Н. Lohfink &J. Bergman, ‘echad, в TWATl, 1973, 214; М. Rose, ibid., 136–140; G. Sauer, ‘echad, в THAT1, 1978s, 106.
27
М. Rose, ibid., 139, 167.Точнее, шма [ «слушай» (евр.)] — название иудаистского символа веры (Втор 6:4–5) по его первому слову. — Прим. пер.
G. Sauer, ibid.
М. Rose, ibid., 138–140.
Ibid., 37.
Ibid., 35–36.
N. Lohfink, Das Hauptgebot, Rome, 1963, 163–164; idem, Hike, Israel! Diisseldorf, 1965, 63.
584 N. Lohfink &J. Bergman, ‘echad, в TWATl, 1973, 213.
M. Rose, Der AusschlieslichkeitsanspruchJahwes, Stuttgart-Berlin etc. 1975, 141–142.** Ср. Синодальный перевод: «Господу сказал ты ныне, что Он будет твоим Богом…; и Господь обещал тебе ныне, что ты будешь собственным Его народом». — Прим. пер.
M. Rose, Der Ausschlieslichkeitsanspruch Jahwes, 105.
Приписывание высшей церковной власти соборам, а не папе. — Прим. пер.
Название книги нидерландского культуролога Йохана Хейзинги. — Прим. пер. же Термин Devotio Modema впервые использовали около 1450 г. Помериус и Буш, хронисты этого реформационного движения. Th. van Zijl, Gerard Groote, Ascetic and Reformer (1340–1384), Washington, 1963; G. Epiney-Burgard, Gerard Grote (1340–1384) et les debuts de la Devotion modeme, Wiesbaden, 1970. Краткое резюме см. в A. Weiler, Leven en werken van Geert Grote, 1340–1384, в С. de Bruin, E. Persoons & A. Weiler, Geert Grote en de Modeme Devotie, Deventer — Zutphen, 1984, 9-55.
Описания с исторической и духовной точек зрения см. в работах Р. ван Дейка: R. van Dijk, De amstituties der Wndesheimse vrouwenkloosters voor 1559, Nijmegen, 1986; Die Devotio modema als geistUches Raum des Klosters Frensrvegen, в Kloster-Leben. Vom Augustinerchorherrenstift zur okumenischen Begegnungsstatte, ed. H. Vervoort, Nordhom, 1994, 7, 32; De spiritualiteit van de devote regulier, в Ons Geestelijk Eifgoed 72, 1998, № 1, 54-104. Обзор см. в E. Persoons, De verbreiding van de Modeme Devotie, в С. de Bruin, E. Persoons & A. Weiler, Geert Grote en de Modeme Devotie, Deventer — Zutphen, 1984, 57-100.
В смысле: духовного размышления. — Прим. пер.892 Т. Mertens, Introduction, в Florent Radewijns, Petit manuelpour le devot modem# (Tractalulus devotus), ed. F. Legrand, Turnhout, 1999, 7-37.
«О четырех родах того, что доступно духовному размышлению» (лат.). — Прим. пер.295 См., например, В. Ridderbos, De melancholic van de kunstenaar, ‘s-Gravenhage, 1991.
«Молитва» (лат.). — Прим. пер.
«Созерцание» (лат.). — Прим. пер.
Букв, «слушании». — Прим. пер.
Как уже сказано, мы следуем автографу 1441 года. В большинстве переводов здесь помещена четвертая книга (у Победоносцева тоже сперва идет она. — Прим. пер.).
Мы следуем автографу. В обычных изданиях это — книга третья (как и в переводе К. Победоносцева. — Прим. пер.).
«Продолжающееся формирование» (англ.). — Прим. пер.
«Новая эпоха» (англ.). — Прим. пер.
От греч. prophetes— «пророк». — Прим. пер.500 S. Hermann, Prophetie in Israel and Agypten. Recht und Grenze eines Vergleichs (1963), в Das Prophet- enverstandnis in der deutchsprachigen Forschung seit Heinrich Ewald, Hrsg. P. Neumann, Darmstadt, 1979, 515–536; Pmphetenforschungseil Heinrich Ewald, ibid., 1-50; H. Ringgren, Prophecy in the Ancient Near East, в Israel's Prophetic Tradition, eds. R. Coggins etaL, Cambridge — New York, 1982, 1-11.301 Ср. J. Porter, The Origins of Prophecy in Israel, в Israel’s Prophetic Tradition, eds. R. Coggins et al., Cambridge — New York, 1982, 1-11.508 H. Schmitt, Elisa. Traditionsgeschkhtliche Untersuchungm zur vorklassischen nordisraelitischen Pmphetie, Gutersloh, 1972, 163.
В Синодальном переводе — «неистовым». — Прим. пер.
Ср. Синодальный перевод: «Вот, место, где мы живем при тебе, тесно для нас». — Прим. пер.
В Синодальном переводе — «Господа Бога». — Прим. пер.
H. Gunkel, Diegeheimen Erfahrungen der Pmpheten (1903 /1923), в Das Prophetenverstdndnis in der deutschsprachigen Forschung seit Heinrich Ewald, Hrsg. P. Neumann, Darmstadt, 1979, 109–143.
G. Fohrer, ibid., 239–244; P. Neumann, Pmfetenforschung seit Heinrich Ewald, в Das Pmphetenver- standnis, 39–44.
W. Schmidt, Die Prophetische «Grundgewissheit». Erwagungen zur Einheit pmphetischer Verkiindigung (1971), ibid., 539.
R. Trousson, Voyages аи pays de nulle part. Histoire litteraire de la pensee utopique, Bruxelles, 1979.
G. Bedouelle, Utopie, в DSp 16, 1994, 101–102.
Об авторе Утопии см. G. Marc’hadour, Thomas More, в DSp 15, 1991, 849–865. О самой Утопии см. G. Bedouelle, ibid., 101–113.
Technology and the Environment, ed. F. Ferre, Greenwich, 1992; J. Cobb, Sustainability. Economics, Ecology and Justice, New York, 1992; M. de Geus, Poliliek, milieu en vrijheid, Utrecht, 1993.
P. Sherrard, The Rape of Man and Nature. An Enquiry into Origins and Consequences of Modem Science, Ipswich, 1987; Natur and Mensch, ed. H. Dembowski, Miinchen, 1990; M. Schlitt, Umweltethik. Philosophised ethische Reflexionen, theologische Grundlagen, Kriterien, Paderbum, 1992; F. Soontiens, Natumfilosofie en mi- Ikuethiek. Een teleologische natuurfilosofie als voorwaarde voor milieu-ethiek, Amsterdam, 1993.
Читать дальше