Назиба Сафина - Өтерләр юк йөрәк тибешендә

Өлгерми берниләргә дә
Китәрмен кебек җирдән,
Берничек тә көтелмәгән
Бик сәер генә чирдән.

Әйе, бик тә сәер чирдән
Китеп барырмын төсле.
Ялкынлы моң, моңлы ялкын
Җанны ярырлык көчле.

Шул көчле хисне башкалар
Җанына күчерергә,
Милләтем җанында янган
Хисләрне кичерергә
Чыдамыйча өзелер күк
Беркөн чертләп җан кылы.
Хисләр дулкыны бәрде дә,
Өзелдеме бу юлы
Берсе, ике, өчесеме? –
Белеп булмый шул санын!
Ничә кылдан торганлыгын
Белеп булмый шул җанның.

Гадәти диагноз булыр,
Заманасына бик хас:
Инфаркт яки инсультмы, –
Барыбер җан ярылгач…

Табиблар өчен барыбер,
Җаннан чыккан җырларның,
Беркем еламаганда да,
Беләм, егылып еларын…

Җаннары биклеләргә дә
Ишетелмәс җырларым.
Ләкин, беләм, мине алар
Киләчәктә зурларын.

Шагыйрь белән былбыл гына
Үлә җаны ярылып.
Халык язмышы шуларга
Мәңге тора сарылып.

Мин гомер яшәргә килгән,
Ә яшәү – сөйсәң генә!
Сөйсәң генә, көйсәң генә,
Сөелә белсәң генә…

Сөймәгән-сөелмәгәндә
Вакытлар аккандыр ла?
Җан ярларына мәхәббәт
Барыбер каккандыр ла?

Нинди чукрак булган җаным, –
Ишетмәгән, күрмәгән…
Сөю дәрьясы гел булган,
Ә мин анда кермәгән…

Гадел түгел бу, гомерне
Урлаган карак-Вакыт!
Сөюсез вакыт зурлыгы
Минем җанымда ватык.

Ватыкларны вакытларга
Мәхәббәт ялгый ала.
Яшим дисәң дөньясында,
Бары сөяргә кала…

Кем уйлаган,
Таңда кояш син булып
чыгар диеп?
Кем уйлаган,
Күктә аем син булып
туар диеп?
Кем уйлаган,
Бары шулар кайгымны
куар диеп?

Кем уйлаган,
Уйларны тик уй гына
куар диеп?
Кайгыларны
бергә кушсаң,
Шатлыклар
туар диеп?

Уйламаган,
Шуңа да шул ачылмаган
бу канун:
Шатлыклар
кайталар икән,
Ачык торса
хөр җаның.

Мәхәббәткә,
Ачык җанга, бары тик
сөйгәннәргә,
Сөйгәненең йөрәгенә
Җыр булып
иңгәннәргә
Кайта икән
Сөю җыры, кайта сихри
моң булып.
Бәхет мизгеле яңгырый
Кайтавазда
мең булып!

– Әйт әле,
Ни көтәсең миннән?
Ни тели синең җаның?
Бар катламнарын да ачып
Карап булмый бит аның.

– Минме
Синнән ниләр көтәм? –
Җаныңның ачылганын.
Күңелдәге шикләремнең,
Шомнарның басылганын.

Сүзсез син,
Хисләр ташкыны
Адаштыра ала бит.
Давыл узгач, ташкын кайткач,
Дөнья тынып кала бит…

Ишетә
Йөрәк акылны.
Ялганнар калка өскә.
Шул хәлләрдә ихлас йөрәк
Өзелми кала көчкә.

Мин куркам
Шул тынлыктанмы?
Әллә инде чынлыктан?
Әллә вөҗданым тавышын
Тыңларга мин оныткан?

Юк инде,
Гомер буена
Тарткалашты шул өчәү:
Берсе – ялкын, берсе – салкын,
Вөҗдан булды гел кисәү.

Инде дә
Вакыттыр бит лә
Уртак сүзгә килергә.
Никләр соң бу мәхәббәткә
Шулай соңлап килергә?

Әйт әле,
Әйтмә, кирәкми,
Мин дә әйтмим, белмәгәч.
Мәхәббәткә хуҗа булып,
Дөньясына килмәгәч…

Әйе шул.
Мәхәббәт безне
Китергән бу дөньядан
Үзе алып китми диеп,
Инде һич тә уйлама!

Шушында
Нокта куям мин
Өчәүнең сугышына.
Чөнки өчесе дә янды
Мәхәббәт сулышыннан.

Уйларга чумдыңмы әллә? –
Юкмы төбе уйларның?
Әллә җитмәстәй тоела
Мәхәббәткә буйларың?

Алай булса, болай булса,
Дип фараз итәсеңме?
Уең чамага килми дә,
Уелып китәсеңме?

Уй-фаразлар, шик-шөбһәләр
Кирәк түгел берсе дә.
Җаннан сөю чыгып кача,
Бер тамчы шик керсә дә.

Мәхәббәт – исәп-хисапка
Буйсынмый торган тылсым.
Бар булганың мәхәббәткә
Буйсынып гамәл кылсын.

Мин дә уйлыйм, әмма уйлар
Бары тик синең хакта.
Мин беләм: дөньям буш иде,
Сине белмәгән чакта.

Әгәр дә шикләнә калсаң
Атлама бер адым да.
Ялгызлык һәйкәле тора
Киләчәгең алдында.