Анатоль Івашчанка - Вершnik

КАЗЮЛЬКА-II

Фільтрую вачыма паветра
пільна ўглядаюся ў белую роўнядзь
а раптам шэрая постаць
што паказалася на тым канцы поля
чалавек які ведае
сядаю на сьнег і цярпліва чакаю
празь нейкі час ён моўчкі мінае мяне
ззаду цягнецца рыхлая стужка сьлядоў
гляджу яму ў сьпіну
пакуль ён не ператвараецца
ў няпэўную шэрую фігурку
на тым канцы поля
устаю й разьвярнуўшыся
крочу ў супрацьлеглы бок
усё ж ёсьць шанец
што сёньня я ступаў
шляхам прасьветленага
2002

* * *

Па горадзе рэйды паляўнічых
у пошуках цыгарэтаў
па горадзе рэйды мянтоў
у пошуках скінхэдаў
па горадзе рэйды скінхэдаў
у пошуках яшчэ кагосьці
па горадзе рэйды паэтаў
у пошуках рыфмаў
на горадзе рэйды Паэтаў
у пошуках Сэнсу
на горадзе рэйды іншых гарадоў
у пошуках сваіх гараджанаў
2003

* * *

Я напішу: жыцьцё – дзярмо.
Прачытаюць ды скажуць: дэкаданс.
Я напішу: жыцьцё – казка.
Прачытаюць ды скажуць: папса.
Я напішу: жыцьцё – казачнае дзярмо,
і яны ў адзін голас рэкнуць:
постмадэрнізм!

* * *

Корпаемся ў сабе
асьцярожна падбіраем словы
намагаючыся дакапацца да
нейкага-апраўданьня-свайго-існаваньня
да тае пары
покуль не знаходзім сябе
на белым прасьцірадле правізарскага стала
і чыесьці гумовыя пальцы корпаюцца ў нас
а потым узьнікае тое, чаго так не хапала –
адчуваньне ўласнае выключнасьці:
і ў бірцы на пягцы
і ў нумарку на бірцы

* * *

Quo vadis?
Ідуць два чалавекі:
адзін, як страла, добра ведае
сваю мэту й думае, што ведае
шлях таго,
хто ідзе поруч;
а той, што ідзе поруч,
заўсёды вельмі зьдзіўляецца,
калі ў яго пытаюцца: «Куды ты ідзеш?»
Чамусьці некаму заўсёды
ёсьць да гэтага справа...
Але існуе й трэці,
які верыць,
што, хаця шляхі тых, што ідуць,
паралельныя, –
яны абавязкова скрыжуюцца.
І тады ён сам
рушыцца ў дарогу.
2003

* * *

На сеансе экзарцызму
глядзеў на сябе з боку
мае рукі выдзіралі валасы
з маёй галавы
з маёй глыткі выляталі
скавытаньні й мацюкі
мой твар перасмыквала
грымаса шаленства
сьвятар акрапляў зброю вояў
і выгукваў заклёны
загадваючы ваўкалаку суцішыцца...

ГІСТОРЫЯ СЬВЕТЛЫХ ЧАСОЎ – 2

...Занатоўвалі шукаючы свой Метад
Ведалі сьцежкі дзеля адлёту
і нават зрэдку карысталіся імі
Заблытвалі паляўнічых зьменай шрыфтоў
Ва ўсе паролі заганялі імя Паэты
Здымалі слухаўкі
казалі пшэ прашам
Кахаліся тыднямі
Зьнішчалі эсэмэскі
мянялі любыя нумары значкі
Даставалі з капелюшоў станікі
пялюшкі зубныя пратэзы
Выцягвалі вонкі свае вантробы
Дыхалі фарбай кніжным пылам
вільгацьцю намётаў
Ніколі не ўжывалі туалетную ваду!
Рухаліся з дэцыбеламі ўвушшу
Зьмешвалі вопратку на паліцах
Палілі каб зьняцца з выйсьця
Не прымалі ўнутар цяжкага
...
Знайшоўшы –
ашчаджалі да лепшага
а яно ўсё не прыходзіла

ЛЯЛЬКА ВУДУ

1.
ты ды я –
лялькі вуду
абдзяўбаныя фастфудам
ты збудуеш –
я забуду
ты заплачаш –
заплачу
ты засьнеш –
я прылячу
2.
скрозь мяне –
кілабайты порева
апантаныя птушкі
цягнікі зь ведзьмакамі
каляровыя згукі
электрычныя сьпевы
мацюкі бухіх маглаў
нацянькі
культурныя кулі
замінаваныя радкі
мае я
твае дотыкі
людзі-скрыні
іголкі пігулкі
треугольные груши
вушы вусны
басьнійскія сны
трамваі гарады
ваніты мянты
шыхты грамафонаў
усе гэтыя спарахнелыя назовы
нанова
наскрозь

* * *

Разрывает. Вакханалия.
Зарычало. Молчит.
Диагноз: хана мне.
Глаза. Зрачки.
14.09.1999

* * *

У краіне блакітных бадхісатваў,
у горадзе кардонных мянтоў,
на вуліцы гумовых жанчынаў
жыве чалавек з бусьлінымі крыламі.
Спаткаўшы яго,
не кажы пра сваю адзіноту.
Лепш нічога не кажы!
Бо мова твая зьмяіная
і рэшткі яе гніюць,
выпальваючы знутры...
Памятай адно,
што, жывучы на планеце гідаў,
ты заўсёды толькі экспанат.

* * *

Занесены па плечы сьнегам
і сьпісанымі аркушамі,
з пустой душой празорцы,
сэрцам, адкрытым для казані,
і позіркам цэглы,
гартаеш пакамечаны вучнёўскі сшытак,
што зьмяшчае мудрасьць стагоддзяў...
За вакном праходзяць людзі
з курынымі тварамі,
з арлінымі кіпцюрамі,
з гузікамі заміж вачэй.
Чытаеш на іх транспарантах:
самота заўсёды апошняя.