Анатоль Астапенка - Нацыянальная ідэя ў сучасным свеце

Узаемаадносіны, якія існуюць паміж усімі першай і трэцяй стадыямі, мы праілюструем на прыкладзе беларусаў. Праз язычніцтва прайшлi ўсе народы i беларусы не з’яўляюцца выключэннем. Наадварот, не кожны народ можа пахвалiцца такой багатай народнай спадчынай, якую маюць беларусы. Сведчанне таму — унiкальнае, шматтомнае акадэмiчнае выданне «Народная творчасць», якое выходзiць ужо каля 15-цi гадоў. Водгукi паганскiх вераванняў захавалiся ў беларусаў да нашых дзён, а такiя святы, як Купалле i Каляды, адзначаюцца па ўсёй Беларусi штогод.

Больш таго, некаторыя рамантычна накiраваныя аматары беларушчыны лiчаць язычніцкiя традыцыi ледзь не адзiным нацыянальным багаццем. У некаторай ступенi гэта так, але не трэба забываць тое, што пра само iснаванне такiх багоў, як Пярун цi Ярыла, беларусы даўно забылiся i ў свядомасцi многiх пакаленняў Бог вызначаецца трыадзiнствам Айца, Сына i Святога Духа — беларускі народ ужо 1000 гадоў хрысцiянскi. I менавiта ў хрысцiянстве знаходзiць сваё выражэнне сэнс існаванне нацыі, пра што мы будем i далей весцi гаворку.

Цiкава адзначыць яшчэ i такую з’яву. Як мы ўжо казалi, на Беларусi, ды i iншых посткамунiстычных краiнах, у нацыянальных рухах iснуе вялiкае iмкненне да адраджэння язычніцкіх звычаяў. Ствараюцца з гэтай мэтай розныя таварыствы i аб’яднаннi, iдзе працэс вяртання народу яго традыцый. На наш погляд, такая з’ява зусiм натуральная i зразумелая, бо, калi гаварыць на мове дыялектыкi, трэцяя стадыя нашай класiфiкацыi — павiнна вынiкаць з першай як дыялектычны вiток развiцця (адмаўленне адмаўлення па Гегелю). Па-другое, пасля амаль 80-цi гадовага панавання камунiстычнага рэжыму ў краiнах былога СССР, атэiстычнага рэжыму, якi прыпынiў натуральную эвалюцыю, iдзе працэс пазнання Бога, калi так можна мовiць, з нуля, гэта значыць, як i ў дзiцяцi — самых першых уяўленняў. А гэтыя ўяўленнi i пакiнулi нам народныя традыцыi i звычаi.

Падводзячы вынiк нашым разважанням карысна звярнуць увагу на магчымасць сiстэмнага апiсання каштоўнасцей чалавечага жыцця, якiя ўкладваюцца ў многаўзроўневую iерарахiчную сiстэму.

Умоўна эвалюцыю чалавечай сутнасцi можна праiлюстраваць на схеме, дзе вылучаюцца чатыры ўзроўнi эвалюцыi чалавека.

Найвышэйшы ўзровень — Бог. Гэта азначае, што найвышэйшай каштоўнасцю для чалавека з’яўляецца Бог i больш нiхто i нiшто. Чалавек iмкнецца да Бога як да найвышэйшай ступенi дабра, справядлiвасцi i дасканаласцi.

Узровень 1 азначае iснаванне чалавека ў нацыях, якiя створаныя Богам па Яго Вышэйшай задуме i з’яўляюцца найбольш вялікай каштоўнасцю i лепшым набыткам эвалюцыi чалавецтва. Чалавек iмкнецца да Бога праз развiццё i дабрабыт свайго народа, сваёй нацыi, а не як абстрактная касмапалiтычная iстота.

Узровень 2 нiжэйшы за першы ўзровень (узровень нацыi). Другi узровень — гэта ўзровень сям’i. Кожная нацыя складваецца з сукупнасцi сям’яў i без сям’i не iснуе чалавек. Па працягласцi ў часе другi ўзровень мае больш старажытную гiсторыю, але ён саступае першаму па сваёй значнасцi ў касмiчным маштабе. Нiжэй за ўсе ўзроўнi — узровень трэцi, найменш трывалы з усiх. Ён увасабляе вытворчыя адносiны памiж людзьмi, якiя ўласцiвы яшчэ першым прымiтыўным формам чалавечых супольнасцяў i вядомы раней часоў неалiту.

Сама па сабе iдэя, што чалавек iмкнецца да пазнання Бога, да ступенi поўнага злiцця з iм, выказвалася ў розных формах у многіх фiласофскiх i рэлiгiйных канцэпцыях, напрыклад, у вучэннях вялiкiх iндыйскiх гуру Рамакрышны i Вiвекананды. Пунктам «Амега» ў кнізе «Феномен человека» абазначаў мэту эвалюцыi чалавека — вышэйшую Божую сутнасць Тэйяр дэ Шардэн. Аднак тое, што гэты пераход павiнен адбывацца праз нацыянальную крышталiзацыю, з’яўляецца новым разуменнем сутнасцi эвалюцыi.

Калі мы дасягнем яднання ўсіх ўзроўняў у адно цэлае, атрымаем гармонію і ўзаемасувязь паміж імі, то гэта і ёсць усяленскасць, саборнасць адзінага цела Чалавецтва і Царквы.

У прыведзенай схеме ёсць адзін недахоп — побач з рэальнымі, фізічнымі паняццямі як сям’я і нацыя мы паставілі хаця і як найвышэйшы ўзровень, але ўсё ж такі побач, такое трансцэндэнтнае паняцце як Бог. Аднак гэтую схему нельга ўспрынімаць літаральна, яна адлюстроўвае хутчэй сам працэс, эвалюцыю — імкненне чалавека да Абсалюта. Схема можа стаць больш празрыстай і аднароднай калі на месце нулявога ўзроўня — Бога паставіць больш лагічна і паняційна блізкую катэгорыю — Усяленскую Царкву. Менавіта так уяўляў сабе суадносіны паміж рознымі узроўнямі любві Уладзімір Салаўёў. Аднак такі падыход не мяняе сутнасці іерархічных ступяней любві.