Андрей Курейчик - П'емонцкi звер (на белорусском языке)

IЗАБЭЛА. Праз крывую iголку?

СЯСТРА IААННА. Ёсць багата спосабаў... Гасподзь адкрыў мне шмат загадак.

IЗАБЭЛА. Я ўсё хацела цябе запытацца, хто гэтая старая, што закрывае твар анучай?

СЯСТРА IААННА. Урбена?

IЗАБЭЛА. Так, яна сказала, што яе завуць Урбена.

СЯСТРА IААННА. Яна размаўляла з табою?

IЗАБЭЛА. Так.

СЯСТРА IААННА. Дзiўна...

IЗАБЭЛА. Хто яна?

СЯСТРА IААННА. Невельскi манастыр захоўвае шмат таямнiц. А гэтая таямнiца вельмi старадаўняя.

IЗАБЭЛА. Яна была сястрой манастыра?

СЯСТРА IААННА. Была.

IЗАБЭЛА. А зараз?

СЯСТРА IААННА. Напэўна. Усе лiчаць, што яна вечная. Але пра гэта не трэба гаварыць. Чуеш, Iзабэла, нiколi нi з кiм пра яе не гавары.

IЗАБЭЛА. Чаму?

СЯСТРА IААННА. Нельга. Проста запомнi, Урбены не iснуе. Гэта старадаўнi дух. Мы - асобна. Яна - асобна. Калi будзе трэба, яна сама прыдзе. Часам яна да мяне прыходзiць.

IЗАБЭЛА. Дзiўна гэта.

СЯСТРА IААННА. Ты прызвычаiшся... Слухай, а хочаш, я табе прынясу сырадою?

IЗАБЭЛА. Малака?

СЯСТРА IААННА. Так, зусiм свежага, нават яшчэ цёплага, з такой лёгкай, духмянай пенкай? Ад нашай манастырнай каровы. Хочаш? Гэта падсiлкуе цябе...

IЗАБЭЛА. Малака... Я так даўно не пiла малака. Здаецца, цэлую вечнасць.

СЯСТРА IААННА. Я ведаю, ведаю. Як ты па iм засумавала. Напэўна.

IЗАБЭЛА. Вельмi...

СЯСТРА IААННА. Дык ты хочаш?

IЗАБЭЛА. Так. Я вельмi люблю малако.

СЯСТРА IААННА. Вельмi, вельмi хочаш?

IЗАБЭЛА. Вельмi.

СЯСТРА IААННА. А ў мяне няма малака!

IЗАБЭЛА. Дык навошта ты?!..

СЯСТРА IААННА. Неразумная ты яшчэ... Бывай, я да цябе яшчэ прыйду.

(Выходзiць. Iзабэла сцiскаецца ад крыўды i болю, затым падымаецца i таксама выходзiць).

Сцэна 12

(Выходзiць сястра Марыя, яе чакае Фiлiп).

ФIЛIП. Стой.

СЯСТРА МАРЫЯ. Брат Фiлiп, што ты тут робiш?

ФIЛIП. Чакаю.

СЯСТРА МАРЫЯ. А чаго ты тут чакаеш?

ФIЛIП. А ты на маслабойку хадзiла.

СЯСТРА МАРЫЯ. А ты адкуль ведаеш?

ФIЛIП. А потым на гарод пойдзеш.

СЯСТРА МАРЫЯ. Пайду...

ФIЛIП. А ранiцай займалася шыццём. I ўчора зранку шыццём займалася.

СЯСТРА МАРЫЯ. Ты што, сачыў за мною?

ФIЛIП. Сястра Марыя, я штосьцi прынёс табе, глядзi. (Паказвае на кош)

СЯСТРА МАРЫЯ. Што гэта?

ФIЛIП. Гэта? Гэта рыба. Смажаная фарэль, яйкi, руанскi сыр. Паглядзi.

СЯСТРА МАРЫЯ. Навошта гэта?

