Назиба Сафина - Өтерләр юк йөрәк тибешендә

Ә мин көтәм, йөрәк: дөп-дөп!
Йөрәк түгел, ишек бит!
Ишегемә кагыласың,
Йөрәк кебек, «Ишет!» дип.

Чү!Синең адымнар түгел,
Түгел минем ишеккә…
Йөрәк дөп тә дөп кисәтә:
Бу шакуны ишетмә!

Тагын көтәм, көтәм, көтәм, –
Тагын, тагын – адымнар…
Мең адымнар арасында
Тик бер таныш адым бар.

Йөрәк, әй, исәр дә инде! –
Каршы чыкмакчы була!
Бер мизгелгә читлегеннән
Чыгып алмакчы була…

Шушы ярсу гаебе бу,
Юкса мин тыныч кеше.
Мәхәббәт дигәннәре дә
Шушы йөрәкнең эше…

Гаепне йөрәккә ташлыйм,
Ә үзем көтәм һаман.
Күзләрдән яшь сыга йөрәк, –
Шул кирәк аңа, таман…

Ә син һаман да килмисең,
Килмәсәң, көткәндә дә,
Йөрәкне мәхәббәт уты
Шушылай өткәндә дә…

Көтми башлармын дип куркам,
Көтмәгәннәр шикелле.
Йөрәкләрен сөю уты
Өтмәгәннәр шикелле…

Юк-юк! Тук-тук! – Ярый килдең! –
Йөрәк сүнмәкче иде.
Көткәндә дә килмәгәнгә
Инде күнмәкче иде…
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Ә мин… үлмәкче идем…

Эндәшәсең килсә миңа
Көн саен, сәгать саен.
Түзә алмас идең лә син,
Табар идең бер җаен.

Юк, эндәшәсең дә килми,
Йөрисең болай гына.
Үтеп-сүтеп, кереп-чыгып
Йөрүләр кулай гына.

Мин сиңа башка ышанмыйм,
Җанымны бикләп куйдым.
Мин бу сәер уеныңнан,
Билләһи димен, туйдым.

Теләгәндә эндәшмәгәч,
Килмәгәч теләгәндә.
Күз яшьләремне генә дә
Сөртмәгәч елаганда,
Шатланырга, кайгырырга,
Көләргә, елашырга,
Очларына чыгалмаган
Уйларны уйлашырга,
Син булмагач, нигә инде
Болай йөренүләрең?
Дөньясында тиңсез гашыйк
Булып күренүләрең?

Көн саен, сәгать саен да
Тагы айга эндәшәм.
Бу галәмдә ялгызлыкта
Ул – бердәнбер тиңдәшем.

Син эндәшкәч,
Әллә нәрсә булды, –
Елмаялар моңлы тынлыклар.
Дәшмәсәң дә, әллә нәрсә була, –
Ялган кебек барлык чынлыклар…
Һәм юк кебек
Җирдә чын мәхәббәт.
Шатлык та юк, хәсрәт, кайгы да.
Битарафлык баса бар дөньяны, –
Сагышы юк сагыш-айның да…

Эндәш миңа
Бары болай гына! –
Кайтар айны, серле таңнарны!
Тирәнрәк төшкән саен, авыр
Мәхәббәтнең серен аңлавы…

Син эндәшкәч,
Әллә нәрсә булды,
Дигән идем, эндәшмәгәч тә,
Әллә нәрсә булды бу күңелгә, –
Ник сыныйсың, көнләшмәгәч тә?

Эндәшмәвем
Көнләшмәүдән түгел,
Дигән идем, ничек көнләшмим?
Антлар эчәм сиңа эндәшмим дип,
Әйт серләрен, ничек эндәшмим?
Күңел – дәрья,
Эндәшүең – давыл,
Дулкынлана күңел, син дәшкәч…
Күңелкәем – тирән моң дәрьясы, –
Түгелепләр китә көнләшкәч…

Җан – дәрья,
Анда дулкыннар
Кузгалмый тора алмый.
Вакыт – агым, ул агымын
Үрләргә бора алмый.

Вакыт – хаким! –
Буйсынамын
Вакыт китергән гамьгә.
Әллә мәхәббәттән башка
Бәхет бармы адәмгә?

Синсез калдым, –
Үпкәләдең.
«Ярар, мин килмәм», – дидең.
Катып калдым,
Шул сүзләрдән
Җан канатларым көйде.

Ялгыз калдым,
Уйланамын:
Синсез дә яшәп була…
Айның түгел, кояшның да
Йөзенә сагыш тула…

Күңел күгем –
Кара болыт.
Нурлар гел кара төстә.
Синсез яшәү –
яшәү түгел,
Тын алу гына көчкә…

Туктаусыз
Көрәшә күңел
Ансыз, кояшсыз гына.
Кояш түгел, төнен аең
Калыкмаса, ни була?

Син килмисең, –
Ай-кояшы
Урынында югыйсә…
Күңел буп-буш, яз бит юкса, –
Көзге ачы җил исә…

Күрдем инде дулкыннарның
Бер-беренә тигәнен.
Тойдым инде тамчыларның
Су булып та көйгәнен.

Күрдем инде, тойдым инде
Җан җанга сыенганын.
Мәхәббәттән шашканнарның
Ялкында коенганын…

Җан таҗларында – күбәләк,
Аккош канаты – дулкын.
Синсез дөнья минем өчен –
Упкынын кочкан упкын.

Күрдем инде, кердем инде
Упкыннар упкынына.
Каршы торыр чаралар юк
Мәхәббәт дулкынына…

Кышның кары каралды,
Болытлары таралды.
Күк төште түбәнрәк,
Кояшы – сүрәнрәк.