StaVl Zosimov Premudroslovsky - Bleachtaire Crazy. Bleachtaire greannmhar

– Wo, ball domsa! – chuir sé iontas ar an buaf agus chuir sé, ag magadh aghaidh an choirp, ar aghaidh flabby Claudia.

– Woah a cheannach! – rinne an tseanmháthair cromadh agus, tar éis di léim ar an gcúl, shocraigh sí síos ar a bac ollmhór díreach ar ingne de chéad agus caoga méid i milliméadair, ag gobadh amach as an mbord gur chaith sí í féin níos luaithe. Goiter, anáil go hiomlán…

– Ha, cad a dúirt mé? cuirfidh an asal tú ar an áireamh. – Idot gearrtha.

Agus le focail chairdiúla Idotov, chuir an tseanmháthair brú ar an sean scornach.

– Chuaigh mé go dtí an fheirm, chun seanmháithreacha a ghabháil. – go raibh an seanbhean ag dul i léig agus, ag tógáil a cnaipí créachtaithe ar chlé, chuir sé an bord tairneáilte chuig an gcorp. Bhí an ingne meirgeach agus le dromchla rocach cosúil le sábh. Fola sileadh ón deireadh. Scrúdaigh an méarchlár é ó gach taobh agus, ag mothú pian, ag luí go foirtil.

– Cad é atá tú ag gáire, ag magadh? – chrom sí agus chaith sí an bord le ingne fuilteach in Idot. D’imigh sé agus thosaigh sé ag rith. D’eitil na brící a seoladh isteach sa chonair ar aghaidh. Bhuail ceann de na clocha uillinn ar chúl an chinn. Thit sé agus thit sé.

– An bhfuil tú ag tiomáint? – Eagla ar an buaf.

– Ní dhéanfaidh aon ní bás. – chuir an tseanmháthair Klavka calma síos agus rinne sí an chré a shannadh le seile. D'éirigh le Idot a bheith ag luascadh agus ag cnagadh in aice leis, agus bhí an-spota ar an dá lámh.

– Tiocfaidh tú ort. – D’imigh Idot isteach in urlár a ghuth.

– Ó? Féach air! Tá cuach burlap aici ina bolg. – Tharraing an buafán an beart seo ó bholg an chait agus léirigh sé é do gach duine.

– Cas timpeall air, fiafraigh an Idot brónach.

– B’fhéidir go bhfuil bruliki ann? – moladh, ba é an mháthair, a rinne dearmad ar an bpian, an méarchlár. – Agus tusa, Goldfinch, ag obair. d’fhéach sí ag Idot. – do shloinne Mukhin agus tú ag eitilt thar dolyah ó thaisce, mar eitilt thar Pháras.

– Cad atá á rá agat? Nó b’fhéidir go rachaidh tú go hIfreann, A? – Lean Idot ar aghaidh. -Céard atá i gceist le cíocha!

– Uh, go maith! – Bhuail buaf – stopann Buzu an dá rud. Ar mhaith leat pent a thógáil ar shiúl? Roinn i dtrí cinn iad.

– I! Agus is meas é seo duit. Tá brón orm. Níor thuig mé tú … – bhí lúcháir ar an Idot íoctha.

– Ná iarr maithiúnas, ní cailín dearg mé. Níor thuig tú ceann eile. Leath chugam agus leath dom.

– Cén fáth a bhfuil sé seo? – bhí an tseanmháthair feargach.

– Ó sin! – Gránghlanadh an buaf. “D’fhéadfainn é a thógáil ina n-aonar.”

– Agus conas atá sé má dhéanann siad iniúchadh ar gach duine sa tráthnóna, agus an gcónaíonn tú fiú anseo gan bealach amach?

– Sea, is maith an rud é go mbogfaidh tú seandaoine. Oscail é, nó b’fhéidir nach bhfuil rud diabhalta ann. – iontráil Idot. – agus ní fiú an cluiche an choinneal.

D’fhéach an buaf ar chomhúinéirí an taisce agus bhris sé an rópa rotten gan stró agus thosaigh sé ag oscailt an bheart go mall. Finnéithe ar garda.

– Hey, na buidéil. Cré…

Scálaí…

– Céad céad millilítear an ceann…

Sé phíosa…

– Agus cad atá scríofa?

– Ó, an bhfuil siad séalaithe?!

– Corcaigh. Seanré, is dócha…

– Agus cad atá scríofa, lig dom a fheiceáil? – Níor fhéach sé le scafall amháin a thógáil.

– Gan a bheith ina fíochán trooo! – chuir seanmháthair an linbh lámh ar láimh.

– Ah, bitch … – Phléasc Idot agus sháigh sé an tseanmháthair.

– Go maith, abair liom! – dúirt an buaf agus thóg sé céad scála milliméadair. Ghlan mé an lipéad ar mo bhrollach agus arís rinne mé súil ghéar air … – Níl rud éigin i Rúisis…

– Tabhair dom an tsuaimhneas. – D’imigh Idot amach a lámh agus thóg sé scála beag. – Amharc, na huimhreacha: míle.. ocht gcéad.. nócha a seachtú.. nó díreach an seachtú… Níl sé soiléir.

