StaVl Zosimov Premudroslowski - Mutants soviet. Fantasy greannmhar

– — Yaa? Úff, ég er þessi… Eagle. – Rausinn, skjálfandi rödd, svaraði Stasyan. – eins og teig, eh… líka rándýr.

– — Haltu fast við eigandann, við erum með þér!!! – kórinn suðaði og hvíslaði, hálf milljón flugurnar sem eftir eru.

– — Arnar, eða hvað?! Já? – Örninn opnaði gogg sinn, svo mikið að ekki aðeins gat spörfugl passað þar, heldur líka flugur, sem voru alls ekki hræddir, heldur: þrengdu að augunum og hummuðu í einu.

– — Auðvitað er ég Oryol!! – hrópaði Stasyan og reyndi að komast út undir klærnar á vöðvastæltu himnaríki. En örninn frá barnæsku, eins og öll börn, var hrædd við að kitla og löngun hans til að mylja bórinn og líknarmanninn brást. Flugurnar sem svíkja voru sviknar af öllu valdi, vængir og proboscis kitluðu hælinn, fætur örnsins.

– — Wah wah wah wah!!! – hló með valdi, raunverulegt rándýr himins, landfræðileg staðsetning, gat þá ekki staðist það og hreinsaði volduga klær sínar. Sparrow rétti bein hryggsins og tók stoltur afstöðu.

– — Já! Ég er örn eins og þú!! – Sparrow gelta, lækkaði röddina, áttund með fimm og hóstaði frá smitum.

– — Og hvað er það, hósta? – spurði Orel Stasyan rólegri.

– — Fyrirgefið meðan á flugi stendur. Afhýða, reykt, balle … – svarað með hornum, dansandi, spörvari.

– — Balel, segirðu? – flaggandi rándýr klóraði höku sína með annarri lappinu. – Af hverju svona lítið??

– — Önnur skopstæling!! Já?! – Án þess að hugsa, svaraði Stasyan og hafði gengið fullkomlega inn í hugrekki listarinnar.

– — Hey, mér var smurt aftur … – fyrir skalla örninn. – Og hvað er svona lyktandi? Fuh, verða rotnir? – Highlander hrukkaði gogg hans. – svo sviti

– — Engin leið, ó eldri bróðir minn! Ég bara, eh … – svarinn svaraði.

– — Dregið. – hvíslaði öldungaflugan Honey, nú aðstoðarflugmaðurinn. – Segðu að þú hafir dregið, ég borðaði ekki ferskan, rotinn drasl…

bara, borða mikið hótel.

– — Ég borða ekki skít, skítkast. – Stasyan ók.

Так токовой цели не было, но радиоактивная зависимость тел Стасяна и мух, по мере удаления от источника радиационной среды, вызывало зуд желудочно-кишечного тракта и сонливую бессонницу, но они терпели. Мучились, но терпели, ведь кишки не почешешь особенно в середине?! Это не жопа и не голова, где дотянулся и скребёшь – скребёшь, твою мать, шкуру… Кайф. А вот кишка, когда чешется или печень?! Жесть!! И они старались метаться, с открытыми ртами: то влево, то вправо; то взад, то вперёд; то вниз, то… а вот вверх – зуд утихал, так как усиливалась Солнечная радиация, но долго в космосе не побудешь. Дышать трудней, кислороду не хватает, да и кишки мёрзнут. В общем, Стасян решил лететь туда, где светится радионуклидами земля и с такой высоты это свечение показалось в районе Украины, то есть -… В общем Стасян решил лететь в Чернобыль. Свинья всегда грязь найдёт, а облучённый – радиацию. Инстинкт. И обязательно через Челябинск, района реки Течь… Так ему подсказывал внутренний голос. А звали этот внутренний голос просто Язык. И если Язык до Киева довёл сотни, тысячи, миллионы путников млекопитающих, так облучено-крылатого и тем паче.

