Мансур Вәли-Барҗылы - Ул көннәрдә…

Шулай, чит шәһәрдәге кышкы төн матурлыгына кызыгып, хозурланып күпме йөргәнмендер, анысы инде истә юк, әмма бермәлне үзебезнең кунакханәгә таба метро ягыннан бер ир-атның якынлашканын абайлап алдым. Кызу-кызу килә. Ә бераздан ныклап карап баксам, Уфадан килгән коллегам Шаһбаз ич бу! Соңгы арада монда көннәр буе бергә кайнашкан булсак та, төнге Мәскәү уртасында икәү генә очрашкач, бик тә сөенештек үзе. Бала-чагалар төсле куаныштык!

Мин моңа сөйләп бирдем инде: «Менә кунакны озаттым да номерга керәсе килмичә йөрим әле…» – дидем. Аның да кәефе шул чама булуы ачыкланды. Ул туганнарына кунакка барган икән дә, кайтасы булгач, мәҗлес ахырына кадәр тора алмаган. Шуңа күрә үз-үзенә ачуы килебрәк һәм төнге Мәскәү урамында бер ялгызы калудан куркыбрак, чаба-чаба кайтуы икән бахырның. Бүтән һичбер ашыгыр җире юк икән моның да.

– Әйдә соң, менә монда кереп, бераз тамак чылатып чыгыйк. Кайта-кайта, мин дә бөтенләй айнып беттем бугай инде! – диде бераздан Шаһбаз, кунакханә астына ук урнашкан ресторан ишегенә таба ымлап.

Кунакханәсендә инде айга якын яшәп тә, бусына бер дә кергән юк иде минем. Үзебезнең шул бишенче каттагы кафеда гына тукланып йөри идем. Шаһбазның әлеге көтелмәгән тәкъдименнән башта куркыбрак калдым, шуңа күрә икеләнеп кенә:

– Бу вакытта… Чын алкашлар кебек… – дигән булдым. Ә баксаң, үзем әкрен генә тегенең артыннан атлыйм икән. Эчтә шайтан утыра бит инде барыбызның да! Үзең беләсең, җай гына чыксын!

Ни өчендер ишек төбендә сакта торучы швейцар-мазар да очрамады безгә, вакыт бик тә соң булгач, кереп йөрүче табылмас дип уйлаганнардыр инде… Шулай итеп, кыюсыз гына барам Шаһбаз артыннан һәм карыйм… Ресторан эчендә инде беркем дә диярлек калмаган. Официантлар, ашыга-ашыга, өстәлләрне җыештыра, кайбере безгә шикләнүчән сак караш ташлап ала. Әмма берсе бер сүз әйтми. Ябылу алдыннан болай, безнең шикелле өс киеме белән кереп йөрүчеләргә, күрәсең инде, болар аптырамаска күнеккән.

Бераз баргач, Шаһбаз да туктады. Икеләнеп миңа карый бу.

– Нишлибез соң?

Ә мин нәрсә дип әйтә алыйм инде: монда тәү мәртәбә аяк басуым ич. Шулай, ул – миңа, мин аңа карап аптырашып тора идек, түр почмактан кул изәүче берәүне шәйләп алдым. Башта тирә-юньгә күз салдым, бәлки, безгә түгелдер бу? Кем белсен, дип… Аннан инде Шаһбазның касыгына төрттем. Ә ул хәлне тиз генә аңлап ала торган кеше түгел, ике күзен шар итеп миңа текәлде. Нәрсә бар, янәсе. Мин инде сүз белән әйтергә мәҗбүр булдым. «Ә-нә, мәйтәм, сине чакыралар…» Үзем аптырап елмаям. «Болары да безнең коллегалар түгелдер ич инде…» дигән уй да йөгереп үтә баштан. Чөнки безнең семинарда катнашучылар арасында байтак кына хатын-кыз да бар иде. Югыйсә безне монда тагын кем белсен дә кем танысын?!

Икеләнеп, шикләнеп кенә боларга таба якыная төштек… Хәзер инде мин алгарак чыктым, үзем алдан барам.

Якыная төшкәч күрәм: иң түр почмактагы кечерәк кенә өстәл янында өч кыз утыра. Алларында ике шампан шешәсе, аның берсе инде бушаган. Икенчесе дә төбенә якынлашып килә. Шоколад һәм кыйммәтле сигара савыты да күзгә ташлана.

Боларның сары чәчлесе кул болгаган иде бугай, без якынайгач, сүзне дә ул башлады. Үзе чибәр генә. Кино экраныннан төшкән диярсең!

– Күгәрченнәрем, безгә бик тә күңелсез бит! Кайда йөрисез соң сез? Гүяки без кич буе алар белән бергә утырган да, гүяки тәмәке тартып алу өчен генә урамга чыкканбыз! Менә сиңа Мәскәү кызлары дисәң дә Мәскәү кызлары!

– Ә без һаваны күбрәк сулап ташлаганбыз… – дигән булдым мин, кызларга да елмаеп һәм шул ук вакытта үз артымнан килүче Шаһбазны да тиз генә борылып барлап алдым.

Ә теге чая кыз безне кыстапмы-кыстый гына бит:

– Әйдәгез, өс киемегезне салып менә монда куегыз да өстәл янына утырышыгыз! – диде ул безгә, үз өенә килгән кунакларны кыстагандай итеп.

Мондый җылы сүзне ишеткәч, инде яңадан минем Шаһбаз дус алга чыкты.

– Хә-ә-зе-е-р… – дия-дия, өстеннән калын курткасын да сала башлады.

Мин дә пәлтәмне салып урындык аркасына элдем.

Көләрсең дә, еларсың да дигәндәй, шулай итеп, төнге сәгать берләр чамасында без башкала ресторанының иң түр почмагына кереп урнаштык! Төшме бу, өнме дип кенә торырлык, валлаһи!

Кызлар, нәзакәтле итеп кенә кулларын суза-суза, үзләре белән таныштырып та куйдылар. Безне чакырган иң чибәре, сары чәчлесе Люда исемле икән, аның каршысындагы кечерәк гәүдәле һәм кара чәчлесе Валя булып чыкты.

Ә инде алар уртасында тынычрак кына утырган сипкелле борынлысы, үзен бик тә оригиналь төстә: