Rebecca Winters: Zaproszenie do raju

– Okay. W takim razie, dowiedzmy się, jak masz na imię. Zacznę mówić alfabet, a ty zatrzymasz mnie, gdy dojdę do pierwszej litery twojego imienia. A, B…

Ruch ręką.

– Druga litera. A, B, C, D, E…

Ponowny ruch ręką.

– Masz na imię Ben! – krzyknęła podekscytowana. – Benjamin, tak?

Skinął głową.

– Teraz poznamy twoje nazwisko.

Ponownie zaczęła wymieniać litery alfabetu.

Nazwisko nieznajomego zaczynało się na literę H.

Po chwili ustaliła następne litery.

Nieznajomy nazywał się Herrick. Benjamin Heniek. Terri zamrugała powiekami.

– To zbieg okoliczności, że nazywasz się tak jak właściciel firmy, w której pracujesz?

Zaprzeczenie.

– Chcesz powiedzieć, że to ty jesteś właścicielem firmy Herrick Company?

Nareszcie bingo!

Ben skinął głową i popatrzył jej prosto w oczy, które teraz były okrągłe ze zdziwienia. Ich błękit przypomniał mu kwitnące wiosną w Teksasie niezapominajki. Jasne włosy i wykrojone w kształcie serca usta tworzyły razem całkiem miłą całość.

– Jeśli to prawda, jak to możliwe, że nikt cię nie szuka? Kapitan Oritz nic nie wspomniał o tym, że zniknął szef tak dużej firmy. To nie trzyma się kupy! Zresztą, teraz to nie ma większego znaczenia. Najważniejsze, że żyjesz i wracasz do zdrowia.

Ben patrzył, jak jego towarzyszka przygryzła w zamyśleniu dolną wargę. Wiele by dał, by móc jej posmakować.

– Zadzwonię do Marthy Shaw i powiem jej, że tu jesteś. Zawiadomi twoją rodzinę.

Nie! Tylko nie do Marthy!

Jęknął i uniósł rękę. Niestety, jego anioł miłosierdzia nie zwrócił na to uwagi.

Terri chwyciła torebkę, aby odszukać numer sekretarki, a potem podeszła do wiszącego na ścianie telefonu. Po kilku sygnałach usłyszała w słuchawce głos Marthy Shaw.

– Mówi Terri Jeppson.

– Witam, Terri. Jak się ma twój mąż?

– Mam nadzieję, że dobrze, ale jeszcze go nie widziałam. Dzwonię w innej sprawie.

– Jesteś zdenerwowana. Czy coś się stało?

– Ranny mężczyzna nie jest moim mężem. Ma poparzone gardło i nie może mówić. Udało mi się jednak porozumieć z nim i dowiedziałam się, że nazywa się Benjamin Herrick.

Po drugiej stronie zapadła cisza.

– Ben jest w szpitalu? – Martha sprawiała wrażenie równie wstrząśniętej jak Terri.

– Tak. Poinformuję policję, ale zadzwoniłam najpierw do ciebie, żebyś zawiadomiła jego rodzinę i współpracowników. Nikt go nie odwiedzał. Musiał się czuć okropnie, leżąc tu i nie mogąc powiedzieć, kim naprawdę jest. Na szczęście szybko dochodzi do zdrowia.

Ben usłyszał, że głos Terri zadrżał. Jej przejęcie bardzo go poruszyło. Nie dość, że nie wiedziała niczego pewnego o swoim byłym mężu, to jeszcze troszczyła się o zupełnie nieznanego sobie mężczyznę.

– Jaki jest jego stan? – spytała Martha pełnym napięcia głosem. – Powiedz mi prawdę.

Terri zacisnęła rękę na słuchawce. Ta kobieta zachowywała się tak, jakby była z Benem związana.

– Lekarze zapewniają, że wszystko będzie w porządku. – Bez wahania powiedziała sekretarce wszystko, czego dowiedziała się od doktora Fortuny.

– Dzięki Bogu, że żyje. Natychmiast zawiadomię rodzinę.

– Jest w szpitalu San Lorenzo. Nie ma sensu dzwonić, on i tak nie może rozmawiać. Jestem jednak pewna, że doktor Dominguez albo doktor Fortuna udzielą rodzinie wszelkich informacji, wystarczy tylko zadzwonić do dyżurki pielęgniarek.

– Mogę mieć do ciebie prośbę, Terri? – W tonie głosu Marthy Terri usłyszała błagalną nutę. – Możesz przysunąć słuchawkę do ucha Bena? Chciałabym mu coś powiedzieć.

Ta kobieta była w nim zakochana. Terri nie miała wątpliwości.

– Naturalnie.

Odwróciła się do Bena.

– Panie Herrick?

