Сяргей Чыгрын - Чамяры і чамяроўцы

Ігар Бурсевіч нарадзіўся ў Чамярах у 1949 годзе. Скончыў Слонімскую сярэднюю школу № 6 (цяпер гімназія № 1), пасля — Камянец-Падольскае вышэйшае ваенна-інжынернае каманднае вучылішча і Ваенную акадэмію тылу і транспарту з кваліфікацыяй ваеннага інжынера шляхоў зносін.

На афіцэрскіх пасадах наш зямляк знаходзіўся з 1971 да 1995 гадоў. Прайшоў шлях па службовай лесвіцы ад старшага памочніка аддзела дарожна-выпрабавальнай базы да старшага афіцэра аддзела Цэнтральнага аўтамабільна-дарожнага Упраўлення Міністэрства абароны Расійскай Федэрацыі.

Пасля звальнення ў запас Ігар Бурсевіч прымаў удзел у будаўніцтве і рэканструкцыі аўтамабільных дарог у Цэнтральнай Расіі, а з 2002 года працуе у сістэме будаўніцтва аб’ектаў на трэцім транспартным кальцы горада Масквы. Жыве ў Падмаскоўі.

Аднойчы, калі Ігар Бурсевіч быў маладым афіцэрам, сустрэўся ён на Украіне ў горадзе Камянец-Падольску са сваім земляком генерал-лейтэнантам інжынерных войск Яўгенам Леашэнем. Слонімскі генерал быў даволі адукаваным чалавекам, добра ведаў гісторыю Беларусі, гісторыю роднага горада Слоніма, у свой час ён шчыра сябраваў з многімі беларускімі пісьменнікамі, у тым ліку і з Якубам Коласам. Таму сустрэча двух слонімцаў была шчырай і незабыўнай, асабліва для Ігара Бурсевіча. Падчас гутаркі генерал Леашэня параіў маладому афіцэру Бурсевічу пісаць вершы, у якіх можна выказаць свае ўласныя думкі, перажыванні і хваляванні.

Сустрэча на Ігара Бурсевіча аказала такі ўплыў, што юнак з Чамяроў сапраўды ўзяўся за пяро і пачаў пісаць вершы. Але пісаў толькі для сябе. Пісаў па-беларуску і па-руску. А за трыццаць гадоў паэтычных радкоў напісалася шмат на самыя розныя тэмы…

Два гады назад да мяне ў рэдакцыю “Газеты Слонімскай” прыходзіць чалавек і кладзе на стол агульны сшытак вершаў. “Прачытайце, калі ласка, а калі гэтыя вершы вам спадабаюцца, хачу асобным зборнічкам іх выдаць у Слоніме і каб вы былі рэдактарам”, — кажа незнаёмец. Гэтым незнаёмцам аказаўся ўсё той жа чамяровец Ігар Бурсевіч. Тут мы і пазнаёміліся.

Сшытак я забраў дадому і вечарам пачаў чытаць. Калі сярод беларускімоўных паэтычных радкоў сустракаліся рускія словы-рыфмы і бачна было, што не ўсе яны ў мастацкіх адносінах роўныя, то рускамоўныя вершы былі адшліфаваныя, хоць таксама мелі розныя шарахаватасці і недакладнасці. Радавала тое, што пражыўшы столькі гадоў далёка ад Бацькаўшчыны, Ігар Бурсевіч не страціў і не адрокся свайго роднага, незабыўнага, светлага і цёплага:

Пасля прачытання вершаў, запала ў душу адна адметная асаблівасць — гэта шчырасць, беларуская памяркоўнасць і дабрыня. Нават няглядзячы на тое, што большасць вершаў былі напісаны на рускай мове.

Праз некалькі месяцаў у Слонімскай друкарні пабачыў першы паэтычны зборнік Ігара Бурсевіча “Романтика дорог”. Яго склалі вершы, прысвечаныя роднай Слонімшчыне, гісторыі Беларусі, юнацкай пары і каханню:

Па першай кнізе вершаў адчувалася, што Ігар Бурсевіч — паэт лірычнага складу, які выяўляе пачуцці і думкі, навеяныя ходам падзей і абставінамі жыцця. Яго лірычны герой — чалавек узнёслай і рамантычнай душы, якая ўмее верна і горда любіць радзіму, свой народ, ап’яняцца хараством прыроды, захапляцца здабыткамі чалавечага духу, хораша і без ілжывай сарамлівасці кахаць:

У 2005 годзе ў Слоніме выходзіць з друку новы паэтычны зборнік Ігара Бурсевіча “Звёздный перезвон”. Аўтар яго прысвяціў армейскай службе. Але і ў ім паэт шчыра сумуе па роднай Беларусі, па Слонімшчыне: