Андрей Курейчик - П'емонцкi звер (на белорусском языке)

IЗАБЭЛА. (цiха): Скарылася.

(Сястра Ганорыя задаволеная выходзiць.)

Сцэна 17

(Iзабэла падыходзiць, здымае ягоныя павязкi i пачынае аглядаць ягоныя раны).

IЗАБЭЛА. (З жахам i спачуваннем) Божа, памажы гэтаму чалавеку. (Датыкаецца да ягоный раны. Ён крычыць). Даруйце, даруйце, мансеньёр... Вельмi балючы? Я... Ах, святая дзева Марыя, памажы мне. Мансеньёр, мансеньёр, чуеце мяне?

ЖАФРЭЙ. Балiць...

IЗАБЭЛА. Мне трэба прамыць рану. Там гнайнiк... Калi не прамыць, вы можаце памерцi.

ЖАФРЭЙ. (ледзь чутна) Ты, ты хто?

IЗАБЭЛА. Маё iмя - сястра Iзабэла. Я пастаўлена дагладаць вас.

ЖАФРЭЙ. Вады...

IЗАБЭЛА. Што?

ЖАФРЭЙ. Пiць...

IЗАБЭЛА. А. Зараз, зараз. Вось. (Падае яму вады, але той не можа пiць).

ЖАФРЭЙ. Не магу.

IЗАБЭЛА. Гэта пройдзе... Паслухайце, мне трэба прамыць рану. Гэта будзе балюча. (Пачынае прамываць).

ЖАФРЭЙ. Я не баюся болю.

IЗАБЭЛА. Дзiўна, адна мая сяброўка так сказала. Такiм самым голасам.

ЖАФРЭЙ. Сяброўка?

IЗАБЭЛА. Вы яе не ведаеце. Яна зусiм асаблiвая. Яна траўнiца. Калi яна прынясе гаючыя травы для вас, вы яе ўбачыце. Яна цудоўная. Балюча? Мансеньёр, вы гаварыце, гаварыце, каб я ведала, што вы яшчэ...

ЖАФРЭЙ. Жывы?

IЗАБЭЛА. У прытомнасцi...

ЖАФРЭЙ. Я калi ўбачыў зараз твой твар, падумаў, што ўсё... Што ўжо анёлак прыйшоў па мяне. Яшчэ падумаў: прыгожы анёл маёй смерцi...

IЗАБЭЛА. Рана вам яшчэ такое думаць. Толькi Гасподзь ведае, калi Ён вас да сябе паклiча. Нам пра гэта ведаць не дадзена.

ЖАФРЭЙ. Не дадзена... Гм. Усё роўна неяк недарэчна атрымалася.

IЗАБЭЛА. Пра што вы?

ЖАФРЭЙ. У iх жа i зброi неякай не было. У разбойнiкаў гэтых... Так, восцi драўляныя. Цёмна было. Мяне першага ўдарылi, а калi разгледзiлi, што картэж ваенны, тут i разбеглiся... А я вось...

IЗАБЭЛА. Так, такое здараецца.

ЖАФРЭЙ. А ты адкуль ведаеш? Ты, пэўна, сядзiш сабе ў манастыры i носа за сцены не паказваеш. Усё жыццё, пэўна, так i праседзела.

IЗАБЭЛА. (дзiўным голасам) Адкуль ведаеш?

ЖАФРЭЙ. Кажаш мне "ты"?

IЗАБЭЛА. Кажу. Права не маю, але кажу. Дзiўна, так?

ЖАФРЭЙ. I кажы. Мне так лепей падабаецца. Больш па-людску.

IЗАБЭЛА. Ты адкуль ведаеш пра мяне?

ЖАФРЭЙ. Па твары бачу. Багамолка ты цiхiя. Авечка рахманая. Вецер падуе i цябе знясе. Адзiнае выратаванне для такiх, як ты, - манастыр.

IЗАБЭЛА. Ну, ну... Хоць пра выратаванне ты верна заўважыў.