– Agus déanaimis iarracht?! Fíon, téigh … – Méarchláir molta.

– Níl a fhios agam, níl a fhios agam. Tar ar, déan iarracht, is bean thú, ní thitfidh tú féin agus an diabhal anuas. – buaf comhaontaithe.

– Cén fáth? – Rinne Idot idirghabháil – Níos Fearr i St Petersburg chun an déileálaí ársa a chasadh.

– Sea, bainfimid triail as ceann ag an am, go maith,.. déan é a bhácáil, agus tabhair an chuid eile don déileálaí seandálaíochta… Sea, Toad?

– Bhuel, ar aghaidh, cé hé an chéad duine? D’iarr Idot.

– An eochair. – a dúirt an buaf. – mhol sé.

– Bhuel, tá, mura bhfaigheann tú bás, is féidir leat deoch.

– Cad é a dhéanfá gan mo mhuintir féin. Agus níl eagla orm bás a fháil. Tá mé mo…

– .. ó chaochadh. – Thug Idot isteach agus, ag tabhairt a shaoire dó, don bhostard.

– Eallach! – Chuir an tseanbhean bac ar an ghualainn le pailme an pháiste agus, ag piocadh suas a fang, bhréagáin an corc ón bhuidéal. Sniffed. “Fíon..” aoibh sí, agus sháigh sí an t-ábhar i gculp. Slogtha agus grunted. – Kryaaaa! fionnuar.

– Bhuel, cad é? D’iarr sé ar an buaf, seile a shlogadh.

– Fine. Thosaigh rud éigin ag imirt i mo cheann cheana féin.

– Tá sé tar éis é a bhlaiseadh. – D’fhreagair Idot go mór, tar éis dó a bhuidéal a ól.

– Sea, tá a fhios ag ifreann. Ach an bhfuil sé sean?! Dúirt sé, ag féachaint timpeall ar a bhuidéal folamh, Toad.

– Agus beidh ceann eile againn. – mhol an tseanmháthair shona duit. – Ní chónaíonn tatars gan lánúin.

– Mar sin níl ach trí chlé ann. – Bhí Idot feargach. -Céard a thabharfaimid ar aghaidh?

– Éist, cad é?! Le hól, le hól mar sin, go ró-dheas. Nuair a chónaíonn muid. Agus tá na buidéil antique cheana féin. Tá siad folamh nó iomlán. Tá meas ar bhuidéil, ní ar fhíon.

Agus d’ól siad na trí spéaclaí eile. Shuigh siad ar lomán agus las siad toitín: Idot – Marlboro, Toad – Belomor, agus seanmháthair Clavka sa sean-bhealach – cos gabhair. Mar sin rith siad amach, gan críochnú le caitheamh tobac, ag suí…

– Ahhhh!! Ahhh!!! – a chloistear ón gclós.

– Cad é? – léim amach as an leaba Ottila, ag iarraidh air féin. Bhí a intinn fós i mbrionglóid agus thit sé go mall ar an bpiliúr agus sháraigh sé láithreach.

– Ahhhh!!! – léim léim suas arís agus thit sé bun os cionn ón leaba. – ó, damnaigh é. – Rug sé ar a mhullach le pailme. – Cad é a luann tú, amadán?

Chuaigh Pale Isolda Fifovna isteach sa seomra le súile leathnaithe, ag clúdach a béil bhearnaigh leis an dá lámh.

– Aa, aa. thiomsóidh sí agus chuir sí finger i dtreo an dorais.

– Cad eile? – ina suí ar an urlár d’iarr Klop.

– Ann, sa scioból…

– Cad é sa scioból? labhair níos soiléire…

– Tá cat marbh…

– Cén cat? D’iarr Ottila arís, ag cuimilt a forehead ata. – Cad faoi a bhfuil tú ag caint?

– Mummy! – Tar éis di a súile a scaipeadh ar urlár a gutha, a dúirt sí.

– Anois, abair linn. – Fuair Ottila a chosa agus chuaigh sé cosnochta ina fhothaí don scioból.

Inné, d’fhill sé go déanach san oíche nuair a bhí gach duine ina chodladh agus mar sin níor chuir sé ceist ar chleasanna na bpríosúnach. Lean Zhinka é.

Bhreathnaigh an scioból go dona. Ní raibh aon athrú ar gach scaipthe a cuireadh as láthair. Osteroid Odnoglazovich a bhí ina shuí i lár an bhruscair: pinsinéir, veteran saothair, fear eallaigh den séú catagóir, a rugadh ar lá na spásairí. Fear céile Grandma Klawka, níos beaichte, Claudius Aldarovna von Schluchenberg, iníon an Bharúin, mac neamhdhlisteanaigh Lenin. Dúirt sí le gach duine.