпелых гоняў.

З каласкоў вяночак —
Моладасьці сьведка —
На ёй зіхаціцца,
Як у садзе кветка.

На грудзях шчасьлівых
Каптанок ружовы,
У руцэ сярпочак
Зублены, сталёвы.

Вецер абнімае
Стан яе дзявочы,
Сонца ёй цалуе
Шыю, твар і вочы.

Каласкі хінуцца
Перад ёй паклонна,
Дзівіцца ігруша
На мяжы зялёнай.