И вот он уже достиг Чернобыля. И чем ближе подлетал, тем больше он кайфовал, от прекращения зуда кишков… Лепота. А не остался он в Абайском районе, Ядерного полигона, так как хотел перемен и новшества. Хотел мир посмотреть, да себя показать и вот он плыл по небу: то задом наперёд, то боком, то спиной вниз, то головой вперёд, то ногами. И вдруг он, как орёл, увидел на свалке, кучу с дыркой, и из неё таращился глаз. Стасян завис на месте вниз головой, перпендикулярно земле… И??!

Bdshch!!!! – an tríú imoibreoir a bhí ag an stáisiún Adamhach Adamhach Chernobyl Electra le fiche nó tríocha bliain anuas. Chuaigh na daoine as a meabhair agus rinne siad “míorúiltí.” Bhraith daoine go léir eachtraí pléasctha núicléiche. Ach is mó a d’fhulaing an Domhan?!. Shiúil sí an radaíocht ar fad isteach inti féin agus rinneadh í a ramhrú. Ach is é bás an duine sin do dhuine eile, is é an breith agus an saol do dhaoine eile. Ní bheidh an Domhan ar bith níos measa, tá sé glas air nó tá sé dubh mar tharra, tá sé ar a son, ach dóibh siúd a chónaíonn?! … Mar sin níl aon ghá le máthair na Cruinne a shábháil agus ní an mháthair atá aici dúinn. Is seadáin dúinn í, ní leanaí… Caithfimid ár gcuid féin a shábháil: Ní mór dúinn, na Rúiseach, a n-anamacha a shábháil; Ní mór do na Gearmánaigh, do mhuintir na Síne agus do phobail eile an domhain, ar ndóigh, na Meiriceánaigh a shábháil; ach ní mór do na Meiriceánaigh a gcuid asal a shábháil… Cé acu a bhfuil sé níos costasaí, níos cruinne, a bhfuil rud éigin ann a ghortaíonn, agus a bhfuil rud éigin aige cheana féin, ní shábháiltear, mar shampla, lámh nó srón: is iad sin an t-anam, agus is sinne an t-asal? Ach an saol do dhuine is ea an bás do dhuine. Agus cé go mbíonn siad ag brath ar an gcomhshaol trí phlúr an tsócháin. Braitheann daoine ó ocsaigin, agus ó shócháin, orthu sin, ar radanúiclídí. Maidir le bás nach maireann le déanaí, cruthaíodh foirm nua saoil, anaithnid, a thug an “Great Galupiya” uirthi féin. Agus ní raibh a gcuma sa domhan seo ag na gallops, cosúil le daoine mar gheall ar an domhan céanna a chruthú óna bpointe tuisceana, níl ann ach buille faoi thuairim agus toimhdí, agus chuir na mórchumhachtaí oiriúnú chun cónaí i bpoill, cosúil le gophers nó madraí móinéir, a raibh a saotharlanna ag maireachtáil, agus os a chionn. fuair na daoine a luadh ó ródháileog láithreach bás. Ní dhearna aon duine iad a tharrtháil? Ní shábháltar daoine go léir, ach anseo tá roinnt míshuaimhneas. Ach ar fhilleadh an bháis, bhí saol nua mutants le feiceáil, níorbh é an t-orgánach beo a bhí ag murtú, ach a chonaic, ach níos mó ar sin agus ar an oideas don Chruthaitheoir.

Bhí an t-aer uaimheanna seo caite ar shibhialtacht úr agus ríthábhachtach. Ní raibh solas acu uathu féin, dhúisigh siad cosúil le comhraiceoirí dóiteáin ó ábhar radanúiclídí ina gcomhlachtaí neamhghnácha. D’ith siad freisin gach rud a d’imigh radaíocht agus fiú amháin talamh. Ach de réir a chéile thosaigh leibhéal na radaíochta ag dul i léig, agus thosaigh siad fiú ag druidim le deireadh an domhain, níos cruinne – an dorchadas. Bhí Cherepki ina gcónaí sa choilíneacht seo den chuid is mó, faoi cheannas Generalisifilis Cherepukov agus Cherevichi, Semisrak.