Назиба Сафина - Өтерләр юк йөрәк тибешендә

Күк түшәге тишелгәндер, ахры, –
Түгелә дә түгелә кар, кар, кар.
Вата-кыра кар тауларын сөрә,
Урам караучылар елый зар:
«Тишелгәндер, тәки тишелгәндер,
Туктап торыр иде югыйсә.
Теләп, көтеп алган кармы шулай
Бер уйламый һаман юл кисә?»

Тракторлар ыгы-зыгы килеп
Өеп киткән була тагын да.
Ә кар ява тутырып ак ярларны,
Дөнья уйга баткан чагында.

Әй көрәшә кеше шул кар белән,
Ә ул берөзлексез түгелә.
Күпме тырышса да, кеше аны
Кире кайтаралмый күгенә…

Ә тиздән яз! Ярлар ничек чыдар? –
Көрәп ташлап булмый ташкынны.
Буаларны тотып калмак булып,
Тракторлар тагы мәш килер.

Ә су юлын табар, табар, табар! –
Шартлап сынар бозлар буада.
Гамьсез генә коела күк карлар,
Ә нинди көч шушы сүзсез генә
Изелеп, сөрелеп, себереп, туздырылып
Һәм тапталып яткан карларда!

Яратам, диясе килә,
Ә белмим, яратаммы?
Әйтелергә тиеш ул сүз
Нәкъ сиңа каратамы?

Синме минем күңелемнең
Күгендә якты йолдыз?
Соң тамчыгача җанымда
Эреп бетәлгәнме боз?

Мәңгелек бозны эретер
Ялкын бармы җаныңда?
Мине күккә күтәрерлек
Канатларың тагын да?

Синдә бармы шундый дәрман,
Мине айга чөярлек?
Мин теләгән җир гөлләрен
Алларыма өярлек?

Җаныңда бармы тирәнлек,
Колач җәеп йөзәрлек?
Нечкә хисләрнең зыңлавын
Ишетерлек, сизәрлек?

Җаның җирме, җаның җырмы?
Ә күңелең җиһанмы?
«Яратам!» – дип әйтә алмыйм,
Мин шуларга ышанмый!

Каян табарга бәхетне? –
Бәхет, бәлки, күктәдер?
Җирнең гөнаһлы затына
Бу таләпләр күп тәдер…

Җан буйсынмый аякларга,
Аяклар – канатларга…
Ышанырга тиеш кеше
Иңендә канат барга.

Җиде кат җирне һәм күкне
Иңләргә тиеш җаны.
Бары шунда үзенә тиң
Яр таныячак аны…

«Яратам!» – дип оран салдым, –
«Бу – кайтаваз», – дисеңме?
Йолдызлар тезелеп язды
Күктә синең исемне…

Күк тә, җир дә аңладылар
Җанымдагы хисемне!

Мин сине элекке кебек
Ашкынып көтмим.
Мәхәббәт ялкыны инде
Җанымны өтми.

Мин сине элекке кебек,
Юк, көтмим инде,
Чөнки җаныма нидәндер
Шикләнү иңде.

Язы килде мәхәббәтнең
Сап-сары көздә.
Миңа калса, бу мәхәббәт
Бары тик сүздә.

Ташкыннар да чын түгелдер,
Дәшми сандугач.
Күңелдә әллә нинди шом,
Кош сайрамагач.

Аһ, умырзая чәчәге,
Аумачы, тукта!
Мине шушы халәтемдә,
Әйт, ни соң тота?

Ташкын әгәр ярсу булса
Җимерә ярны!
Ярлардан чыгарлык ярсу
Җаныңда бармы?

Мине ияртерлек ташкын
Һәм… көчле агым
Кирәк миңа, минем җаным
Ташыган чагым.

Мине көтмәгәнсең лә син,
Сагындым, димә!
Янып бетәсең килмәсә,
Син миңа тимә!

– Әгәр дә тәкъдим ясасам,
Син миңа чыгасыңмы?
– Аңламыйсың, шул адымнан
Ярыңнан чыгасыңны.

Бер ташыгач, кире кайтып,
Дулкыннар тынган инде.
Дөньяң үтә күренмәле,
Болганган, тонган инде.

Көзге ташуларга синең
Чыдый алырмы җаның?
Хәтереңнән үткәр әле
Көзге ташулар санын! –

Андый хәлнең булганы юк?
Мин дә тәү тапкыр татыйм.
Мин моны бөре-йөрәкнең
Алдануы дип таныйм.

Әгәр дә тәкъдим ясасаң…
Нинди тәкъдим ул, кемгә?
Алай да күчмәс дип уйлыйм
Кояш төнгә, ай – көнгә.

Йолдызлар да төшмәс җиргә,
Сибелер кар-йолдызлар.
Ак карларны шыгырдатып,
Һаман йөрерләр парлар.

Без һаман ялгыз йөрербез,
Безне ай һаман жәлләр.
«Әгәр-мәгәр» – диеп торгач,
Шундый була ул хәлләр.

Мин дә икеләнеп калдым,
Әгәр мин кире каксам?
Вакыт ярган эздән генә
Һаман бер көйгә аксам…

Никләр юкны сөйләдем, дип
Үкенерсең үзең дә.
Шундый-шундый уйларны тик
Укып торам күзеңдә.

Кирәкми, тәкъдим ясама! –
Һәм мин дә кире какмыйм.
Көз фасылы шашкан диеп,
Вакыт кирегә акмый.

Тик барыбер кулларыңа
Тотып кып-кызыл гөлне,
Син тезлән дә алларыма,
Яса шул тәкъдимеңне!

Тылсым! Кайтардың яшьлеккә! –
Анда син юк, нишләдең?
«Риза!» – дип авызны ачкач,
Мин телемне тешләдем.