Генадзь Сагановiч - Невядомая вайна - 1654-1667

А ў Беларусі таго лета маскоўскія ўлады пачалі буйную аперацыю па выгнанні казакаў. Цар пайшоў на гэта пасля бясплённых перамоваў з Хмяльніцкім, бо не мог больш цярпець: выходзіла, што ён памірыўся з Рэччу Паспалітай і цярпліва чакаў элекцыйнага сойму, а ягоны падданы рабіў адваротнае, ваяваў на баку шведаў - тагачаснага суперніка Масквы. У Смаленску было створанае спецыяльнае вайсковае злучэнне на чале з Сямёнам Змеевым, якому даручылі высылку казакаў са Смаленскага, Дубровенскага, Варшанскага і Магілеўскага паветаў, а разам з тым набор 2-3 тысячаў чалавек у драгуны з мясцовага жыхарства. Перад выгнаннем казакаў патрабавалася выбраць з іх беларусаў, тых, «которые домами своими прежде того жили», ды пакінуць іх на месцы, пры гаспадарцы. Сялянам, якія спрабавалі б цяпер запісацца ў казакі, пагражала смяротнае пакаранне.

Аддзелы маскоўскіх ратнікаў наляталі на вёскі, дзе жылі казакі, выганялі іх з хатаў, адразалі чубы, забіралі дабро, білі і беларускіх сялянаў вярталі ў стан прыгонных, а сапраўдных чаркасаў высылалі на Ўкраіну. На дапамогу войску Змеева ваявода Шарамецеў накіраваў на вёскі дадатковыя фармаванні разам з артылерыяй.

У верасні 1657 г., ужо па смерці Хмяльніцкага, паміж ваяводам Змеевым і палкоўнікам Нячаем раптам дайшло да пагаднення, якое вызначыла канкрэтныя месцы, дзе дазвалялася пакінуць казацкія залогі. На першы погляд гэтакі кампраміс можа здацца нечаканым. Аднак на справе маскоўскаму ўраду тады толькі і заставалася, што зноў мяняць дачыненні з казацкай старшынай, ізноў разлічваць на хаўрус з Войскам Запарожскім, бо на даўжэйшы блок з Рэччу Паспалітай ужо не было як спадзявацца. З боку апошняй пра гэты хаўрус рупіўся хіба што адзін гетман Гасеўскі. Ён, нават ваюючы ў Прусіі, прымаў у сябе царскіх паслоў, а да Масквы пасылаў свайго камісара Мядэкшу. Карысці ад той дыпламатыі было няшмат, але хоць нейкая інфармацыя пра рэальнае становішча на акупаваных землях ды пра тое, што робіцца ў Маскве, збіралася. Увосень 1657 г., напрыклад, праязджаючы праз Беларусь, Мядэкша пабыў у стаўцы ваяводы Шарамецева ў Барысаве, адзначыў, што ў таго войска да 3 тысячаў. Затое пад Смаленск збіраўся са свежымі сіламі Адоеўскі, паведамляў ён гетману, а далей на захад ды каля Магілева маскоўскія ўлады зганялі ў войска сялянаў - праўдападобна, для ўмацавання аддзелаў Шарамецева і на ахову занятых паветаў. Размаўляючы з маскоўскімі баярамі і ваяводамі, Мядэкша пабачыў, што і між іх не было адзінства. Ад суправаджальнай групы ён не раз чуў скаргі на ўціск і няволю, на тое, што ім па некалькі гадоў даводзіцца не бачыць сваіх хатаў, дзяцей, жонак. Некаторыя нават заявілі, што «ісці гатовы хоць да Яго Каралеўскай Міласці...» [29, s.53]. Асабліва адкрыта выяўлялі незадаволенасць маскоўскай уладай казакі.

На пачатак 1658 г. Віленскае пагадненне ўжо ледзь-ледзь вытрымлівалася. Цар скардзіўся, што ягоных ратнікаў пабілі пад Пінскам ды ў іншых месцах, і патрабаваў хутчэй праводзіць абяцаны яму элекцыйны сойм, а кароль па-ранейшаму адкладваў гэтае пытанне то дзеля эпідэміі, то дзеля паходу на шведаў, то яшчэ з якой прычыны. Так цягнуўся час. За 1657 і 1658 гг. у Маскву для гэтага езділі два пасольствы Рэчы Паспалітай. Стала вядома, што цар спрабуе памірырыцца са Швецыяй. Пасланы Гасеўскім Мядэкша сам пабачыў, як прыязна сустракалі ў Маскве людзей Карла Густава. Праз мір са Швецыяй цар спадзяваўся прымусіць Рэч Паспалітую абраць яго каралём або сілай далучыць Вялікае Княства Літоўскае да сваёй дзяржавы. Адначасова з Масквы на захад рухалася вялізнае войска. Цар рыхтаваў чарговы паход. Супраць каго? Афіцыйна казалі - супраць шведаў, аднак па чутках удар меўся быць скіраваны на Рэч Паспалітую.

Гэтак дайшло да новых перамоваў пад Вільняй. У жніўні тут ізноў сабралася дэлегацыя камісараў для сустрэчы з царскімі пасламі. Элекцыя Аляксея Міхайлавіча на каралеўскі пасад у той сітуацыі здавалася проста немагчымай, але трэба было ўсё ж разгледзець умовы такога абрання, каб зацягнуць час ды, галоўнае, сабраць інфармацыю пра сапраўдныя планы цара [29, s.48]. У склад камісіі ўваходзілі і абодва гетманы Вялікага Княства Літоўскага, аднак яны фактычна не ўдзельнічалі ў перамовах, бо ўвесь час знаходзіліся разам з войскам. Наагул пазіцыя палітычных лідэраў Вялікага Княства не зусім супадала з інтарэсамі каронных палітыкаў. Іх насцярожвала дзейнасць казацкай старшыны. Каб не страціць частку Княства, якая магла быць адарваная і далучаная да Ўкраіны, яны згаджаліся часова мець мір хоць і з Маскоўскай дзяржавай. Гэтак лічыў, у прыватнасці, канцлер Крыштап Пац, адзін з найбольш уплывовых магнатаў.