СтаВл Зосимов Премудрословски - KUNDA. Hazil haqiqat

© StaVl Zosimov Premudroslovskiy, 2019

ISBN 978-5-0050-8537-5

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Onamga: «Cho’chqa yog’i, salom onam!» Deb yozganimdan so’ng, och o’quv xonam tomon yurdim va o’yladim:

– – Ruslar bilan amerikaliklar va evropaliklarning farqi nimada?

– – Va ular yashab, mantiqan o’ylashlari bilan biz mavhummiz. – deb javob berdim-da, yurdim. Men ichishni xohladim – qo’rqinchli va tishlash. Men ketyapman, shuning uchun men xiyobondan biron bir sanoat korxonasining beton plitkali panjarasi oralig’iga o’taman. Qorong’i tushayapti Eshitishimcha, panjara narigi tomonida kimdir hushtak chalishga qodir bo’lmagan, ammo pirsing qilyapti. Men ham javob berdim. Kartoshka sumkasi panjara narigi tomonidagi narsadan uchayotganini ko’rdim, uning ustiga menga ham bir narsa solingan edi. Men egildim va sumka mendan oldinroq noma’lum zotli itning ketishiga tegdi. Men uning yoniga bordim, qiziquvchan tekshiruvdan o’tdim va hech narsa haqida o’ylamasdan yoki o’ylamasdan uni echib tashladim va u erda …, u erda?! U erda u qattiq o’ralgan, hatto dudlangan kolbasa bilan bosilgan. Hech narsa haqida o’ylamasdan, men birini chiqarib, Odam Atoning olamidan qopni olib, elkamga tashlab, Ferrari tezligidagi yotoqxonam tomon tezlashib, unutilmas kolbasa tayog’ini yutib yubordim.

Men darhol o’qish va yashashni xohladim.

Keyin nima bo’ldi?! Kuzya. Li: u hushtak, u kartoshka solingan idish tashuvchisi, shuningdek, Siktivkarda tug’ilgan va uning do’sti va sherigi: Oldirbog’u darasida, «Menga ovqat ber» fermasida tug’ilgan, men rolni asirlikda o’ynaganman va rus tilida gapirmayman.

– – Sumka qayerda? – deb so‘radi Kuzya.

– – Va siz uni tashladingizmi? – savolga ibroniy o’rtoq javob berdi.

– – Va hushtak chaldingizmi?

– – Va siz..??

Keyin soqov jang boshlanadi. Ammo rostini aytsam, kolbasa achchiq-yupqa va mazali edi…

P.S.: Biz sumkaning polini oilaga sotdik va chayqalish va ahmoqlik dengiziga to’lib ketdik… Mashg’ulotga portlash taqdim etildi…

Boshqa kuni, sessiyani topshirmaganim uchun meni Sovet Ittifoqi qurolli kuchlari safiga, ya’ni armiyaga qabul qildilar. U erda, bir oy ichida men kunduzgi bolalar bog’chalarida, bolalar bog’chasida, o’rta maktabda va ikkita kasb-hunar maktablarida o’qigan narsalarimni unutdim: yetti yuz sakkiz ming to’qqiz yuz qirq uch nuqta yigirma to’rt yuz o’ninchi, bu xiyobonning chap tomonida, soqoldan tortib to kalgacha bo’lgan joy. metro.

Biz turamiz, shuning uchun biz deyarli harbiy qismning kirish qismida navbatchilik qilyapmiz va kiraverishda sigaret chekamiz. O’shanda bizning beqaror mamlakatimizda inqiroz yuzaga keldi. Vaqt og’ir edi, oyiga uch quti sigaret. Va bizning qismimiz «Buqa elin» kolxozi yonida joylashgan va bu haqiqat. Shunday qilib, biz turamiz va chekamiz va Baba Yaga daraxtning orqasidan otilib chiqadi. To’g’ri, uning ismi Jadviga edi. Yaxshi. – deb o’ylaymiz keksa tovuq va shunga qaramay, biz karabuak bilan butalar haqida orzu qilamiz. Va u qichqiradi, bizning fikrlarimizga xalaqit beradi. U kar va ko’rdir.

– – Oh, askarlar, javob bering, awww?!

– – B, ahmoq, nima qichqiryapsan, qari? Biz sizdan sakkiz yuz ikki santimetr uzoqmiz?! Devor ortida!!

– – Qanday?

– – Bes! – yana navbatchi javob qildi. – Sizga nima kerak, aytasizmi yoki sabzi chopib ketasizmi?

– – Men, – deydi eski qariya buvisi. – sotish uchun borishingiz kerak, – va jilmayib qo’ydi, – bir oz cho’chqa, Boryusenka. Men stolga moonshine qo’yaman, hatto menga ham beradi.

– – Endi sen bilan nima bor? Men so’radim, faqat hayvonot bog’ida cho’chqalarni ko’rgan odam, lekin negadir ularni hippos deb atashadi.

– – Qanday?

– – Dras!! Sizga nima olib keldi?? – ovoz bilan takrorladim.

– – Men sizga cho’chqa go’shti beraman … – savolimni eshitmasdan yoki tushunmay turib, eskisi javob berdi.

– – Yo’q, u yo’lda bir chivin bor edi … – Men o’rtoqlarim oldida aytdim.

– – Va siz qaerda yashaysiz? – deb so’radi do’stim

– – Va siz qishloqqa kelib, Yadudan so’rang, bizning ko’chalarimiz soqov.

