Alb. Aquen. P. 334: «Solimannus…vir nobilissimus, sed gentilis».
Baldr. Dol. P. 36: «viri sunt ingeniosi, callidi et bellicosi, sed proh dolor! A Deo alienati…».
Chanson de Roland. V. 3164.
Gesta Francorum. P. 21.
Richardi Pictavensis Chronica // MGH SS. 1882. T. 26. P. 84: «ex quo enim Christianas de terra ilia repulsa est propter errorem Mahumet, et gens ilia incredula alienata est a nobis et ab imperio Romano pariter et fide Christiana descriverunt».
Он играл огромную роль в легитимации европейских династий. См.: Bossuat A . Les origines troyennes: leur role dans la littérature historique au XV еsiecle // Annales de Normandie. 1958. T. 8. P. 187–197.
См. об этом: Greenblate S . Marvelous Possession: The Wonder of the New World. Oxford, 1991. P. 44.
Tud. P. 55: «Qui unquam tam sapiens doctus audebit describere prudenciam, miliciam et fortitudunem Turcorum?… Verumtamen dicunt se esse de Francorum generatione, et quia nullus homo naturaliter debet esse miles nisi Franci et illi: veritatem dicam quam nemo audebit prohibere… certe, si in fide Christi et Christianitate sancta semper firmi fuissent et unum Dominum in trinitate confiteri voluissent Deique filium natum de Virgine matre…».
Gesta Francorum. P. 21–22: «certe si in fide Christi et Christianitate semper firmi fuissent et unum Dominum in trinitate confiteri voluissent… ipsis potentiores vel bellorum ingeniosissimos nullus inveniri potuisset… et quia nullus homo naturaliter debet esse miles nisi Franci et illi».
Guib. Nov. P. 158: «Sed foristan quivis obiectat, rustica manus erat… Certe ipsi Franci, qui se tanto obtulere discrimini, pleno ore fatentur nusquam Turcis illis genus hominum comparabile posse cognosci…».
Partington J. R. A history of Greek fire and gun powder. Cambridge, 1960; Gaier C . Les Armes. Turnhout; Brepols, 1979; Migeon G . Manuel d’art musulman. P., 1977. Vol. 1.
Alb. Aquen. P. 324: «Turci siquidem videntes crebro ariete muros impelli et concuti, et turrim ligonibus perforari, adipem, oleum, picemque, stuppis et facibus ardentissimis commixtum, fundebanta moenibus, quae instrumentum arietis et crates vimineas prorsus absumpserunt».
Baldr. Dol. P. 85: «Turci nihilominus qui erant in turribus Christianos sagittis et lapidibus impugnare, ignem, quem Graecum vocant, in machinam jacere, et nihil otiosum admittere».
Joinville. P. 114.
Fierabras. V. 3773; Chevalerie d’Ogier. V. 6717.
Fierabras. V. 3782–86.
Dickmans A.-J . Le role du surnaturel dans les chansons de geste. Génève, 1974. I\ 20.
«La maniere dou feu gregeois estoit teix que il venoit bien devant aussi gros romme uns tonniaus de verjus…» (Chanson d’Antioche. Cap. CXII. V. 206).
Affergan F. Exotisme et alterité: Essai sur les fondements d’une critique de l’anthropologie. P., 1987.
Guib. Nov. P. 189.
Guib. Nov. P. 178: «Quumque comitem ac Boemundum cum militari frequentis adventare conspicereat, copere stridores er garritus foede nimis conclamando emittere».
Gesta Francorum. P. 18: «Continuo Turci ceperunt stridere et garrire ac clamare excelsa voce, dicentes diabolicum sonium nescio quomodo in sua lingua».
Tud. P. 51.
Rob. Mon. P. 784: «Strident dentibus et more canum latrant, quia sic terrere suos adversarios putant…».
Dickman A.-J. Op. cit. P. 80–81.
Fulch. Carnot. P. 194: «Turci autem ululatibus concrepantes…».
Rad. Cadom. P. 635: «Sed quum ceterae infidelis turbae intemeratum nihil gladius reliquisset, tympana scandunt, muros totamque usquequaque vicinam laetabundo replent tonituru…».
Guib. Nov. VI, 9: «Est autem hujusmodi eorum mos in acie positorum, ut cannis aeris, quibus pro hostibus utuntur, et cymbalorum tinnitibus terrificisque vocibus, infinitos fragores emittant, ut vix equi hominesque a tanti sonitus terrore subsistant…».
Alb. Aquen. P. 344: «…Turci vero tubis et cornibus horrisonis ad terrendum ipsum Tancredum a muris fortiter intonant».
Rad. Cadom. P. 636.
Rol. V. 852: «En Sarraguce fait suner ses taburs».
Asp. V. 3240.
Например, Африки. См.: Asp. V. 5389.
Fulch. Carnot. P. 290; Rad. Cadom. P. 695.
Rad. Cadom. P. 643: «…fanum, quod vulgo Mahummariam vocant»; Guib. Nov. VI, VII: «ante eorum fanum, quod Mathomariam nostri dicunt, portam…».
Tud. P. 77.
Rob. Mon. P. 793: «ad Machumaraim scilicet, in loco cimiterii ante januam civitatis…». См.: Miquel A . La géographie humaine du monde musulman jusqu’au milieu du XI s. P., 1988. P. 240–247.
Rob. Mon. P. 788: «sicut enim est eorum consuetudo sepelire».
Ibid.
Gesta Francorum. P. 42.
Guib. Nov. IV, 14.
Baldr. Dol. P. 51.
Tud. P. 77.
Mazahéri A . La vie quotidienne des musulmans. P., 1951. P. 54–60.
Lance E. W . Arabian society in the Middle Ages. L., 1987. P. 258–266.
Ibid. P. 259.
Bloomfield M. W . The Seven Deadly Sins. L., 1952.
См. главу «Мусульманские „идолы“».
Rob. Mon. P. 877–878.
Chanson d’Antioche. Т. I. V. 164; Т. И. V. 114.
Dreesbach E . Der Orient in der altfranzösischen Lietatur. Breslau, 1901. S. 33.
Baldr. Dol. P. 51.
Gesta Francorum. P. 42.
Guib. Nov. IV, 14: «Quorum tamen capitibus amputatis, ad sua ea deportari facere tentoria, quatenus eorumqui occubuerant supputatio haberetur certamen…».
Rob. Mon. P. 788.
Baldr. Dol. P. 51.
Tud. P. 77.
Guib. Nov. P. 311: «Turci, plene antiquorumm more gentilium de cadaveribus tantopere cruciantur insepultos…».
Читать дальше