Ben jęknął. Teraz, kiedy wiedziała już, kim jest, nie była tak swobodna. Niech to wszyscy diabli!

– Pani Shaw chciałaby panu coś powiedzieć.

Omal nie zakrztusił się ze złości. Czy ta Martha nie ma wstydu? Zrobiłaby wszystko, żeby osiągnąć cel.

Terri ostrożnie przysunęła słuchawkę do jego ucha i przytrzymała ją. Widział, jak odwróciła wzrok, by zapewnić mu choć odrobinę poczucia prywatności. Wiedziała, jak się zachować w każdej sytuacji. Był nią oczarowany.

– Ben? Mam nadzieję, że mnie słyszysz. To ja, Martha! Dzięki Bogu, że nic ci się nie stało. – Usłyszał przejęty głos. – Od tygodnia próbuję się z tobą skontaktować. Kiedy nie oddzwaniałeś, domyśliłam się, że coś się stało. Sądziłam jednak, że jesteś zły z powodu tego listu, który do ciebie napisałam. Zaraz powiem Creightonowi, żeby zadzwonił do twoich rodziców. Kiedy usłyszą, co się wydarzyło, będą chcieli zabrać cię do Houston. Oddałabym wszystko, żebym to ja mogła zrobić, ale nic z tego. Przynajmniej jeszcze nie teraz.

Jeszcze nie teraz?

– Och, Ben – szepnęła z przejęciem. – Nie mogę się doczekać, kiedy cię zobaczę. Wiem, że popełniłam straszny błąd, ale nie sądzisz, że już wystarczająco zostałam ukarana?

Jej łzy nic dla niego nie znaczyły. W tej chwili Ben mógł myśleć jedynie o zapachu brzoskwiń, którymi pachniała dłoń Terri. Te delikatne, kobiece dłonie sprawiły mu tyle przyjemności, że zapomniał o bólu.

– Proszę, Ben, kiedy znów się zobaczymy, powiedz mi, że możemy zacząć wszystko od nowa. Wiesz, że zawsze cię kochałam. Mam ci tyle do powiedzenia!

Ben miał dość. Uniósł lewą dłoń, dając znak Terri, żeby zakończyła rozmowę.

Terri przyłożyła słuchawkę do ucha.

– Pani Shaw?

– Jeszcze nie skończyłam.

– Przykro mi, ale pan Heniek dał mi znak, że czuje się zmęczony. Może zadzwoni pani jutro, kiedy będzie miał więcej siły.

– Myślisz, że mnie słyszał? – w jej głosie znów dała się słyszeć ta sama błagalna nuta, co wcześniej. Coś tu się działo, ale Terri nie miała zamiaru w to wnikać.

– Naturalnie, że tak.

– Dzięki, że mnie zawiadomiłaś, Terri. Gdybyś potrzebowała jakiejkolwiek pomocy, nie wahaj się zadzwonić. Mam nadzieję, że z twoim mężem wszystko będzie dobrze.

– Ja też mam taką nadzieję. Dobranoc.

Odwiesiła słuchawkę i wzięła torebkę.

Ben Heniek znów wydał z siebie kilka dźwięków. Zaczynała je już rozróżniać. Chyba nie chciał, by odchodziła. Podeszła do łóżka.

– Muszę wrócić do hotelu i zadzwonić do kapitana Ortiza.

Ku jej zdziwieniu potrząsnął głową. Nawet kiedy tak leżał obandażowany niczym mumia, widać było, że jest człowiekiem władzy.

– Miałeś dość atrakcji jak na jeden dzień. Teraz powinieneś odpocząć. Powiem pielęgniarkom, kim jesteś i zostawię im numer pani Shaw. Dobrej nocy, panie Heniek.

Nie odchodź!

Nie zważając na pomruki niezadowolenia, niemal wybiegła z pokoju. Dotrzymywanie towarzystwa Benowi spodobało się jej tak bardzo, że aż ją to przeraziło. Odczuwała z nim jakąś irracjonalną więź, która przeczyła zdrowemu rozsądkowi. Kiedy po raz pierwszy spojrzał jej w oczy, poczuła się tak, jakby zajrzał w głąb jej duszy.

Serce podpowiadało, że nie powinna z nim dłużej przebywać. Mogłoby się okazać, że uczucia wymykają się jej spod kontroli, a tego by nie chciała.

Nie ma powodu, by odwiedzała go jeszcze kiedykolwiek. Zrobiła dla niego wszystko, co mogła. Jutro zjawią się ludzie, którzy go kochają i zajmą się nim.

Jego tajemnica została rozwiązana.

Jeśli chodzi o nią, pojedzie do miejsca, w którym pracował Richard, aby osobiście przekonać się, że nic mu się nie stało. A potem po prostu wróci do domu.