Наста Манцэвіч - Птушкі

Вілейка. Дубаўка. Раніца.
Ён сказаў у нудзе:
«Сэ ля ві»,
і мы селі ля Віліі.
Запалілі.
Каменьчыкі ў рэчку кiдалі,
глядзелі, як распаўзаюцца
кругі ад іх па вадзе…

Галава-жбан

Мая галава — як пусты жбан,
там нічога няма, што б магло зацікавіць.
Пустата — гэта нуль,
бездажджовасць хмар,
безнаяўны разлік
без прысутнасці марак
у кішэні.
Што ж ты будзеш рабіць?
Нарадзіўся такім,
больш дакладна — мяне нарадзілі.
Сам нічога гэтым жыцці не зрабіў,
нарадзіцца не змог — нарадзілі,
не падумаўшы.
Галава — жбан,
галава — бот,
балюча галаве, бо
галава навучылася марыць.

***

Маляваць усю ноч
легчы пад раніцу

легчы пад коўдру
заплюшчыць вочы…
і зразумець
што ўсім «да задніцы»
што ты і дзе
вымалёўваў ноччу…
Раніцай устаць
папаўзці да возера
камень на шыю
і ўніз…
вось так.
На шыльдзе магільнай
будзе напісана
ні больш і ні менш:
«Непрызнаны мастак».

***

Сяджу каля тэлевізара
ем цукеркі

паперкі
слінай прымацоўваю
да сценкі.
Адначасова дакладна — у перапынках
калупаю пальцам
у шкарпэтках дзірку.
Размалёўваю «А4»
уздоўж і ўпоперак
упоперак і ўздоўж.
Я
злосны калючы вож
іголкі растуць
на спіне.
Ты патэлефануеш
ці не?

***

Непазбежна вясны наступства:
што ні дзеўчына, то распуста,
з Менску, з Горкі, з-пад самай Ніцы,
што ні дзеўчына, то ў спадніцы.
Захіснула вясна мне вочы —
агаляюць паненкі грудзі.
І з цырульні павольна крочыць
ці то дзеўчына, ці то пудзель.

***

Што мне рабіць з табою,
такой прыгожаю?
Калі ты стаіш на кухні
ў адных шкарпэтках
і варыш каву. мне.
у маёй кватэры, —
Глядзець на цябе.
Што мне рабіць з табою,
такой разумнаю?
Калі ты расказваеш
мне. з захапленнем
пра фільм, які паглядзела,
пакуль я была на працы, —
Слухаць цябе.
Што мне рабіць з табою,
такой пяшчотнаю?
Калі ты ўсміхаешся
і кратаеш мяне за руку
сваёю рукой
пяшчотнай, як ты ўся, —
Абдымаць цябе.
Што мне рабіць з табою,
такою дзікай?
Калі ты ператвараешся
ў ваўчыцу, і я
імгненна
ператвараюся ў ваўка, —
Спаць з табой.
Што мне рабіць з табою,
такою зменлівай?
Кожны дзень рознаю,
Непасрэднаю,
пазбаўленай логікі, ды
Нявечнаю, —
Быць з табой.

Мілан. Вечар

Частавалі нас кавай
ветліва і ласкава,
налівалі гарэлку…
ці то ангельскі ром?
Ля кавярні «Ла Скала»
лашчыла-мілавала,
абурыўшы суседзяў
справа,
каленку яе пад сталом.

***

Мы крочылі побач
рука ў руку

да пляча плячо
твар у твар
вочы ў вочы
ў рот рот.
Так мы ступалі, крочылі
нага ў нагу,
пакуль ты не збочыла.
І цяпер вока за вока,
цяпер — зуб за зуб.
Усё, што ты з сабою забрала,
я выскубу, адгрызу —
вярну сабе ўсё,
да сябе вярнуся…
Забяру сабе свае вочы,
з твару змыю твой твар,
адляплю ад вуснаў твае вусны,
вырву руку з рукі.
І калі сэрца сціснецца ад адчаю,
я буду шаптаць, як мантру,
што ты — родная,
баючыся паверыць,
што ты чужая.

***

Я называў цябе заяц,
ты мяне называла лапка
мы былі разам — заяч’я лапка
Зая, чыя лапка
цяпер я?

***

Забяры мой боль
працягні далонь

я табе адсыплю
яго з гакам
а пасля свой сум
ў скрутку прынясу
Забяры яго
бо я сам
не ў стане
забяры мой цень
абдымі мяне
паглядзі як моцна
мяне хістае
Забяры мой цень
Забяры мой сум
Забяры мой боль
І мяне не стане

***

Я ведаю, што так будзе,
што я прачнуся 1-га студзеня
адзін дома
адзін у горадзе
адзін на дварэ
до рэ мі фа мі до рэ
спяваюць за вокнамі п’яныя,
а я ныю, ныю, я завываю,
а ты сцябешся, з цябе ж усё
роўна ўзяткі гладкі, усё-ткі
я сам вінаваты, што так
адбываецца з года ў год.
І гэта не лечыцца, і не лічыцца,
што быццам бы ёсць нагода —
дзве тысячы сем нагод!
Я і гарэлка «дзяржава» —
такое вось дэжа вю,
такі, бляха, новы год.

***

Калі недасканаласць свету
заб’е апошнія мары ў маёй галаве