Генадзь Сагановiч - Невядомая вайна - 1654-1667

Гадзяцкая дамова магла лічыцца дыпламатычнай перамогай абодвух бакоў адначасова, хоць найбольш яна задавальняла, відаць, гетмана Выгоўскага. Прынятыя ўмовы цалкам адпавядалі інтарэсам украінскай казацкай старшыны. Пасля ратыфікацыі пагаднення соймам Рэчы Паспалітай шляхта атрымлівала права вяртацца да сваіх маёнткаў на Ўкраіну. У выпадку ўзброенага супрацьдзеяння цара вайну з ім павялі б агульнымі сіламі. Такая была дамоўленасць...

Да пачатку ваенных дзеянняў заставалася зрабіць крок. Ды ў сапраўднасці яны пачаліся яшчэ ў кастрычніку 1658 г., калі гетманы Сапега і Гасеўскі падышлі да самай Вільні. Тут Вінцэнт Гасеўскі заатакаваў і пабіў войска Далгарукага, адабраўшы пры гэтым у маскоўскага ваяводы царскую казну. Аднак праз колькі дзён ужо Далгагукі, выбраўшы момант, напаў на Гасеўскага. Бой праходзіў у вёсцы Веркі. Палявы гетман выйшаў супраць маскоўскага войска, маючы толькі паўтары тысячы конніцы, бо астатняя частка дывізіі тады яшчэ знаходзілася на Жамойці, дзе, узначаленая абозным Самулем Камароўскім, вяла барацьбу супраць шведскага фельдмаршала Роберта Дугласа. Харугвы палявога гетмана былі разбітыя, абоз захоплены, ды галоўнае, што ў рукі маскоўцаў трапіў і сам Гасеўскі. Навіна адразу панеслася ў Маскву. Калі яшчэ царскае войска брала ў палон гетмана!

Значная частка віны за драму пад Веркамі тады ўскладвалася на Паўла Сапегу, які быў блізка і мог дапамагчы сваім. Але вялікі гетман не дапамог. Застаўшыся адзін, ён мусіў адступіць у бок Наваградка. Гэтак згубна ўплывалі на ход ваенных дзеянняў асабістыя антыпатыі абодвух гетманаў.

Цікава, што таго ж дня, калі ваявода Далгарукі захапіў пад Вільняй падскарбія і палявога гетмана Вялікага Княства, шведы ўзялі ў палон князя Курляндыі Якуба Кетлера з ягонай жонкай, дачкой брандэнбургскага электара, ды ўсёй сям'ёй, пасля чаго цэлая Курляндыя паддалася шведам.

А здешних, государь, краев люди ненадежны.

Для заняволенай, але так дарэшты і не падпарадкаванай Беларусі падпісанне Віленскага пагаднення мала што змяніла. Як і ў ваенным часе, людзей тут абдзіралі, бралі ў няволю, забівалі. Насельніцтва цярпела ад маскоўскіх гарнізонаў, ад казакаў, ад шведаў, а ў дадатак - і ад сваіх здэмаралізаваных жаўнераў, асабліва ад наймітаў. «Сапраўды, варта шкадавання, калі невядома, ці больш ад непрыяцеля мусіць цярпець вясковец, ці ад жаўнера», - пісаў тады канцлер Вялікага Княства Альбрэхт Радзівіл ды адзначаў, што імя жаўнера стала замяняцца імем рабаўніка [28а, s.434]. Асабліва вызначыўся палкоўнік Ян Кароль Лісоўскі, тысячны аддзел якога яшчэ ўвосень 1655 г., ідучы з поўначы Беларусі на Берасцейшчыну, на злучэнне з Паўлам Сапегам, рабаваў па дарозе ўсё, што толькі мог. Потым, перакінуўшыся на бок непрыяцеля, жаўнеры Лісоўскага займаліся марадзёрствам у Менскім ды Полацкім паветах. На «лісаўчукоў» скардзіліся і на беларускім Палессі (напрыклад, пінскі габрай Давыд Літмановіч), і на Полаччыне, жыхары якой так і казалі, што ім «Масква больш не шкодзіла, чымся пан Лісоўскі, калі з людзьмі сваімі ў край наш прыйшоў ды пад руку цара Маскоўскага аддаўся». Калі пазней Лісоўскі зноў вярнуўся на бок Рэчы Паспалітай і ў яго запыталі, чаму ён гэтак рабіў, той адказаў: «На тое ж была вайна...» [92, s.77].

Але сама страшнымі былі, бясспрэчна, дзеянні царскіх ваяўнікоў. Яшчэ напрыканцы 1655 г. ковенскі земскі суддзя Стэфан Мядэкша запісаў, праехаўшы па беларускім Панямонні, што тут скрозь «трупаў па дарогах поўна, вёскі, мястэчкі, сядзібы папаленыя, беднай хаткі цяжка пабачыць цэлай [29, s.18]. Менскі павет, згодна з паведамленнем саміх жа маскоўскіх ваяводаў, у 1656 г. ужо быў «весь пуст и выжжен», а сяляне разбягаліся, хто куды,каб не памерці ад голаду. У Койданаве на той час было «мещан и крестьян ... только дымов со двести... и те все пограблены, разорены до остатку», а жыхары скардзіліся, што таксама паміраюць ад голаду [9, с.202]. Шклоўскі павет у 1658 г. быў настолькі спустошаны, а «села и деревни позжены», што войска царскага ваяводы Далгарукага, маючы загад стаяць на Шклоўшчыне, мусіла адыходзіць на Смаленск, каб хоць неяк пракарміцца [5, т.2, с.615]. Тое ж было на Друйшчыне, дзе пагаспадарылі казакі. І гэтак - амаль па ўсёй Беларусі. Хіба толькі заходнім землям крыху пашчасціла, бо яны з шэрагу прычынаў пацярпелі параўнальна менш.

З падпісаннем пагаднення насельніцтву мусіла б стаць спакайней, аднак гвалту бадай не паменела. У 1657 г. полацкая шляхта пісала ў скарзе, што ўсё Полацкае ваяводства «от войска царя... под Ригу и с под Риги идучи, ни во что спустошено», а шляхта Віцебскага ваяводства прасіла абароны ад маскоўскіх салдатаў і стральцоў, якія «насилством ночью на маетности шляхетские и на крестьянские дворы... находят и наезжают и огнем жгут и до смерти побивают...» [11, с.69, 72, 273]. Ашмянская шляхта жалілася, што маскоўскія залогі «гумна молотят, местечка и села наезжаючи, людей мучат... животину что сыщут всю емлют» ды яшчэ пагражаюць, што «имеют приказ рубити и в полон их имати». Нават епіскап полацкі і віцебскі Каліст, заўзяты прыхільнік праваслаўнага маскоўскага манарха, не вытрымаў і напісаў ваяводу Івану Хаванскаму адчайны ліст, што Полацкае ваяводства ўжо вынішчана дазвання. «Навошта столькі крыўды, раскрадання, пакутаў і забойства ў гарадах і ў вёсках, у лясах і на полі, за што ў кожным месцы чуецца плач і ліюцца слёзы?» - пытаўся ён, апелюючы да хрысціянскае маралі [11, с.131-132].