Тамара Ганиева - Мәхәббәткә генә ышанам…

Мәрхәмәт һәм шәфкать –
Ике маяк,
Күңелеңне, табиб, нурландырсын.
Сиңа гына һәм Ходайга мәгълүм
Сәбәпләре җан-тән сызлануның.

Тән сәламәт булса, җан сәламәт, –
Фәрештәдәй сакта шуңа табиб.
Күңел котың белән зиһен утың
Газаплардан саклый дәва табып.

Мәрхәмәт һәм шәфкать –
Алтын кальга,
Ак канатмы назлы иңегездә?
Һәрбер рәхмәт яклар мең бәладән,
Савап булып кайтып үзегезгә.

Мәрхәмәт һәм шәфкать –
Рух кәгъбәсе,
Һөнәр генә түгел, язмыштыр да.
Галиҗәнап табиб, көч тап, зинһар,
Яшәү өчен чара табышырга!

– Быелгы ел сиңа авыр була, –
Шулай ди дә кала багучылар. –
Агу ясап, зыян-мәкер сала
Көтмәгәндә килеп чагучылар.

– Быелгы җәй сине сынау көтә, –
Әнә шулай юрый күрәзәче. –
Күз буучы – адәм сурәтендә,
Кара елан булыр күләгәсе.

– Быелгы ел мал да, дан да килер, –
Шулай дигән була магияләр. –
Тик үзеңә таян, дип кисәтә
Рухымдагы тугры әүлияләр.

Быел минем Аждаһаны имләп,
Аять әйтәсем бар кәбисәгә.
Тыя белер, бәлки, нәфселәрен,
Каныкмаслар үксез бер бичәгә.

Быелгы ел юмарт ярыйсы ук:
Күңелем бөтен, ярның тугрысы…
Тик нигәдер кышка керер мәлдә
Тауда килә басып торасы.

Кар коена икәү,
Әй күңелле,
Шау йолдыздан бүрек, бияләй.
Җир, гүяки борып әйләнешен,
Зыр әйләнә болар тирәли.

Зыр әйләнә.
Шушы икәү өчен
Тарта гына бәхет тирмәнен 1 1 Тирмән (башк.) – тегермән. .
Шушындый ук йомшак ихласлыкны
Минем дә бит булды күргәнем.

Җилбәзәк кар!
Сиңа күкләрме тар?
Ак патшалык…
Ике күбәләк…
Кыюлыклар тапма, яме, заман,
Туздырырга шуны түбәләп.

Урам исә гамьсез,
Кайда йөгерә?
Белмәмеш тә, имеш,
Күрмәмеш.
…Очынды да китте исәр күңел,
Чак өереп алдым:
Җиргә төш!

Ике гашыйк –
Күңелләре ахак.
Кар диңгезен гизеп пыр туза.
Дөнья болгатам дип чыккан җилләр,
Көен боза-боза, моң суза.

Гайрәтләнә учак.
Утка табынам.
Кәүсә-тамыр чиртә чигәмне…
Кандаш мәҗүсиме сындай бага
Тынгысызлап хәтер-чигәмне?

Утка табынам.
Син кабызган учак
Сискәндерә төннең карасын.
Кызыктыргыч шушы күк кузларны
Тотып кына килә карыйсым.

Булгалады,
Сиңа ут уртлатып,
Бәгыреңне өттем ничә рәт.
Әллә нидән өркеп, тугры назым
Яшренә дә куя төпкәрәк.

Утка табынам.
Кызган учак теле
Шашып-шашып ялый төн битен.
Күкләр белән Җирнең араларын
Урап алган сихер – күк төтен.

Төн эчендә бардыр хорафат та,
Уйчан күзең тулы сер-тылсым.
Төнге ярың гына булдыммы мин
Санламаган бичә бурычын?

Утка табынам.
Күп ходайлы җаным
Тугры барыбер,
Куйчы, пошынма.
Теләсәм дә, төнне телә алмам,
Очынуым охшаш очкынга.

Эчемдәге ялкынны чак тыям,
Салкынсың бит, тимә,
Бул сабыр.
Мине яндырсаң син таң атуга,
Икебездән суык көл калыр.

Сүз – аяклы,
Килде:
Янәсе, мин
Җариясе хәзер зур агайның.
Үзе ишетсә, ничек оят була,
Бер агардым шуңа, бер карайдым.
Нахакларның кистем ничәмәсен,
Тик берсе дә миңа йокмый иде:
Җиңел бичә, диеп әйтәселәр
Килгәннәрдән Раббым саклый иде.
Кендегеннән түбән җире белән
Уй уйлый шул бәгъзе уйнашчылар:
Һәммәбез дә, имеш, бер калыптан –
Зиначылар, шаһит булучылар.
Мин фәрештә түгел
(Үкенмим дә),
Яр кочагы әмма түгел кәсеп.
Язганнары күптән куенда ул:
Газап катыш назлы тыйнак бәхет.

Ялкау гына сибелә сары яфрак,
Саркып кына сыктый көз күге.
Күктә тамчы-тамчы фирүзәләр –
Көяз көннең затлы йөзеге.

Чатырында ахак гөмбәзләрнең
Өмет кебек саран яктылык.
Күңелкәем тулы сабыр аһәң –
Сер-сихергә тормый атлыгып.

Миләүшәдәй күккә
Һич юк үпкә,
Тияселәр – сеңгән язмышка.
Болыт кисеп якты урманыммы
Гомер итмеш дигән алышта.

Сибелеп калды еллар:
Бер ул – яфрак,
Бер карасаң, чәчкә таҗлары.
Еллар нәрсә?
Фани гомеремә
Ике гасыр – язмыш язганы.

Сибелә-сибелә инде сары яфрак…
Сагышланам,
Әмма күңелем
Ярмаланып пешкән кавын, –
Сизәм:
Моңнан-наздан мәхрүм түгелмен.