ЖАФРЭЙ. Я ж кажу. Па твары ўсё можна прачытаць, умеючы... Дрэнна, што ляжаць тут доўга давядзецца. Калi не памру, вядома. Тыднi тры, пэўна...

IЗАБЭЛА. Ды ўжо неяк не меней.

ЖАФРЭЙ. Так, трапiў у пераплёт...

IЗАБЭЛА. Зараз балюча зраблю, глыбiню прамыць трэба.

ЖАФРЭЙ. Адна радасць, ад цябе цярплю.

IЗАБЭЛА. (Ён стогне ад болю) Цярпi, цярпi.

ЖАФРЭЙ. Нiчога, крыху папраўлюся, пашлю ганца, каб бiскуп па мяне людзей прыслаў. Не хачу ў манастыры ляжаць. Цiха ў вас тут, як ў магiле.

IЗАБЭЛА. У магiле цiшэй.

ЖАФРЭЙ. Так, там такiх як ты няма.

IЗАБЭЛА. Якiх?

ЖАФРЭЙ. Гаварлiвых. Як там у мяне?

IЗАБЭЛА. Дрэнна. Кроў не перастае iсцi.

ЖАФРЭЙ. Дробязь крявi ў мяне шмат...

IЗАБЭЛА. Табе трэба паспаць.

ЖАФРЭЙ. Я не хачу.

IЗАБЭЛА. (павучальна) Трэба. Каб сiлы ўзнавiць. Сiлы табе яшчэ спатрэбяцца. Я табе абяцаю. Так што лажыся, заплюшчвай вочы i спi. Спi. Я хутка прыду.

ЖАФРЭЙ. Прыйдзеш?

IЗАБЭЛА. Прыйду. Адстаю абедню i прыйду. Я буду малiцца за цябе. Спi... (Збiраеца выходзiць)

ЖАФРЭЙ. Пачакай. Мне здаецца, я памру ў сне.

IЗАБЭЛА. Ты баiшся?

ЖАФРЭЙ. Не.

IЗАБЭЛА. Я веру. Такi як ты нiчога не баiцца. Нiчога, калi кiнуўся на хеўру разбоўнiкаў.

ЖАФРЭЙ. Смяешся...

IЗАБЭЛА. Спi. (Зноў хочы iсцi)

ЖАФРЭЙ. Пачакай яшчэ... Як ты сказала тваё iмя?

IЗАБЭЛА. Сястра Iзабэла.

ЖАФРЭЙ. Iзабэла. Iзабэла. Сястра Iзабэла...

(Яна выходзiць. Ён засыпае).

Сцэна 18

(Заходзiць Iзабэла, цiха падыходзiць да Жафрэя, правярае, цi спiць ён).

ЖАФРЭЙ. Я не сплю.

IЗАБЭЛА. Ты зусiм не спаў?

ЖАФРЭЙ. Галава балiць.

ЖАФРЭЙ. Ужо трэцi дзень не спiш.. Столькi гадзiн. Так доўга не працягнеш... Як твае раны?

ЖАФРЭЙ. Дрэнна iх адчуваю. Усё анямела...

IЗАБЭЛА. Дзе ж Iаана?. Я не ведаю, што рабiць. Мне зусiм няма чым цябе лечыць.

ЖАФРЭЙ. Словам Божым

IЗАБЭЛА. Так. Я ведаю. Але Iаана вельмi добрая траўнiца. Яна ўмее рабiць гаючыя элiксiры. Яна табе дапаможа. Толькi я неяк не магу яе знайсцi. Трэцi дзень. I куды яна магла падзецца?

ЖАФРЭЙ. Нiчога... Знойдзецца. Пасiдзi са мною. Неяк цяжка... Мне здаецца ў мяне пачынаецца лiхаманка.

IЗАБЭЛА. (кранае ягоны лоб) Ты ўвесь гарыш...

ЖАФРЭЙ. Нiчога. Нiчога... Я адужаю. Я моцны...

IЗАБЭЛА. Зразумела, ты адужаеш. З сiлай Бажаю чалавек усялякую хваробу адолее, нават саму смерць адолець можа.