Тамара Ганиева - Мәхәббәткә генә ышанам…

Таң алдыннан баллы чыкмы тамды,
Шәмәхә күк назын кем күзли?
Төн эчендә алпамшалар идек.
Күләгәдән без бәләкәй калдык
Көн битендә, үзебез сизми.

Иркә көннең алма кебек кенә
Бит очында тамчы миң-болыт.
Бик үкенсәң,
Үп тә уң битемнән,
Яратам дип алда
Һәм оныт.

Мин беләм ул,
Көннең битләрендә
Миннән матурлар күп…
Булмагай!
Яткан идем, синнән көнләп бакты
Кичәгедән калган тулган ай.

Ай үчеме,
Үрли күккә моңнар…
Керфекләрең ятьмә…
Күк гөмбәз
Чоңгыллары кебек, аһ, күзләрең…
Мин ул тикле кем соң?
Нишләп бер дә
Күңелләрең булды сүрелмәс?

Кояш күргән, ай күзләгән дә юк, –
Ишелеп кенә бара сор(ы) болыт.
Күңел кайтыр көннең эчләрендә
Сының гына яши моң булып.

Синең хакта куркам уйларга да…
Җәннәт төсле күңел биләмәң
Уйсуының бозар манзарасын
Кыр казыдай шыксыз күләгәм.

Җим эзләүдән түгел,
Ямь күзләүдән
Үксегәндә үксез бу җаным,
Җиһаныңның ахак гөмбәзләрен
Караш белән генә иңләдем.

Зилзиләләр кубып, туфан калкыр,
Уй төйнәсәм синең турында.
Күләгәм дә артык,
Сизеп торам,
Бигрәк камил асыл дөньяңда.

Кояш күргән, ай күзләгән дә юк, –
Көннәремә хаким сор(ы) болыт.
Син яшисең миндә әсирлектә,
Мәхрүмлеккә дучар уй булып.

Көнләштерми яшьлек.
Булды.
Үтте.
Дикъкать белән багам өлкәннәргә.
Басканмын да кайтыр тупсаларга,
Салават, дип әйтәм үткәннәргә.

Өч мөсәлме 2 2 Мөсәл (башк.) – вакытны хайван циклы буенча исәпләү берәмлеге. Бер мөсәл унике елдан гыйбарәт. икән?
Икәү микән?
Ярым-йорты ягы гомеремнең.
Карт-корыга баксам, күзаллыйм мин
Мәхрүм генә булып йөреремне.

Затсыз гына кием,
Балсыз тәгам,
Хәвеф катыш караш, ялварулы.
Болай гына мәйдан тотарсыңмы,
Тулпарларың булса тугарулы?

Теге әби кебек бик сөйкемле
Ак әбилек миңа язган микән;
Кадере киткән теге гарип карчык
Көннәрендә торып калмам микән?

Бәя төшкән иске җиһаз кебек,
Балаларым миннән бизмәсәче.
Бәхет күрдем.
Хак түлә, дип, язмыш
Хәсрәт-хәсрәт дисбе тезмәсәче.

Ярлы гына үзем, гарьле күңелем,
Интизарсыз гомер бирсәң иде.
Кеше кулларында тилмермичә,
Аяк өсте йөреп үлсәм иде.

Олыгаеп бетте апаларым,
«Әни» сүзе төште телләремнән.
Жәлләү көтәм барыбер, шәфкать көтәм
Әби генә булыр көннәремнән.

Авылдашлар!
Тәкбир әйтәм сезгә –
Кич эңгердә, иртән таң атканда.
Җыйнаулашып мине жәлләдегез,
Газиз әнкәемне югалтканда,
Атам мәрхүмемне озатканда.

Иң куйдыгыз чиксез хәсрәтемә,
Уртаклашып алып өй беренчә.
Учагыннан бәхет казанының
Авыл эче җылы шул көенчә, –
Бала чактан танып белүемчә.

Зират кылып рухын әрвахларның
Савап алып гомер иткәнгәме –
Йөзегездә һәрчак иман нуры,
Күзегездә бетмәс сагыш моңы,
Үҗәт белән дөнья көткәнгәме?

Авылдашлар!
Күрдем изгелекләр
Бәрәкәтле генә кулыгыздан.
Камалдым да төяк хозурыннан,
Комар алдым мәҗлес җырыгыздан,
Рәхәт чигеп тәгам-сыегыздан.

Ташламаган кебек безне хәсрәт,
Шатлыклар да килер күмәртәләп.
Казан асып, Накас тугаенда
Шулпа эчәсе бар чеүәтәләп 3 3 Чеүәтә (башк.) – агач чынаяк, зур булмаган агач кәстрүл. ,
Кымыз уртлыйсы бар көянтәләп.

Карагайдай иде минем әткәй,
Өрлектәй төз,
Күңел – болытта.
Тузар икән шундый пәһлеван да…

Кабырчыгы җанның, их, юка.
Әткәй-бахыр минем эре булды,
Әллә нинди малы бар кебек.
Сыеры да әнә йорт-курасы,

Кушаматы йөри эркелеп.
Йөк аты да иде минем әткәй,
Үз көченә генә ышанды.
Яратмады карак-елгырларны,

Үз итмәде әрсез куштанны.
Әткәйләрдән безгә мал юк инде…
Калмаса да шуңа көннәрем,
Тартмасыннан алдым бер пәкесен,

Әнкәемнең төсе – мендәрен.
Әткәемнән мирас – пәке калды,
Анысы да кайткан Германнан.
Фил сөякле сабы балавыздай,

Йөзе исә булат-металлдан.
Әй кызу да иде минем әткәй,
Иш-әшнәсе иде давылдан.
Льготалар сорап вакланмады,

Спонсоры булды авылның.
Әткәй белән әнкәй дөньясыннан
Орден-медаль калды,
Йолалар.