– – Nima? Arsenikmi yoki nima? Men uning qulog’iga mikrofon singari baqirdim.

– – Yo’q, azizim! Hehe.. Yad Vigudan so’rang!!

– – Va qachon keladi? – deb so’radi o’rtoq.

– – Va dam olish kunlari, peshin paytida! Men uni faqat ovqatlantirmayman. – javob qildi buvisi va mayda yashil butalarni terib olish uchun.

Tugatib, hamkasbimdan so’radim.

– – O’rtoq, to’ng’izni so’ydingmi?

– – Albatta. Men kolxoz shaharchasida yashardim.

Yakshanba keldi. Devordan uzoq burchagidan o’tib, biz avtomashinaga chiqdik. Biz qishloqqa hech qanday muammosiz etib bordik va uning kulbasini topish biz uchun qiyin bo’lmadi, ayniqsa qishloqda bor-yo’g’i beshta uy va muhojir ishchilar bilan ishlaydigan yotoqxona bor edi. Unga keling degani. Va u va non bo’lagi, tuz va hatto gofer topildi. Tabiiy ovqatni iste’mol qildik va ko’proq ichdik.

– – Xo’sh, kampir? – dedi o’rtoq. – cho’chqa qani?

– – Ha, u cho’chqa, omborda suyukli. – javob berib xonaga kirdi. U yarim metrli to’plamni echib oladi. U miloddan avvalgi V asrda, ehtimol asridan boshlab qilichni ochadi va tortadi. Elektr lentasiga o’ralgan, zanglagan va zanglagan.

– – Mana, bolalar, bu mening marhum Jozefim, Birinchi Jahon urushidagi Grant. Go’sht fabrikasida bo’lganida, u hamma ishg’ol qildi va kesdi: hatto sigir va tovuq.

Uning Staxanovskiyga, shaffof chehrasiga tikilganimdan o’zimni xavotirda his qildim. Bir do’stim xonimning qo’lidan pichoqni oldi…

– – Qani, ayting-chi. – Qayerda to’planib qoldi, A?

U bizni omborga aylantiradi.

– – U erda, – deydi, – mening sevikli Borusenka.

Rostini aytsam, men bu Borusenkaga qarayman va ko’zlarim quloqlarim orqasida.

Uning yo’lagi taxtalardan ikki-uchtadan uchib tushdi. Va yoriq bo’shliqlaridan burmalar va novda elastik holda osilib turadi. Ko’rinishidan, bu pigment Boryushishche hayotning yarmi va yolg’on gapirmaydi.

– – Oh, azizim, men kulbaga boraman. – deb ho’ngrab yuborgan buvisi tishsiz og’zini sharfning burchagiga o’rab. – Va siz boryusenka bilan ehtiyot bo’lasiz. Men o’zimning qarindoshlarimdanman. Boshqa hech kim yo’q, men unga tug’ilishdan boshlab g’amxo’rlik qilaman. Xayr, mening yaxtalarim. Yyyyyyy!! – kampir ho’ngrab yig’lab yubordi va birdan ho’ngrab yig’lab, ovozini xirillagan ovozdan boshga o’zgartirdi. – Va unutmang, yigitlar, men uni sotishga…

– – Hamma narsa qichqiradi, buvi!!! – Yo‘ldosh dalda berib, menga yuzlandi. – Va sen, do’stim, menga yordam ber, eshikni och.

Men zo’rg’a yaqinlashdim va aylanuvchi patnisni o’girdim, darvoza g’oyib bo’ldi, to’ng’iz hatto qulog’ini qimirlatmadi. Pishiriqni uradi. Xo’sh, mening do’stim darhol chalkashib ketmadi va butun kuchi bilan to’ng’izni nikelda qanday kesib tashlaganini, yarmiga cho’kib ketganini va tepaga ko’tarilishini aytdi. Nikel, plastinka o’lchami. Bir necha soniyadan so’ng, to’ng’iz o’ng ko’zini, keyin chap tomonini ochdi. Keyin qichqiriq eshitildi va Fighting ismli «mamont» uning tuyoqlariga sakrab tushdi, ammo uning oyoqlari ko’rinmadi.

Ikkala ko’zini xanjarga tikib, keyin moviy sarg’ish rangdagi o’quvchilarni har tomonga to’g’rilab, to’ng’iz nigohini o’rtog’iga qaratdi. U xanjarning dastagiga yana bir bor tikilib, uni laqillatdi: yuqoriga, pastga; Yuqoridan pastga, tekislangan nigohi o’rtoqqa qaradi va shunchaki qoqilib ketdi, shunda butun yo’lak shunchaki talaşlar ichiga tushib ketdi. Yangi go’ng uning oyoqlari ostidan otilib chiqib, bir nechta tovuq tumshug’ini berkitib, ularni qarg’ani urib yubordi, ular nima bo’layotganiga qiziqish bilan tikilib turishdi. O’rtoq allaqachon bog’cha hovlisi bo’ylab, shoshilmoqchi edi. Men kurashayotgan mamont to’ng’iz, jinoyatchiga tezda etib bordi va shu hovlida yashash huquqiga ega bo’lgan barcha tirik jonzotlarni tarqatib yubordi. Buvim burnini tekis qilib, derazaga yopishdi. Yoniga suyanib qoldim, shunchaki qizarib ketdim.