La Margarita - M. A. Bulgakov

Tamen estis ankaù aliaj viktimoj, jam post ol Voland forlasis la urbon, kaj tiuj viktimoj, ho ve, estis nigraj katoj.

Proksimume cento da tiuj pacemaj bestoj, utilaj kaj amikaj al la homo, igxis pafmortigitaj aù alimaniere ekstermitaj en diversaj partoj de la lando. Ne malpli ol dek kvin katoj, kelkaj el ili tre kripligite, trafis en miliciejojn en diversaj urboj. Ekzemple, en Armavir’ iu civitano venigis en miliciejon unu el tiuj tute senkulpaj bestoj, kunliginte gxiajn antaùajn piedojn.

La koncerna civitano kaptis la katon je la momento, kiam gxi friponmiene (ho jes, la katoj aspektas fripone! Tamen ne tial ke ili estas malvirtaj, sed pro la timo ke iu pli forta ol ili - hundo aù homo - faros al ili damagxon aù ofendon. Ambaù faroj estas tre facilaj, tamen neniom honorindaj, mi vin certigas. Ho, neniom honorindaj!); do, kiam la kato estis ial impetonta en la lapojn.

Alfalinte sur la beston kaj desxirante de sia kolo la kravaton por gxin ligi, la civitano murmuris venene kaj minace:

– Ah ha! Cxu cxe nin en Armaviron vi bonvolis veni, sinjoro hipnotigisto? Nu, cxi tie oni tute vin ne timas. Ne sxajnigu, ne sxajnigu do vin muta! Ni jam komprenis, kun kia birdo ni havas la aferon!

La civitano kondukis la katon en la miliciejon, trenante gxin je la antaùaj piedoj strecxligitaj per la verda kravato, kaj pusxetante per sia sxupinto la kompatindan beston por nepre irigi gxin sur la malantaùaj piedoj.

– Vi cxesu, - li kriadis akompanate de fajfantaj buboj, - vi cxesu stultumi! Bonvolu iri normale, kiel cxiuj!

La nigra kato nur fluigis martirajn rigardojn. La naturo rifuzis al gxi la parolkapablon, kaj neniel gxi povis sin pravigi. Sian savon la kompatinda besto sxuldas unue, al la milicio, kaj due, al sia mastrino, honorinda vidva maljunulinjo. De kiam la kato pasxis en la miliciejon, oni tuj konstatis, ke la spirajxo de la civitano fortege odoras je alkoholo, sekve de kio tuj estigxis dubo pri liaj deklaroj. Dume la maljunulino, informite de la najbaroj pri la aresto de sxia kato, kuris al la miliciejo kaj trafis tre gxustatempe. Pri sia kato sxi liveris plej flatan referencon, eksplikis, ke sxi konas gxin kvin jarojn, de kiam gxi estis malgranda katido, sxi deklaris, ke sxi garantias pri gxi kiel pri si mem, sxi pruvis, ke malestas indikoj pri ia ajn gxia misfaro kaj ke gxi neniam veturis al Moskvo. Naskite en Armavir’, tie gxi kreskis kaj lernis la muskaptadon.

La kato igxis malligita kaj redonita al sia mastrino, verdire, suferinte kruelan sortobaton kaj praktike spertinte, kio estas eraro kaj kalumnio.

Krom la katoj, malagrablajxojn havis ankaù iuj el la homoj. Inter aliaj, dum mallonga tempo estis arestitaj: en Leningrado, la civitanoj Wohlmann kaj Volper; en Saratovo, Kievo kaj Hxarkovo, tri Volodin-oj; en Kazano, Volohx; kaj en Penzo, sed evidenta motivo - Vermicxelov, kandidato pri la hxemiaj sciencoj … Verdire, cxi-lasta estis altega, tre brunhaùta kaj korve nigrahara.

En diversaj lokoj arestojn suferis naù Korovin-oj, kvar Korovkin-oj kaj du Karafjev-oj.

En la stacidomo Belgorod, iun civitanon vojagxantan al Sebastopolo oni eltrajnigis ligita. La civitano provis amuzi la kunvojagxantojn per kartaj trukoj.

En Jaroslavlo, je la plej strecxa tagmangxa horo, en restoracion venis civitano portanta subbrake primuson, kiun li jxus reprenis post riparo. La du pordistoj, apenaù lin ekvidinte, tuj forlasis sian postenon en la vestejo kaj fugxis, post ili fugxis el la restoracio cxiuj klientoj kaj la tuta personaro. Dum tiu incidento el la kaso iel mistere malaperis la tuta taga enspezo.

Okazis ankoraù multaj aferoj, pri tio oni povus paroli senfine. Estis granda ekscitigxo en la mensoj.

Refoje kaj denove, oni laùmerite aprezu la laboron de la enketistoj. Ili faris cxion ne nur por kapti la krimulojn, sed ankaù por klarigi iliajn mahxinaciojn. Kaj cxio estas klarigita, kaj oni ne povas negi, ke tiuj klarigoj estis raciaj kaj nerefuteblaj.