ФIЛIП. Табе.

СЯСТРА МАРЫЯ. Але, брат Фiлiп, гэта...

ФIЛIП. Пачакай, пачакай... Нiчога не кажы. Пачакай... Я хачу нешта расказаць табе. Я ведаю, табе здаецца, я зусiм яшчэ хлапчук. Няхай. Я ведаю, у мяне зусiм юны твар, дзiцячы твар, дзiцячыя вочы, кволыя рукi... Але ты не ведаеш... Нiхто не ведае. Я ўбачыў цябе тады, на пастрыжэннi П'емонцкага звераняцi. I тады я заўважыў цябе больш за астатнiх. Штосьцi надзвычайнае было ў тваiх вачах, святло нейкае... Затым споведзь. Я буду гарэць у пекле, але тады на споведзi, калi я бачыў твой твар, па якiм кацiлiся слёзы, вялiзныя, быццам мальтыйскiя вiнаградзiны, я адчуў... Што гэта са мной было? Божа Ўсемагутны, я ўбачыў твой твар, i з тае пары бачу яго ўвесь час. Дзень i ноч яго бачу. Заплюшчваю вочы i ўсё роўна яго бачу. I чую голас. Голас праведнiцы, якая просiць лiтасцi ў грэшнiка. Голас анёла... I не было нiводнай ночы, каб я не чуў яго, каб ён не клiкаў мяне. Што гэта?

СЯСТРА МАРЫЯ. Ды што ты такое гаворыш?

ФIЛIП. Ну, паслухай, паслухай. Я не ведаю, што са мною адбываецца, калi я думаю пра цябе.

СЯСТРА МАРЫЯ. Бог з табою, брат Фiлiп. Падумай, што ты гаворыш!

ФIЛIП. Табе здаецца, што я яшчэ вельмi малы? Так? Я ведаю, ты лiчыш мяне хлапчуком. Гэта мой твар цябе падманвае. Я ненавiджу свой твар! Я гатовы здзерцi з яго скуру, каб толькi ты...

СЯСТРА МАРЫЯ. Я пайшла...

ФIЛIП. Пачакай! Я ненавiджу свой твар i вельмi люблю твой!

СЯСТРА МАРЫЯ. Памажы яму, Божа. Фiлiп, хлопчык мой, гэта насланнё. Д'ябальскiя спакусы, вось што гэта. Гэта пройдзе. Усё пройдзе. Прасi ў Бога i Ён дапаможа...

ФIЛIП. Ты не разумееш! Не буду я нiчога прасiць! Не буду! Хопiць! День за днём, ноч за ноччу я прасiў толькi аднаго. Малiўся, утаймоўваў плоць, прычашчаўся... Хопiць!

СЯСТРА МАРЫЯ. Фiлiп...

ФIЛIП. Пакахай мяне.

СЯСТРА МАРЫЯ. Гэтага нiколi не будзе.

ФIЛIП. Прашу цябе.

СЯСТРА МАРЫЯ. Нельга.

ФIЛIП. Будзеш браць ежу?

СЯСТРА МАРЫЯ. Паслухай мяне...

ФIЛIП. (выкiдвае кошык) Як хочаш! Не буду прасiць.

СЯСТРА МАРЫЯ. Пабойся Бога...

ФIЛIП. Не баюся. Нiчога не баюся. Калi гэта спакусы д'ябла - то я прымаю iх! Калi гэта насланнё - то я падпарадкоўваюся яму! Ты павiнна гэта зразумець. Чуеш? Павiнна! Павiнна! Я не магу iначай. Не магу. Паслухай, Марыя, калi ты пакарышся мне, я цябе азалачу. Бiскуп адпусцiць усе грахi. У мяне ёсць грошы. Шмат грошай. Нiхто не ведае. Бiскуп не ведае. Ты будзеш жыць як герцагiня. Я буду кахаць цябе!