StaVl Zosimov Premudroslovsky - OP DIE DAG. Humoristiese waarheid

– Dit was in daardie verte sonder wettige tye, toe die toendra ’n man was. Lig die oksel van die toendra-man op, ’n halwe dag, laat sak die oksel van die tundra-man, ’n halwe nag. En luise het daarop geleef. En om die honderd persent visie mooi na te gaan, was dit glad nie luise nie, maar mammoete, ysbere, takbokke aan die einde en varke. En toe noem almal die Chukchi – mense, want hulle was die enigste ras wat in die toendra woon. Op een of ander manier loop ’n toendra-man met ’n oksel opgelig en krap, terwyl die Chukchi by die yaranga ’n vreeslike storm oorleef. Die oksel het opgehou om die toendra-man te krap, en die storm het bedaar. En die Chukchi het hul huise in die toendra verlaat en hom onmiddellik bedank vir die skoon wit sneeu met sy geel urine. En die toendra het geword soos ’n tekort aan vitamien in die liggaam, soos aknee in die liggaam. En dit alles verskyn en almal het begin dans, maar stilweg begin die geel icicles verdwyn, iemand het hulle gesteel en gate gelaat. En toe die plaaslike Chukchi-hawelose Serezha, wat almal ’geel sneeu’ noem, sy verhaal voortgesit het, het die toendra-man hom beveel om ’n dief te vind en dit rou te gabbel. Al die Chukchi wat in die sneeustortes begrawe is, en toe hulle kyk, wag hulle en was verbaas. Dit blyk dat hul kinders ’n dief was wat hierdie ysstokke beskou het as skemerkelkies wat hulle in die basaar verkoop. En vandat die baba gebore is, sê hulle vir hom:

– Moenie eet nie, baster, geel sneeu nie! – en slaan, slaan hom vooraf, veral op die kop.

Oor die algemeen het Serezha-Yellow Snow jonk, sewe-en-twintig jaar oud, gelyk, die res is soos die van die Chukchi. Hy het na die Sentrale Biblioteek gegaan en bottels langs die pad versamel. Een keer het hy dae begin verdwyn. Almal was anders, maar nuuskierig. Toe hy verskyn, is hy ondervra. Hy swyg. Maar eenkeer was hy dronk en Serezha Yellow Snow erken dat hy binnekort gaan trou.

– En op wie? – gevolg deur ’n vraag.

– Ja, daar is een helfte van my hart, sy woon in die streek, hoewel sy al een-en-sestig jaar oud is, daarvoor hoef sy nie kinders te hê nie, is daar al agt. Hier voed ek hulle en onderrig, soos my vader my grootgemaak het, en sy vader, vader en vader, sy moeder omdat vaderloosheid was. – Seryozha het in sy neusgat rondgespring, die bok uitgerol, daarna gekyk en geëet. – Ek is mal oor Chupa-chups, maar dit gee slim gedagtes. Nou ja, niemand het ’n huis gevind nie. Hy klim daar in, kyk, daar was genoeg ruimte vir almal: sy vrou, ek en die kinders. Die ouderling is wel jammer, twaalf jaar in die tronk. Maar steeds jonk, dom, net veertig geklop. Ek het hom geleer, maar hy het my ervaring nie geglo nie. Wel, die somer is nog hier, so ek het besluit om euro-herstelwerk in die huis te doen, ek het reeds stopverf, kleur, borsels gekoop. Weliswaar het sommige tantes binnegekom: «Wat doen jy?». – vra hulle. «Herstel». – Ek sê, maar ek het dadelik besef dat hulle laat was, die huis was reeds deur my beset. – Serezha Yellow Snow haal ’n kraker onder die bed uit, klik op ’n kakkerlak wat nie weet hoe om van die soldeer af te spring nie, smeer dit met geel vloeistof en rimpel dit af, byt dit af. Rusk het gekraak, maar nie gebreek nie. Die Chukchi maak sy oë stadig oop en kyk na die gebreekte fang wat uit die kraak van ’n kraker steek.

– Ooooooo!! kreun hy en begin sy tandpyn met sy handpalm opwarm…

Die somer is verby. Chukchi het met Fingals aangekom, sonder enige voortande. Op sy kop was ’n skedel vol bloedstollings.

– Wat Seryozha, huiswoning gevier, was dit donker, die lig uitgegaan? – haweloses het gejok.

– Nee, hierdie tantes met die eienaars van hierdie huis het opgedaag, maar ek was al klaar met die herstelwerk, ek wou saam met my gesin gaan. So hulle het my met klubs geklop. Die honde. Die einde…

opmerking SES

Sterf, teef, vir ’n krans!!

