Тамара Ганиева - Мәхәббәткә генә ышанам…

Мин дә чыдам,
Бурыч теләнчеләп
Йөрүчедән үзем оялам.
Баш астымда әнкәм мендәре дә

Әткәемнең трофей пәкесе.
Артык малым, артык даным да юк,
Таман гына булган хәтлесе.
Карагайдай иде минем әткәй,

Бәп-бәләкәй сылу әнием.
Үземә дә нәфес аздырмаган
Хәләл генә гомер телим мин.

Сирәк-мирәк кенә ут җемелди…
Йөгереп чыгып өрер эт тә юк.
Әй бәйләнде җиле…
Бик нык кызгач,
Йомшак карга әйдә эт тә ек.

Пыр тузыйм да шунда мәтәлим мин,
Дертләп куйсын җиһан,
Көлим мин.
Пышылдама:
«Хәлләр ни чама?» – дип, –
Ә соң аны кайдан белим мин.

Агачларда бәс тә, яфрак та юк,
Баганалар гел дә карачкы.
Сөзеп карап кала тәрәзләре:
«Бу бәндә соң әллә каракмы?..»

Офык читен хәзер сыпырып ачам:
Чак кына көн төшсен:
Шүрлим мин.
Әйткәнем бар сезгә, шымчы җилләр:
Таяныч юк,
Кыйбла эзлим мин.

Төньяктанмы әллә,
Кыйбладанмы,
Әй бәйләнчек җилләр?
Сез мине
Эзлән, диеп, үзегез димләдегез
Уйсыз яшәп яткан көз көне.

Якты көндә битлек – көтү-көтү,
Кесә тулы йодрык көндездә.
Биләве лә сүтелгән бер сабый –
Әй эчкерсез дөнья эңгердә.

Эзләнәм мин, эзләп китеп барам,
Бер күрмәмме ихлас асылны.
«Иртә әле!» –
Утка баскан песи
Кебек, җилләр читкә атылды.

Алайса, дим, нишләп алдадыгыз,
Әсир иттегез соң сез мине?
Юлларымны йомшак өметләргә
Бордыгыз ла инде көз көне.

– Нишләп синең күзең офыкларда?
– Офыкта шул… Күктә…
Соң нишлим?..
– Аңладың дамыни Җир тылсымын?
– Беләм кебек… Ә… Юк…
Мәнсезменме?
Зиһен аяз… –
Шулай дим дә кинәт
Канатканчы иренем тешлим.

Аһ бу дөнья!
Миңа кадәргеләр
Уйсыз идемени?
Алайса,
Ни өчен соң Җирнең куласасы,
Төштем дигәндә дә асылына,
Һич әйләнми минем уңайга?

Һич әйләнми…
Юнәлешен юллап,
Әллә нинди канун-калыпка
Буйсындырып фигыль, хисләремне
Бөтерелә…
– Җиһан!
Тугрылыклы утрау кай тарафта?..
– Җирдә иде…
Хәзер еракта…

Үзем өчен,
Янә берәү өчен
Мин бит күптән түләм түләгән.
Сабырлыктан бурап дөнья кордым,
Тынгылыксыз нигә биләмәм?

Тынгылыксыз нигә минем дөньям,
Җил исә дә, бурап кар ява.
Үзем түзәм дә бит,
Бәбкәм елый
Ишелеп кенә барган ояда.

Чү, елама,
Янә өй корырбыз,
Мин әле нык, тиз үк бирешмәм.
Ауган җирдән торам,
Уртлатмыйм мин
Үземә дигән әче өлештән.

Үзем өчен,
Янә берәү өчен
Мин артыгы белән түләгән.
Якла, язмыш,
Җиде юл чатында
Киртәләүсез генә биләмәм.

Текә апрель…
Синең бусагага
Ничәмә ел тими табаннарым.
Ни сәбәптән,
Чарасызлар итеп,
Шулай итеп егып салганнарың?

Салулауга салышкан йөк атын
Абындыру, апрель, егетлекме?
Күз-колаксыз калгач, күңелемне
Рәхәтләнеп назлау тереклекме?

Мин элекке түгел бит инде ул…
Аячәле!
Юашланып барам.
Пегасымны көндәш кебек күрсәң
Җәяүләрмен.
Екма.
Тугарылам.

Ичмасам, бер елны онытып тор,
Әй үзсүзле, апрель, үгез күзле,
Мине – синнән,
Сине миннән көнләп,
Чәкәштерәләрме әллә безне?

Ару гына йөреп ята идем,
Рәхәт чигеп язу-сызулардан,
Ошатмадың шуны.
Ятам менә.
Тып-тып йөгерә дәва тамырлардан.

Әнкәемне алып киткән булдың,
Каныктың да инде,
Каныктың да.
Ә мин сине бураннардан сөздем,
Чуагыңа бигрәк зарыктым да.

Бик ирәймә, апрель,
Минем әле
Дусларым күп: жәлли,
Айый торган.
Җәй, яз көтә –
Җандаш, күңелдәшләр,
Наз-чыбылдык,
Асыл чатыр корган.

Белгәнемне укып ятам яттан,
Диндар түгел дә мин –
Алла бар.
Ярата да жәлли.
Үрләп китсәм,
Иңнәремә өя җәзалар.

Ярлы булсын, зарлы булсын, диеп,
Алдан үлчәп кисеп язмышны
Сынамактадыр ул.
Шуңа күнми,
Баш күтәреп мин нык ялгыштым.

Тапкан малым,
Хәтта хәләл акчам
Кулга йокмый,
Ничә сынадым.
Күңелем үскән чакта күкләр гиздем,
Нинди генә биек үрләр күрдем,
Егылдым да шуннан еладым.

Белгәнемне укып ятам яттан,
Ничәнчегә калып үлемнән.
Бер фәрештә тәрбияләп тора,
Аска сөйри берсе җиңемнән.