Андрей Курейчик - П'емонцкi звер (на белорусском языке)

СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Праўдзiва, праўдзiва кажу вам, парушаны...

СЯСТРА МАРЫЯ. Мацi-Iгумення...

МАЦI-IГУМЕННЯ. Маўчы. Табе нiхто не даў права гаварыць. Ты сваё ўжо сказала.

IЗАБЭЛА. Мацi-Iгумення, яна проста...

ФIЛIП. Матушка, быць можа сястра Марыя сапраўды...

МАЦI-IГУМЕННЯ. Я прасiла вас быць сведкам, брат Фiлiп. Калi мне спатрэбiцца вашая парада, я папрашу яе.

IЗАБЭЛА. Але Марыя...

МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты дзёрзкая. А манастыр - прыстанак пакорлiвых.

IЗАБЭЛА. Я хачу патлумачыць...

МАЦI-IГУМЕННЯ. Што зменяць твае тлумачэннi? Навошта яны? Хiба перада мною табе трэба апраўдвацца? Цi ганарлiвасць прамаўчаць не дазваляе?

IЗАБЭЛА. Але я хачу справядлiвасцi!

МАЦI-IГУМЕННЯ. Што ты ведаеш пра справядлiвасць? Братазабойца адважваецца гаварыць пра справядлiвасць? Каiн папракаў Бога ў нясправядлiвасцi. Не даюць спакою ягоныя лаўры? Бог - гэта справядлiвасць!

IЗАБЭЛА. Але...

МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты "хочаш". Паглядзiце на яе. Яна "хоча". Ты забылася, дзе ты? Зайграла п'емонцкая кроў? Манастыр - не месца для задавальнення ўласных жаданняў.

IЗАБЭЛА. Я...

МАЦI-IГУМЕННЯ. (Стомлена): Памаўчы. Табе няма чаго сказаць. Сястра Марыя, падыдзi...

СЯСТРА МАРЫЯ. Я тут, матушка.

МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты саграшыла.

СЯСТРА МАРЫЯ. Так, матушка.

МАЦI-IГУМЕННЯ. Бог лiтасцiвы. Бог даруе таму, хто пакаяўся.

СЯСТРА МАРЫЯ. У iмя Айца, i Сына, i Святога Духа...

МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты паспавядаешся брату Фiлiпу, вы ж не адмовiце нам у гэтым, брат?

ФIЛIП. Як можна? Але я яшчэ не гатовы...

МАЦI-IГУМЕННЯ. (Фiлiпу): Хопiць. (Да сястры Марыi). Затым ты пойдзеш у манастырнае сутарэнне i не выйдзеш адтуль тры днi i тры ночы. Там, без хлеба i вады, ты будзеш замольваць свае грахi. Малiтва ачысцiць душу. Самаадрачэнне ўмацуе дух. Малiся, малiся, дачка мая, каб гасподзь не пакiнуў цябе ў сваёй лiтасцi...

СЯСТРА МАРЫЯ. Дзякуй вам, матушка. Дзякуй вам за вашую дабрыню. Дзякуй. (Кланяецца). Век, век не забуду...

МАЦI-IГУМЕННЯ. Iдзi... (Сястра Марыя выходзiць).

СЯСТРА БЕРНАРДА. (Цiха): Ох, што зараз будзе. Памажы нам, святы Селясцiн.

СЯСТРА ГАННА. (шэптам) Толькi б яна адразу скарылася...

IЗАБЭЛА. (цвёрда): Яна не вiнаватая.

СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Ты адважваешся пярэчыць Мацi-Iгуменнi? Паскуднiца!

МАЦI-IГУМЕННЯ. Памаўчы, сястра Ганорыя. (Iзабэле). Сястра Iзабэла, ты ведаеш, што такое пакорлiвасць? Напэўна, часам вельмi цяжка скарыцца сэрцу гордаму i вольналюбiваму, духу моцнаму i ваяўнiчаму. Я разумею, як гэта складана. Больш таго, я ведаю... Ведаю. А вось цi ведаеш ты?

IЗАБЭЛА. Са злом нельга мiрыцца.

МАЦI-IГУМЕННЯ. Добра. Але цi ёсць тое, перад чым ты гатовая скарыцца? Маўчыш? Добра. Я пакажу табе, што такое пакорлiвасць. Падыдзi сюды, сястра Iзабэла. (Iзабэла падыходзiць). Схiлi каленi. (Iзабэла стаiць. Мацi-Iгумення з размаху б'е яе па твары, разбiвае яго ў кроў.) Укленчы! (Iзабэла стаiць. Мацi-Iгумення зноўку б'е яе). На каленi! (Iзабэла апускаецца). Не апускаць вочы! Глядзi на мяне. А зараз цалуй руку. Цалуй руку! (Iзабэла цалуе). Ганорыя, падай ёй руку. Цалуй! Цалуй! (Iзабэла цалуе руку Ганорыi). Ганна, Бернарда, Вентурыя. Пакорлiва цалуй. I ў вочы глядзi, кожнай - у вочы. (цалуе iхнiя рукi). Iаана, падай руку..

СЯСТРА IААННА. Рукi не дам, асы баюся. Аса атрутная ў бутоне ружы.

МАЦI-IГУМЕННЯ. (Iзабэле). Цалуй ёй ногi. Цалуй ногi Блажэннай. (Б'е Iзабэлу па твары. Iзабэла падае. Потым цалуе). Добра. Цяпер устань, сястра Iзабэла. Няма ганарлiвых у Градзе Божым. Ты саграшыла. Бог даруе, як я табе дарую. Я не лепшая за цябе. Прашу i твайго прабачэння. (Падыходзiць да Iзабэлы, кленчыць i схiляецца да яе ног) Люблю цябе. Усiх вас люблю. Усiх шкадую. Памалiся, памалiся Госпаду, i Ён не пакiне цябе.

(Выходзiць. За ёю выходзяць астатнiя манашкi).

СЯСТРА IААННА. (выходзячы) Мяне ўкусiла атрутная аса, мяне ўкусiла атрутная аса...

(Iзабэла выцiрае кроў з твару, яе калоцiць ад бязгучных рыданняў. Яна падае на падлогу, плача, потым устае i выходзiць).

АКТ 2

Сцэна 10

(Заходзiць Iзабэла, кленчыць, молiцца, затым падымаецца i пачынае працаваць. Яна вельмi змянiлася. Стала цiхай i светлай. Заходзяць сястра Вентурыя, сястра Бернарда i сястра Ганна).

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Глядзiце, глядзiце... Зноў молiцца.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Колькi разоў на дзень, i не злiчыць.

СЯСТРА ГАННА. Небарака. З таго самага дня зусiм пакорлiвая стала. Лагодная.

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Вось так... Быццам бы падмянiлi. Можа, пагутарыць з ёю?

СЯСТРА БЕРНАРДА. Сёстры кажуць, яна цяпер зусiм мала размаўляе. Больш па манастырных справах. А так маўчыць...

СЯСТРА ГАННА. А можа. Усё ж такi паспрабуем? Шкада яе.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Ой, наклiчаш на нас бяду.