Тамара Ганиева - Мәхәббәткә генә ышанам…

Йолдыз күзли Урал түбәләре,
Итәкләре – яшел хәтфәдән;
Ата-бабам зәвыкларын әйтәм –
Матурлыкка сыенып яшәгән.

Милләтемнең тугрылыгын әйтәм:
Җан аямый яклар төяген
Ничәмә мең еллар киртәләгән,
Ныгытмага бурап сөяген.

Ил-йортымның сабыр тотанагы
Җырга салыр булса гомерне,
Күп халыклар, зәвык үзгәрткәндә,
Борынгыдан чакыра моң-көйне.

Бигрәк затлы йола-гадәтеңә
Зарар салса рухы тайганнар,
Хәтер дигән гамьнең рәнҗешеннән
Ишелеп төшәр гарьчел таулар бар.

Аһ, Уралым,
Күңелем кыйблалары,
Илһам, кодрәт тулы ил-төяк.
Иңе төшкән ил анасы төсле,
Ырыс-котың сулып, уңса төсе,
Ил-йорт мәхрүм булыр биг(е)рәк.

Үз-үземне язам:
Мин-минлек тә,
Бахырлык та бар ул,
Җитәрлек.
Холкым гади –
Асылымны эзләү,
Тиешлесен яшәп үтәрлек.

Кыланмыйм да,
Хәер сорамыйм да,
Язмышлардан узмыш булмый һич.
Әнә шуңа күптән инанганмын,
Икенчеләй әйтсәң –
Фаталист.

Үз-үземне язам:
Берне сөйләп,
Икенчене җырлар ният юк.
Милләтемә имгәк,
Маяк түгел,
Миңа калган көне аның юк.

Яшермим дә:
Кызыктырды мәйдан,
Җәлеп итте даннар –
Үтелде.
Өлгермәдем өйлә намазына,
Сүрелеп бара кояш –
Икенде.

Үз-үземне язам:
Акланмыйм да.
Һич дәгъвам юк башкорт халкына.
Тансыгына күрә моңын табар
Һәм табыныр,
Үлчәп зәүкына.

Ә мин бары үз-үземне язам,
Чук-чук бөдрәләрсез –
Шул көе.
Чыпчык кебек чыркылдавыммыдыр,
Бытбылдыкмы –
Барыбер үз көем.

Халкыма шул
Зиннәт кенә кыйммәт.
Затлы тапмас, бәлки, мине ул.
Шуңа мине йә бакыйлык көтә,
Йә иртәгә үлем –
Ике юл.

– Арттарак бул,
Бу тирәдә
Бозасың манзараны.
Матур түгелсең, ипсезсең,
Сөмсерең кап-караңгы.

Этәләр-төртәләр шулай,
Комарны көчкә тыям.
Кайчакта түзәм-түзәм дә
Берәр эш бозып куям.

Олы кара давыл куба:
– Әйттек бит юньсез, диеп,
Берегәмени бүреккә
Бүре нәселле киек.
Әнә бит ул нинди эре,
Үзен әллә кем күрә. –
Бурзайлар булса ни ачу,
Көчекләр шулай өрә.

Һәм аркага тондыралар, –
Шул да булдымы уен.
…Мине барыбер
Җир шарыннан
Төртеп төшерү кыен.
МИЗГЕЛЛӘР
Апрель белән мартны яратмыйм мин,
Өшәндергеч көннәр – япь-ямьсез:
Мәңге сөю вәгъдә итә торган
Исерек зат сыман килбәтсез.

Июль белән августны мин көтәм:
Ай тышаулы, Кояш җигүле;
Бәрәкәте, бәхет-түле асыл, –
Әйтерсең лә халкым күңеле.

Сентябрьдә суттан сытыла язам,
Шигырьләрем – йөрәк телемем.
Вакыты җитеп, кодрәт-гайрәт иңгән
Шәраб төсле тузгый зиһенем.

Син, мөгаен, моңнан яралгандыр,
Моң-сагыштандыр син, валлаһи.
Язмышыңа ягылганнан бирле,
Гомер генәм булды илаһи.

Син, мөгаен, нурдан яралгандыр,
Каенлыкка охшаш чәчләрең
Күңелемне минем гамьле итте,
Тәэсиреннән сынсыз чәчәдем.

Син, мөгаен, наздан яралгандыр,
Бармагыңның өнсез сүзләрен
Һуштан язып өзелеп тыңладым да
Җан канатып җавап эзләдем.

Син, мөгаен, үзең белмисеңдер:
Моң-сагышың, нурлы назыңны
Куш беләзек итеп тагасы килә,
Куш яулыклар итеп ябынасы.

Син, мөгаен, минем гомеремә –
Күк гөмбәзе,
Җирнең йөзедер.
Кочагыңда шәмдәй сызылучы –
Дивананың гына үзедер.

Ачылмастай капка төпләрендә
Торганым да булды, –
Кичердем.
Дуамаллык белән чәбәләндем,
Давылларга чумып исердем.

Упкын читләп үттем тау сыртыннан,
Булмады ла түгел,
Булды бит.
Килештерми күпләр йөзен бозды:
Ни бетмәгән хыял колы, дип.

Төн эчендә айга гашыйк идем,
Кояш-Тәңре булды көндездә.
Ошатмасагыз да,
Дәгъвалыклы
Булмадым ла инде мин сезгә.

Битәрләмәс элек,
Үзем әйтәм:
Үрсәләнсәм дә бит –
Кыйблам бар.
Кануннарны инкяр итмим лә ул,
Җанда алга әйдәр илһам бар.

Мәйдан гына тулы бәйрәм чакта
Керфекләрем булса чыланган,
Сез әйтерсез микән
Кылана дип…
Иңрәү иңә никтер җиһаннан.