Андрей Курейчик - П'емонцкi звер (на белорусском языке)

IЗАБЭЛА. (у разгубленасцi) Iаана, я жанчына. Мы не можам...

СЯСТРА IААННА. Дурнiца! (выбягае, рыдаючы). Якая ж ты дурнiца!

IЗАБЭЛА. (спрабуе спынiць) Iаана...

СЯСТРА IААННА. (На бягу) Траўка? Будзе табе траўка! Вылечу я яго. Радуйся!

(Выбягае).

Сцэна 20

ЖАФРЭЙ. (прыйшоў у сябе, слабым голасам) Iзабэла, Iзабэла.

IЗАБЭЛА. Жафрэй, ты прыйшоў у сябе? Дзякуй Богу, Ён пачуў мае малiтвы...

ЖАФРЭЙ. Колькi я ляжаў?

IЗАБЭЛА. Некалькi дзён.

ЖАФРЭЙ. А да гэтага...

IЗАБЭЛА. Трызнiў.

ЖАФРЭЙ. Дрэнна памятаю... Усё як скрозь полымя.

IЗАБЭЛА. Лiхаманка. Як сябе зараз адчуваеш?

ЖАФРЭЙ. Гарачка крыху спала. Лягчэй. Дыхаць лягчэй.

IЗАБЭЛА. А раны?

ЖАФРЭЙ. А... Бог з iмi...

IЗАБЭЛА. Хочаш чаго-небудзь?

ЖАФРЭЙ. Вады...

IЗАБЭЛА. Зараз. (Падае яму вады. Ён п'е). Бачыш, ты ўжо i пiць можаш. Самае страшнае ўжо прайшло. Паправiшся, дзякуй Богу.

ЖАФРЭЙ. Папраўлюся... Далёка яшчэ да гэтага. Галава балiць.

IЗАБЭЛА. Гэта пройдзе.

ЖАФРЭЙ. Ты ведаеш, у мяне да гэтае пары ў руцэ твой крыжык. Нi на iмгненне яго з рукi не выпусцiў.

IЗАБЭЛА. Вось i не выпускай. Ён табе дапаможа.

ЖАФРЭЙ. Я табе казаў, што ты анёл?

IЗАБЭЛА. I не аднойчы. У трызненнi.

ЖАФРЭЙ. Я праўду казаў.

IЗАБЭЛА. Добра, добра... Толькi не хвалюйся. Табе нельга зараз хвалявацца. Табе трэба берагчы свае сiлы, iначай не ачуняеш.

ЖАФРЭЙ. Я думаў, што памру сёння.

IЗАБЭЛА. Не кажя так.

ЖАФРЭЙ. I цяпер вось, гляджу на цябе, на твой твар, i думаю, што лепей бы памёр.

IЗАБЭЛА. Нельга так казаць, гэта грэх.

ЖАФРЭЙ. Мне ўсё роўна. Я кахаю цябе.

IЗАБЭЛА. Не.

ЖАФРЭЙ. Я кахаю цябе.

IЗАБЭЛА. Маўчы! Маўчы!

ЖАФРЭЙ. Я ведаю, гэта гучыць як блюзнерства тут, у святых сценах манастыра, казаць такое сятры Бога Нашага Iсуса Хрыста. Мне ўсё роўна! Няхай я загублю душу гэтымi словамi, але... Я кахаю цябе!

IЗАБЭЛА. Маўчы! Ну што ж ты робiш? Ты загубiш мяне. Ты загубiш мяне.

ЖАФРЭЙ. Мне ўсё роўна.

IЗАБЭЛА. Гэта грэх. Ты не можаш. Я дала зарок.

ЖАФРЭЙ. Але Гасподзь не забараняў каханне. Ён дарае каханне. Каханне сапраўднае (Iзабэла маўчыць). Божа, навошта ты мучыш мяне. Чалавек не мае ўлады над сваiм сэрцам. Чаму я не памёр сёння?! Я малiў цябе аб смерцi, Божа...

