Анатоль Астапенка - Нацыянальная ідэя ў сучасным свеце

Улічваючы апошнія думкі, схему эвалюцыі чалавечай сутнасці, што прапанавана намі вышэй, можна мадыфікаваць і намаляваць у наступным выглядзе

Схема 3 адсутнічае.

Такім чынам, падсумоўваючы, можна сказаць наступнае. Трэці ўзровень (ніжэйшы) у схеме нашай схеме эвалюцыі — амаль жывёльны — калектыўная праца людзей, «вымушаная» любоў, звязаная з інстынктыўным імкненнем да выжывання. Другая ступень — калектыўная еднасць — сям’я, ёсць яшчэ жывёльная, прыродная любоў, але ўжо адметная ад неразумнага свету і праслаўленая паэтамі любоў да аб’екта процілеглага полу, а таксама любоў да дзяцей і бацькоў. Больш шырокае паняцце любві, што выходзіць за рамкі прыроднага, больш абстрактнае паняцце мы бачым у любві да свайго народа, нацыі. Гэтая любоў, як ужо гаварылася вышэй, атрымала назву нацыяналізм і яна звязана з апошняй, неабходнай ступенню ў канцавым шляху чалавека да Бога.

Апошняя (нулявая) ступень любві — любоў да Бога — ужо цалкам выходзіць за рамкі прыроднага, гэта трансцэндэнтнае, рэлігійнае яднанне чалавека. Такім яднаннем і з’яўляецца Усяленская Царква. Сутнасць любві становіцца цалкам маральнай і любоў на нулявым узроўні ёсць акт падпарадкавання сваёй волі — волі ўсяленскай.

Прыведзеныя разважанні, схема эвалюцыі тэарэтычна адлюстроўваюць сутнасць саборнасці. Сем Усяленскіх Сабораў былі практычнай рэалізацыяй прынцыпа саборнасці ў хрысціянстве. З тых часоў усякія адхіленні ад правіл выпрацаваных на Саборах трактаваліся як адхіленне ад прынцыпаў саборнасці Царквы.

Каб завяршыць агульную карціну дзеяння прынцыпа саборнасці, трэба адзначыць і іншыя яе аспекты. Саборнасць — мае не толькі царкоўнае, альбо ўсяленскае значэнне, што разгледжана намі вышэй. Яна азначае таксама яднанне людзей у прасторы і часе. Гэта агульнафіласофскі прынцып. З пункту гледжанне такіх навук як сінэргетыка, кібернэтыка саборнасць — антыэнтрапійны прынцып. Збіранне духоўных і матэрыяльных сіл — адзіны спосаб процістаяць распаду, цеплавой смерці Сусвету, закону павялічэння энтрапіі.

Калі прыняць нашае азначэнне нацыяналізму, прыходзім і да важнай уласцівасці нацыяналізму — яго саборнасці. Паняцце саборнасці ўласціва кожнай нацыі і яе ідэалагічнай абалонцы — нацыяналізму для кожнай нацыянальнай дзяржавы. І ў дачыненні да нацыі саборнасць якраз азначае адзінства нацыі ў прасторы і часе, яна азначае знітаванасць кожнага прадстаўніка свайго народа з іншымі людзьмі сваёй нацыі па ўсім свеце, а таксама нябачную повязь часоў, якая вызначаецца памяццю продкаў. Беларусы таксама займаюць належнае ім месца ў Божым тварэнні народаў. Першы з’езд беларусаў усяго свету, які адбыўся ў ліпені 1993 года, яскрава падцвердзіў тэзіс аб саборнасці беларускай нацыі. Цікава ў сувязі з гэтым адзначыць і тое, што беларусы адчуваюць сябе сапраўды беларусамі, жывучы за мяжой ці выязжаючы за мяжу. Жыхары ж самой Беларусі ў меншай ступені ўсведамляюць сваю нацыянальную адметнасць, што з’яўляецца вынікам шматгадовай ідэалагічнай апрацоўкі людзей, накіраванай на «зліццё» нацый, праз ліквідацыю беларускай нацыі.

Сістэмны падыход, агульная тэорыя сістэм і сістэмны аналіз — універсальныя метады вывучэння самых розных з’яў прыроды і грамадства. Асновы агульнай тэорыі сістэм заклаў Л. Берталанфі адносна нядаўна, ў 1969 годзе і з таго часу сістэмны падыход разам з сістэмным аналізам паспяхова выкарыстоўваліся ва ўсіх галінах як прыродазнаўчых, так і грамадскіх навук. У Беларусі сістэмны падыход яшчэ ў 1977 г. паспяхова выкарыстоўваў для вывучэння эстэтычных катэгорый М.І. Крукоўкі. Сярод перспектыўных накірункаў вылучым стварэнне С.І.Новікавай тэорыі іерархічных многаузроўневых сістэм (ІМС) на аснове АЭД сімвалаваў, што знайшло прылажэнне ў самых розных галінах навукі і тэхнікі.

У паліталогіі, якая ляжыць на стыку практычных і тэарэтычных навук, тэорыя сістэм і сістэмны аналіз набылі ў апошні гады вельмі шырокае выкарыстанне. Яны даюць цікавыя вынікі ў аналізе сістэм кіравання, тэорыі прыняцця рашэнняў, канструявання палітычных тэхналогій і іншых паліталагічных дысцыплінах.

У гэтым раздзеле з дапомогай сістэмнага падыходу мы разгледзім дзве праблемы: схему разгледжанай раней эвалюцыі чалавечай сутнасці (схема 2, раздзел 1.4) і 7-мі ўзроўневы статус нацыі дзяржавы.

У схеме 3 палітычная сістэма ахоплівае першыя (ніжэйшыя) тры ўзроўні. Уся сістэма — гэта, магчыма, мадэль, што ажыццявіцца ў будучым (ідэальная мадэль), у якую палітычныя сістэмы ўвойдуць як падсістэмы.