Die son skyn. Die lug was helder en patriotte, hawelose huishoudelike bediendes het in die kamerkamers gesit en karton gebrei, ander bottels gesit en nog ander aluminium-blikke vir cocktails en bier. En dit sal alles goed gaan, maar in een van die woonhuise was daar twee UAZ’s met blou vuurtorings en die ’pa’s’ het by die deur uitgeloop en ’n vrou en twee ouens geklee in ’n versorgingsbaadjie, ’gewone’ geleiers in gewone mense genoem. Plaaslike inwoners het nog steeds nie die rede vir die inhegtenisneming begryp nie, want hierdie trio het noukeurig in vullishope rondgery en elke dag die werf skoongemaak. Elkeen het sy eie voorraad gehad, waaraan sy hande al gewoond was, en elkeen was met ’n besem, lepel en tas gemerk. Hierdie werktuie verskyn aan hulle as ’n talisman of amulet, as ’n huis of huisie vir die huis. En, verbied God, dat iemand ’n vreemdeling sal aanneem. Alles, dood. Kranty. Maar het vroeër voor die voorval en die vierde Madame Tumor by hierdie drie-eenheid verskyn. En weg gaan ons.

«N Dag vantevore. Op die oggend van die oggend het Madame Tumor eers opgestaan en besluit om ’n alternatief te wys, ’n nuttige werk te doen en die gebied skoon te maak terwyl almal slaap met ’n stormwind, dit wil sê registrasie in die gesin. Al die lede van hierdie ’bende’ is nie een keer skuldig bevind nie. Omdat sy nie haar eie gehad het nie, het sy iemand anders se inventaris geneem, in die hoop dat hulle, al sê sy, al haar eie is?! Dit gaan, dit vee, dit versamel sigarette, neem allerhande lekkergoedpakkies uit en doen nie minagting nie, kyk na iets in die bakke en versamel verspreide vullis rondom die baaie en tenks. Hy het die vloer van die grondgebied al skoongemaak en skielik gesien hoe ’n man en ’n vrou aan die oorkant van die pad goed uitsorteer.

– Skandaal. – Het Madame Tumor gedink en verder gegaan tot die skoonmaak van die gebied. Die rusie was verhit en die stemme is al gehoor, toe die dame skielik huil, so hard dat ’n eggo in die tuin dreun. Madame Tumor steek haar oë op en sien dat hierdie man op ’n booragtige manier ’n dame op die wange klap. Verbygangers gee nie aandag nie, maar die ingebrande dief van hoendereiers en hoenders in die verlede, in veral groot groottes, is deur die bestuur van die pluimveeboerdery bygevoeg tot die twee eiers wat haar geneem het op versoek van die loader-saamwoon, wat deur die sekuriteitskamera van hierdie onderneming opgeneem is. Ek kon dit nie verdra nie en het met ’n besem oor die pad vertrek. Motors in verwarring het vir haar plek gemaak asof gek. Sy het nie aandag geskenk aan die vreemde motors nie, en het op die stoep gehardloop en soos ’n vlieër uit die hemel in ’n boer vasgeloop en hom in die gesig geslaan met ’n kak met ’n besem, waarvandaan die hondekis na die kante gevlieg het. Die dame bulder haar oë van ongeloof en lag haar woedend met haar mond en bedek haar hande. Skielik van waar om dit te neem. Skielik, uit nêrens, verskyn drie polisiemanne en begin dadelik vir Madame Tumor om te sleep. Dit skree:

– Hierdie boor, klop die dame!!

– Kalmeer, kalmeer! – het die polisiesersant beleefd gevra. Niemand het iemand geslaan nie. Kyk daar. – In die verte kon u ’n filmkamera en ’n bemanningsfilmpersoneel sien.

– Hierdie film is geskiet deur ’n komedie-speurder-blockbuster! – het ’n tweede cop bygevoeg.

– Hy hy hy hy!!! – die derde aangekla. – En skandelike voorgee! Hu hu hu!!! En ’n geveg!

Die gewas het gaan sit, en iets gemompel, na die kunstenaars gekyk, daarna na die polisiemanne gekyk, ’n besem geneem en dom oor die straat Furshtatskaya gegaan.

En op hierdie tydstip in die candeyka, waar die gop-onderneming voorheen geratel het, en nou het die ruitveërs wakker geword van ’n kater, het hulle gesien dat een van die voorraad ontbreek of ontbreek, sy bene gegroei en gevlug het, ’n komplot begin voorberei om die dief of haar bene bloot te stel. Nadat hulle die afgelope naweek die bottels oorhandig het, het hulle ’n skoonmaakmiddel genaamd Snezhinka opgegrawe en dit verdun met water uit die toiletbak, weens die gebrek aan ’n kraan, weens die herstel van die pypleiding, het hulle stadig begin drink, en eetrestaurante geëet uit die vullishouer wat gister gelig is. genoem – die baai en baie suur.