IЗАБЭЛА. Жафрэй, Жафрэй... Мы нiколi не зможам быць разам, зразумей жа гэта. Скарыся i пакiнь... Боль пройдзе, ты паправiшся, ты забудзеш.

ЖАФРЭЙ. Паглядзi мне ў вочы.

IЗАБЭЛА. Што?

ЖАФРЭЙ. Паглядзi мне ў вочы. (Глядзiць). Ты таксама не маеш улады над сваiм сэрцам.

IЗАБЭЛА. Божа... (Падае на каленi, пачынае малiцца). Божа, даруй, даруй... I злiтуйся, Божа. Я не вытрымала выпрабавання, слабая, слабая... што мне цяпер рабiць, Божа...

ЖАФРЭЙ. Не дакарай сябе. Мы ўжо праклятыя.

IЗАБЭЛА. Жафрэй...

ЖАФРЭЙ. Я забяру цябе адсюль. Як толькi я змагу сесцi на каня, мы паедзем. Паедзем далёка. У Навару. Нiхто не даведаецца.

IЗАБЭЛА. Я не магу. Я дала клятву!

ЖАФРЭЙ. Усе клятвы ўжо парушаныя.

IЗАБЭЛА. Злiтуйся!

ЖАФРЭЙ. Я не магу жыць без цябе.

IЗАБЭЛА. (Крычыць): Я не магу ўехаць!

ЖАФРЭЙ. Чаму?

IЗАБЭЛА. Ты не ўсё ведаеш. Я... я Iзабэла з П'емонта.

ЖАФРЭЙ. (збянтэжаны) Як...

IЗАБЭЛА. Я не магу паехаць. Ты не разумееш. Варта мне апынуцца за сценамi Невельскага манастыра, герцаг Нармандскi спусцiць усiх сваiх сабак. Я заложнiца гэтых муроў. У мяне ныма шанцаў... Мяне заб'юць. Заб'юць, разумееш? А калi ты будзеш разам са мною, дык i цябе таксама.

ЖАФРЭЙ. Я магу абаранiць цябе.

IЗАБЭЛА. Любы мой, храбры мой. Ваяры герцага - гэта не сялянскiя разбойнiкi з драўлянымi коламi. I iх нашмат болей.

ЖАФРЭЙ. Я папрашу за нас бiскупа Альберта. Ён дапаможа...

IЗАБЭЛА. Бiскуп сам марыянетка герцага. Ён не возьме на сябе адказнасць за жыццё Iзабэла з П'емонта. Iдзе вайна. Нiхто, нiхто не возьме на сябе такую адказнасць. Невельскi манастыр - адзiнае месца, дзе герцаг не можа дастаць мяне, пакуль...

ЖАФРЭЙ. Але я кахаю цябе. Клянуся, я што-небудзь прыдумаю.

IЗАБЭЛА. Безумоўна, базумоўна. У цябе будзе час паразважаць, пакуль загояцца раны.

ЖАФРЭЙ. Iзабэла, Iзабэла з П'емонта. Зверанё. Я не магу паверыць... Я бачыў яе... цябе. Тая была як сама смерць. У кожным яе воку сядзелi дзясятак дэманаў. Я памятаю, як яна рубiла рукi i галовы сваiх палонных. Сама... Я памятаю пырскi крывi на яе твары. Я памятаю выскал... А ты, ты зусiм iншая... Не, не, ты - не яна. Ты анёл.

IЗАБЭЛА. Яна. Яна, Жафрэй.

ЖАФРЭЙ. Сапраўды, Бог здзяйсняе цуды.

IЗАБЭЛА. Мы будзем разам. Толькi спачатку табе трэба вылечыцца. Паабяцай, паабяцай мне на святым крыжы, якi трымаеш у сваiх руках, што ты нiчога не будзеш распачынаць да тае пары.