Андрей Курейчик - П'емонцкi звер (на белорусском языке)

СЯСТРА МАРЫЯ. Але ж ты яшчэ дзiця. Фiлiп, гэта дзiцячая страсць. Ды i не да гэтага ты прызначаны. Фiлiп, падумай...

ФIЛIП. Дзiцячая? Зноў? Як ты не разумееш, што гэта ты мяне давяла! Што глядзiш? Ты! Ахмурыла. Прымусiла пакахаць пакорлiвасцю сваёю, пяшчотаю, лагоднасцю... А цяпер? Не! Не1 Калi прымусiла мяне пакахаць, я таксама цябе прымушу! Прымушу! Хочаш ты гэтага цi не. I ўсе легiёны Рая i Пекла не стрымаюць мяне. Што глядзiш? Ты зразумела мяне? (Хапае яе i трасе).

СЯСТРА МАРЫЯ. Што ты робiш? Фiлiп. Фiлiп. Злiтуйся. (Крычыць) Злiтуйся!

ФIЛIП. Сцiхнi! (Б'е яе).

Сцэна 12

(З'яўляецца сястра Iаана).

СЯСТРА IААННА. Пакахаў галубок галубку i давай таптаць (смяецца). Топча, курлыкае, радуецца i не ведае, што янот ужо блiзка...

ФIЛIП. Хто гэта? Хто тут?

СЯСТРА IААННА. А табе хто трэба, галубочак? (Сястра Марыя выбягае).

ФIЛIП. Ты хто? А-а-а, я бачыў цябе. Так, я цябе ведаю. Ты Iаана вар'ятка.

СЯСТРА IААННА. А ты анёлачак з целам казляняцi. Небарака... Матчыны вымя згубiў, вось i тыцкаеш мыскаю кожнай сучцы.

ФIЛIП. Паслухай, ты ж нiкому не раскажаш пра тое, што бачыла?

СЯСТРА IААННА. А што я бачыла?

ФIЛIП. Нiкому не раскажаш, што я размаўляў з сястрою Марыяй?

СЯСТРА IААННА. Ты размаўляў з сястрою Марыяй? Дзiўна... А мне здавалася, што ты хацеў засунуць у яе свой член.

ФIЛIП. Ты дурная вар'ятка, вось i вярзеш усялякую лухту.

СЯСТРА IААННА. Ах, як нядобра ты гаворыш. Як ты лiчыш, што падумае бiскуп, калi даведаецца?..

ФIЛIП. Адкуль ён даведаецца?

СЯСТРА IААННА. Ластаўка ў дзюбе прынясе. Багата спосабаў ёсць...

ФIЛIП. Глупства кажаш.

СЯСТРА IААННА. А ручкi падрыгваюць... Страшна?

ФIЛIП. Так i ведай, калi ты i надалей лапатаць будзеш, знойдуцца сiла, якiя прымусяць цябе змоўкнуць назаўсёды.

СЯСТРА IААННА. (Цiха) Боязна...

ФIЛIП. Што?

СЯСТРА IААННА. Боязна. Ты... ты такi страшны. У-у-у... Страшны анёлачак... мне падабаюцца страшныя анёлачкi. А што ты ёй прынёс?

ФIЛIП. (Не зразумеўшы) Што?

СЯСТРА IААННА. Там, у кошыку. Што ты прынёс ёй?

ФIЛIП. Фарэль... смажаную, руанскi сыр, яйкi.

СЯСТРА IААННА. (здзiўлена) I яна не згадзiлася легчы з табою за руанскi сыр? (Бярэ кошык). Дурная, дурная Марыя.

ФIЛIП. Як?!

СЯСТРА IААННА. Розум птушыны. Упусцiць такi сыр i яйкi...

ФIЛIП. А ты што, згадзiлася б... за гэта?

СЯСТРА IААННА. Хто ведае, што можа прывабiць жанчыну? Хто ведае? Чаму табе спадабалася Марыя?

ФIЛIП. Я не...

СЯСТРА IААННА. Ты такi смешны. Я табе раскажу. Мне iншы раз хацелася пакахаць анёла. Толькi сапраўднага, а то ёсць чарцяняты зусiм як анёлы. Я хацела сапраўднага: з аблiччам анёла, з голасам анёла i каб з вачэй промнi... У тваiх вачах свецяцца промнi?

ФIЛIП. Слухай, хочаш быць са мною,а? Я табе прывязу шмат ежы...

СЯСТРА IААННА. Як добра кахаць анёла! А яшчэ лепей, калi анёл кахае цябе...

ФIЛIП. Паслухай...

СЯСТРА IААННА. Толькi анёлы такiя наравiстыя...

ФIЛIП. Паслухай, сястра Iаана, пакахай мяне. Пакахай мяне, я прывязу табе шмат ежы. Я прывязу табе самага лепшага казiнага сыру, алiваў, апельсiнаў. Чаго пажадаеш табе прывязу. Калi ласка...

СЯСТРА IААННА. Ну, чаго ты хочаш?

ФIЛIП. Калi ласка. Я прывязу табе шмат ежы.

СЯСТРА IААННА. Ты хочаш засунуць у мяне свой член? Ну, гэта нiкуды не варта. Ты ж не ведаеш, хто я. Ды i ты не анёл - у анёла няма члена (Смяецца). Не. Я не буду цябе кахаць нават за казiны сыр. Ты не анёл. Ты казляня. Я ведаю, хто анёл, ведаю, але табе не скажу. (Фiлiп садзiцца i плача, закрыўшы твар рукамi). Ну, не плач...

ФIЛIП. (плаксiвым голасам) Калi ласка.

СЯСТРА IААННА. Маленькi... Ну чаго ты хочаш? Сам падумай. Гэта ўсё з-за Марыi. Дурная Марыя, зусiм дурная... Не засмучайся, я табе таямнiцу адкрыю. Я ўмею чытаць будучае. Ёсць спосабы... У цябе ўсё будзе добра. Ты знойдзеш жанчыну, якая прадасць сябе за казiны сыр. Яны ўсе прадаюцца за казiны сыр. А гэты сыр забяру я. Не бойся, я не ўсiм раскажу, што ты хацеў... Ну што ты. Не плач, вазьмi кветачку. Да пабачэння, маленькi мой, табе трэба шмат, шмат сыру... Ага, забылася сказаць, Марыя пакахае цябе, пакахае...

(Смяецца i выходзiць, затым выходзiць i Фiлiп).

Сцэна 14

(Уваходзяць Мацi-Iгумення i сястра Ганорыя).

МАЦI-IГУМЕННЯ. Мне дакладвалi, што ранiцаю зноў заядаў замок у заходнiх веснiчках.

СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Сапраўды, матушка, заядаў. Ужо яго i так, i гэтак. Заржавеў зусiм. Восень сёлета такая дажджлiвая...

МАЦI-IГУМЕННЯ. Восень дажджлiвая, а галовы дурныя! Тое, што замок ржавее, якi год вядома?

СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Ён i раней заядаў. Сапраўды, толькi не так. Заўсёды можна было штыром пакалупаць, ён i адчыняўся...

МАЦI-IГУМЕННЯ. Па каваля паслалi?