La reprezentantoj de la enketo kaj spertaj psikiatroj konstatis, ke la anoj de la krima bando, aù almenaù unu el ili (precipe suspektinda estis Kerubjev), havis eksterordinaran hipnotigan forton kaj kapablis vidigi sin ne tie, kie ili fakte estis, sed en pozicioj iluziaj, sxovitaj. Krome, ili povis laùvole sugestii al la renkontatoj, ke iuj objektoj aù homoj estas tie, kie ili fakte malestis, kaj inverse, forigi el onia vidkampo homojn aù objektojn, kiuj fakte tie cxeestis.

Cxe la lumo de tiuj klarigoj absolute cxio igxis facile komprenebla, ecx la fenomeno, pleje ekscitinta la gecivitanojn: la sxajne neklarigebla kugloimuno de la kato, evidentigxinta dum la pafado en la apartamento n-ro 50, kiam oni provis aresti la fiulon.

Nature, nenia kato estis sur la lustro, neniu reciprokis el ia ajn braùningo, oni pafis al vaka loko, dum Kerubjev, sugestiinte, ke la kato miskondutas sur la lustro, povis sengxene resti malantaù la dorso de la pafantoj, grimacadi kaj gxui sian grandegan, tamen krime uzatan hipnotigan kapablon. Kaj certe estis li, kiu incendiis la apartamenton, disfluiginte la benzinon.

Evidente, Stecxjo Latronov tute ne flugis al Jalto (tio superus la kapablojn de hipnotigisto, ecx tia, kiel Kerubjev), kaj telegramojn de tie ne sendis. Timigite de la Kerubjeva artifiko pri kato pikprenanta fungon per forko, li svenis en la juvelistvidvina apartamento kaj restis tiel kusxi gxis Kerubjev, por lin moki, surkapigis al li la kalpakon kaj sendis lin al la Moskva aerodromo, antaùe sugestiinte al la atendantaj kriminalistoj, ke Stecxjon venigos avio alfluginta el Sebastopolo.

Verdire, la kriminala milicio de Jalto asertis, ke Stecxjo gxin vizitis nudpieda kaj ke gxi sendis pri li telegramojn al Moskvo; tamen ecx unu tia telegramo ne trovigxis en la dosieroj, kio sekvigis malagrablan sed tute nerefuteblan konkludon, ke la hipnotiga bando kapablas hipnotigi tra grandaj distancoj, kaj ne nur unuopulojn, sed tutajn grupojn da personoj. En tiuj kondicxoj la krimuloj povis frenezigi ecx homojn, dotitajn je plej fortika psika konstitucio.

Oni ne bezonas paroli pri tiaj bagateloj, kiel la kartaro en la posxo de partera spektanto, aù la malaperintaj inroboj, aù la miaùanta bereto, aù ceteraj similajxoj! Tiajn trukojn povas prezenti cxiu mezkapabla profesia hipnotigisto sur ajna scenejo, egale kiel la banalan artifikon pri la forsxirita kapo de la anoncisto. Ankaù la parolanta kato estas simila infanajxo. Por prezenti al la homoj tian katon suficxas posedi la unuajn elementojn de la ventroparolado, kaj oni ja ne povas dubi, ke la arto de Kerubjev konsiderinde superis la elementan nivelon.

Jes, cxiuj cxi kartaroj kaj falsaj leteroj en la teko de Nikanoro Ivanicx estis bagateloj, temas tute ne pri ili. Sed li, Kerubjev, pelis Berliozon al la certa morto sub la tramon. Li, Kerubjev, frenezigis la kompatindan poeton Ivano Senhejmulo, kiun li igis vizii en turmentaj halucinoj la antikvan Jersxalaimon kaj la sunbruligitan aridan Kalvan Monton kun la tri ekzekutatoj pendantaj sur la fostoj. Li, Kerubjev, kune kun sia bando malaperigis Margaritan Nikolavnan kaj sxian mastrumistinon Natasxa. Parenteze: tiun aferon la enketistoj speciale atentis. Necesis determini, cxu la virinoj estis forrabitaj de la murdista kaj incendiista bando, aù cxu ili libervole forlasis la urbon kun la krima kompanio? Surbaze de la absurda kaj konfuza depozicio de Nikolao Ivanicx kaj atentante la strangan kaj frenezan mesagxon, kiun Margarita Nikolavna lasis por sia edzo - la mesagxon, ke sxi igxas sorcxistino! - konsiderinte la cirkonstancon, ke Natasxa malaperis lasinte en la domo cxiujn siajn vestajxojn, - la enketistoj konkludis, ke ambaù estis hipnotigitaj, simile al multaj aliaj, kaj en tiu stato forrabitaj de la bando. Estigxis konjekto - probable tute gxusta - ke la krimulojn allogis la belo de la du virinoj.

Tamen jen kio restis absolute malklara por la enketistoj: la motivo, kiu igis la bandon forrabi el psikiatria kliniko mensmalsanulon kiu mem nomis sin majstro. Tion determini oni ne sukcesis, egale kiel la nomon de la forrabita paciento. Tiel li por cxiam perdigxis sub la malviva alnomo: «Numero cent dek oka el la unua konstruajxo».