Raym. d’Aguil. P. 110: «colerent Alim, quem ipse colit qui est de genere Mahumet».
Alb. Aquen. P. 324: «ut aiunt»; P. 339: «ut dicunt».
Wil. Tyr. P. 109, 384.
Stock B . The implications of literacy: written language and models of interpretation in the XI and XIIth centuries. Princeton, 1983.
Ibid. P. 310: «Turci… irruerunt…».
Ibid. P. 371: «illi».
Ibid. P. 664.
Ibid. P. 356, 366.
Ibid. P. 279, 376.
Wil. Tyr. Р. 371.
Gesta Francorum. P. 45; Fulch. Carnot. P. 168, 172.
Wil. Tyr. P. 106, 366 etc.
Rob. Mon. P. 788.
Guib. Nov. P. 240.
Бенвенист Э. Общая лингвистика. М., 1998. С. 276.
См.: Массэ А. Ислам. М., 1982.
Wil. Tyr. Р. 387.
Ibid.: «…ut populum ad orationem invitarent, ascendere consueverant… Infra haec igitur septa nemini habitare, nemini etiam introire, nisi nudis et lotis pedibus, permittebatur, janitoribus per portas singulas constitutis, qui hujus rei curam haberent diligentiam…».
Arnoldi Chronica Slavorum // MGH SS. Bd. XXI. 1869. P. 241: «Viri quoque quinque vicibus infra diem et noctem ad templum vadunt orare et loco campanarum convenire solent…».
Liber peregrinationis di Jacopo di Verona / A cura di U. Monneret de Villard. Roma, 1950: «quod est abhominabile in natura et in omni lege…».
Ludolf de Südheim De itinere Terrae Sanctae // AOL. 1884. Т. I. P. 374.
Arnoldi Chronica Slavorum. P. 207: «…Nos enim, licet christiani non sumus, non tamen sine religione vivmus, nam, ut speramus, Abrahei sumus ideoque A Sara uxore ipsius Saraceni dicti sumus».
Ibid. P. 208: «unum nos habere factorem, unum patrem, ideoque constat nos fratres esse non professione, sed humanitate…».
Estoire d’Eracles. P. 525: «Еп la cite de Mesques estoit li mestrez et li plus principaux pelerinages des mescreanz Mahommetoiz, et que Mahommez commanda et preescha et loa en sa loi… Li mescreanz Mahommetoiz cuident ausint estre alaschiez de leur pechiez, quant il font la leur pelerinnaiges, comme font li Crestien quant il vont en la Sainte Terre de Iherusalem ou Diex fu morz et viz…».
Vincentii Bellovacensis Speculum historiale // Bibliotheca Mundi. Douai, 1624. T. 3. Lib. LX, LXIII.
Fratris Ricoldi de Monte Crucis ordinis predicatorum Liber Peregrinationis // Laurent J. М. C. Peregrinatores medii aevi quatuor. Leipzig, 1873. Cap. XXX.
Францисканский монах, путешественник Джакопо из Вероны (ум. 1335 г.) вообще составляет настоящий этнографический очерк, характеризующий религиозные обычаи мусульман. Он рассказывает о молитве и омовении перед молитвой, о посте, причем в дневное время, о паломничестве в Мекку, о других ритуалах — запрете есть свинину и пить вино. «Saepe namque Saraceni se lavant et maxime, cum orare debent, verenda sua, manus, brachia, faciem et os et omnia membra corporis abluunt…»: Jacopo di Verona . Liber Peregrinationis / Ed. U. Monneret de Villard. Roma, 1950. Cap. CLXXXI.
Estoire d’Eracles. P. 371: «…саг Гоп sait bien que ausi grant devocion ont li Sarrasin au Temple Domini, qui est maison de Dieu, come ont li Crestien au Sepulcre de Jhesu Crist; рог quoi toute le paenisme li corroitsus, et li halifes meisems Ten tenreit a mescreans de la loi…».
Estoire d’Eracles. P. 514: «En la cite de la nouvelle Babillone… avoit une fontaine. A cele fontaine lavoit Nostre Dame les drapiax a son chier fil, quant il s’en fouirent en Egypte pour le roi Herode. A cele fontaine portoient li Sarrazin moult grant honour…».
Arnoldi Chronica Slavorum. P. 208.
Chronica Alberici Monachi Trium Fontium // MGH SS. 1884. Т. XXIII. P. 908: «et hunc fontem similiter Sarraceni honorant…».
Die Schriften des Kölner Domscholastikers Oliverus / Ed. H. Hoogweg. Tübingen. 1894. S. 88: «Templum dominicum in magna veneratione servant Sarraceni ubi legem suam libentius quam alibi recitare solent… Historia de ortu Jerusalem et eius variis eventibus».
Arnoldi Chronica Slavorum. P. 239.
Wil. Tyr. P. 953–954. «Ассассины» — от «гашиш», и в этом названии отражено представление о них. Гийом Тирский пишет, что ему неизвестно происхождение этого слова: «hos tam nostri, quam Sarraceni nescimus unde nomine deducto Assissinos vocant». Согласно Марко Поло, шейх ассассинов построил специальный садрай, в котором прорыл каналы меда и молока, как в мусульманском раю, и туда приводили фидаев, наслаждавшихся райской жизнью. Затем их усыпляли и переносили во дворец к Старцу, который внушал им, что смерть после совершенного ими убийства будет залогом их возвращения в рай: Книга Марко Поло. М., 1956 / Изд. И. П. Магидович. С. 70–71. Гл. XLI–XLIII. Имя «ассассины» в некоторых языках стало синонимом убийцы. Ср.: assassin (французский), assassino (итальянский). Об ассассинах см.: Lewis В . Les Assassins, terrorisme et politique dans l’islam médiéval. Bruxelles, 1984. См. также приложение.
Wil. Tyr. Р. 954.
Die Schriften… S. 128–129: «obscenas traditiones tanto zelo fuissent amplexi, quod eorum respectu prevaricatores possent alii iudicari…».
Chronica Alberici Trium Fontium… P. 859.
Arnoldi Chronica Slavorum. P. 240.
Bumke J . The Concept of Knighthood in the Middle Ages. N. Y., 1982.
Estoire d’Eracles. P. 523.
9 Зак. 4340
Wil. Tyr. Р. 951, 954.
Chronica Albrici Monachi Trium Fontium… S. 859.
Wil. Tyr. P. 954.
Читать дальше