Анатоль Івашчанка: Вершnik

* * *

разарваць ноч
разьнесьці дашчэнту
да аскепкаў
і потым назіраць
як уладкоўваецца
ствараецца наноў
гэты вар’яцкі puzzle...
а раніцай
змываючы з твару грым болю
не глядзець у люстра
каб не напаткаць там
позірк чужых вачэй

СУФІЙСКІ ТАНЕЦ

Калі чэзлыя думкі, бы вужакі,
выпаўзаюць з-пад камянёў памяці,
якія нельга раскідаць,
і нахлынаюць у шыпеньні далёкага прыбоя,
яна пачынае свой танец...
I нехта побач руйнуе сьцены,
а нехта проста імкнецца стаць празрыстым –
яна ж вынаходзіць новыя рухі,
і разам зь ёй таньчыць яе хараство.
З задымленага кута назірае настаўнік.
Ён чакае, калі зьнікне танцорка
і застанецца Танец.

РАЗБУРАЛЬНІК

Прамаўляе словы
што праходзяць празь мяне
рыхтык празь мясарубку
значэньні іх забытыя
інтанацыя гвалтуе
у іх – уціск
у іх – разбурэньне
яго дзейнасьць
стымулюе да дзеяньня
яго позіркі
дадаюць мне люстранасьці
калі клічуць мяне
называюць і яго імя
гэта ён стварыў мяне

(МАЎ І ЛЯЎ)

Паміж тымі кім мы ёсьць
і кім мы ніколі ня станем
на скрыжаваньнях словаў позіркаў
лініяў метро й барознаў далоняў
у сутарэньнях каханьня
й на гарышчы нэндзы
між станаў запыленых партытураў
для неданісаных канцэртаў
смутку з аркестрам
на дрымучых сьцежках
што выводзяць у Сад
і ў натоўпе што нясе героя
паўсюль можна сустрэць іх
сіямскіх братоў Маў і Ляў
якія скажуць бывай
перад тым як ты
рушыш сваім шляхам

* * *

А памятаеш – дах сьпіяваў пад нагамі,
і горад быў з намі –
мудры і спакойны;
і чырвоны захад
спаўзаў па сьпінах нерухомых будаў
на даху «Аліварыі»?..
А мы моўчкі сачылі за дыханьнем.
Мы былі адно –
два Буды.

* * *

Ты загадала высечы дрэвы
пад нашымі вокнамі
й мы назіралі першы захад
ты загадала
адсячы прыхільнасьці
й мы забыліся на мову
ты загадала зьняць
чорныя акуляры
й мы забыліся на люстэркі
ты прапанавала выйсьці на вуліцу
й сонца рабіла нам фотасесію
ў лужынах вітрынах і шыбінах аўто
аднойчы ты адмяніла грошы
і мы зьведалі
каханьне