Rebecca Winters: Zaproszenie do raju

Po półtorej godziny weszła do szpitala obładowana zakupami. Ruszyła prosto do pokoju swego podopiecznego.

– Witaj – powiedziała cicho od progu, nie chcąc go wystraszyć. Uniósł rękę w powitalnym geście. Terri odłożyła zakupy na podłogę i usiadła obok łóżka.

– Nie było mnie dłużej, niż się spodziewałam. Najpierw poszłam na policję, żeby wyjaśnić całą sytuację. Potem pojechałam taksówką do biura Herricka. Tam dostałam adres Richarda. Recepcjonistka nie była zbyt przychylna, ale jakoś udało mi się ją przekonać. Pojechałam taksówką do jego mieszkania i zastałam tam jakąś kobietę, która nie mówi po angielsku. Sądząc po tym, że jest w zaawansowanej ciąży, Richard musi mieszkać z nią już dłuższy czas.

Nieznajomy wydał z siebie jakieś niezrozumiałe dźwięki.

– Kiedy mnie zobaczyła, nie była uszczęśliwiona. Próbowałam porozumieć się z nią po hiszpańsku, ale odpowiadała zbyt szybko i nic nie zrozumiałam. Później spróbuję skontaktować się z Richardem przez kogoś z biura, kto zna go osobiście. Na razie chciałabym pomóc tobie, jeśli tylko będę w stanie. Na policji rozmawiałam z kapitanem Oritzem. On zajmuje się twoją sprawą. Nie słyszał o wypadku na morzu. Powiedział jednak, że wkrótce ustali twoją tożsamość i da mi znać. Jeśli nie odezwie się w ciągu kilku godzin, zadzwonię do niego. Gdyby nie miał żadnych wiadomości, mam pewien pomysł. Lekarz powiedział, że wkrótce uwolni twoją dłoń z bandaży. Może byłbyś w stanie napisać na kartce numer telefonu, naturalnie, jeśli nie będzie cię bolało. Może wiesz, gdzie znajdę Richarda. Tak czy inaczej rozwiążemy tę zagadkę. A teraz mogę zrobić ci obiecany masaż stóp.

Sięgnęła po oliwkę i podeszła do łóżka. Odsłoniła prześcieradło i dotknęła nogi nieznajomego.

Mężczyzna wydał z siebie jakiś dźwięk.

– Mam nadzieję, że cię nie łaskoczę. Spróbuję nie doprowadzić cię do ostateczności.

Dziwne, ale nie miała żadnych oporów przed pielęgnowaniem tego zupełnie obcego człowieka. W pokoju panował półmrok, co stwarzało atmosferę pewnej intymności, a to bardzo jej odpowiadało.

Prawda była taka, że teraz czuła się znacznie lepiej, niż wtedy, gdy była przekonana, że leży tu Richard. Zbyt wiele smutnych rzeczy wydarzyło się między nimi, by mogła czuć się swobodnie w jego towarzystwie.

– Wiesz co, zupełnie nie mam pojęcia, jakiej jesteś narodowości. To oczywiste, że rozumiesz angielski, ale nie musisz być Amerykaninem. Zapewne nigdy nie byłeś w Dakocie Południowej. Tam właśnie mieszkam. Lead to małe miasteczko u stóp góry Rushmore. Jak tylko skończyłam studia, zaczęłam pracować w tamtejszej izbie handlowej. Na początku traktowałam to jako pracę tymczasową, ale tak mnie to wciągnęło, że zostałam do dziś. Gdybyś mnie spytał, czym dokładnie się zajmuję, powiedziałabym, że wszystkim po trochu. I to mi bardzo odpowiada. Moja rodzina mieszka w tym samym mieście. Mama i siostra Beth, która trzy miesiące temu wyszła za Toma. Będą mieli dziecko. Naturalnie wiesz o tym, że moje małżeństwo z Richardem okazało się niewypałem. I to koniec mojej historii. Bez wątpienia zanudziłam cię na śmierć.

Skończyła masować druga nogę i przykryła ją prześcieradłem.

– Ponieważ nie ma tu telewizji, poczytam ci gazetę. Jeśli jesteś hiszpańskojęzyczny, wybacz mi moją wymowę.

Umyła ręce i usiadła w pobliżu niewielkiej lampki.

– Zobaczmy, co my tu w tym „El Telegrafo" mamy… „Medianie oficio No. 19370 enviado al. Presidente del Congreso, Jose Cordero Acosta, el Procurador General del Estado, Ramon Jimenez Carbo, senala que su pronunciamiento sobre la institucionalidad del articulo 33 del Reglamentoque dispuso la prision domiciliaria para - entre otros - los ex presidnentes y ex vicepresidentes de la Republica, tiene caracter vinculante. "

Przerwała czytanie.

– Gdybym wiedziała, co znaczy „vinculante" ten artykuł byłby znacznie bardziej zrozumiały. Wydaje mi się, że to może być interesujące tylko dla kogoś, kto zajmuje się tutejszą polityką. Być może należysz do tych osób, ale wybacz, nie będę tego czytała dalej.

Ku jej zdziwieniu ciało mężczyzny zaczęło się dziwnie trząść. Podeszła do niego zaniepokojona.

– Co się stało? Mam zawołać lekarza?

Potrząsnął głową.

– Zimno ci?

Powtórzył gest.

Zastanowiła się przez chwilę.

– Śmiejesz się?

Mężczyzna skinął głową.

– Chcesz powiedzieć, że to mój hiszpański tak cię rozśmieszył?

Po raz kolejny potrząsnął głową.

– Kłamiesz – powiedziała cicho. Ku swemu zdziwieniu skonstatowała, że ta jednostronna rozmowa bawi ją bardziej niż cokolwiek, czego doświadczyła w ciągu ostatnich lat. – Cieszę się, że cię rozbawiłam, ale nie chciałabym, aby z tego powodu rozeszły ci się szwy pod brodą. Kiedy zjawi się tu twoja żona, na pewno zechce ujrzeć tego samego atrakcyjnego mężczyznę, którego poślubiła.

Potrząsnął głową.

– Nie bądź taki skromny. Widziałam twoje oczy. Nogi też masz niczego sobie.

Jego ciało znów zaczęło się trząść.

– Sądząc po tych ciemnych włosach, cała reszta też musi być zupełnie niezła. Jesteś bez wątpienia przystojnym mężczyzną, takim, którego po hiszpańsku określa się mianem muy guapo. Domyślam się, że niejednokrotnie słyszałeś to określenie w odniesieniu do swojej osoby.

Sięgnęła po paczki, które zostawiła na podłodze i zaczęła je rozpakowywać.

– Kupiłam to dla ciebie. Mam nadzieję, że będzie dobre. Do czasu, aż zjawi się twoja rodzina i przywiezie ci bardziej odpowiednie ubranie, to powinno wystarczyć. Piżama i szlafrok. Mam nadzieję, że nie są całkiem nie w twoim guście. Jesteś tak mocno opalony, że w niebieskim powinno ci być do twarzy. Kupiłam też skórzane sandały. Myślę, że będą dobre. – Podniosła zakupy do góry, aby mógł je obejrzeć. – Jutro masz się wykąpać, więc będziesz mógł się w to przebrać. – Położyła ubranie na krześle i wróciła do łóżka. – Przykro mi, że kapitan Oritz do tej pory nie zadzwonił. Najwyraźniej nie ma nic do zakomunikowania. Ale nie przejmuj się. Kto wie, może rano zastanę tu cały tłum twoich znajomych? Powinieneś chyba wypocząć przed jutrzejszym dniem. Robi się późno, więc chyba już sobie pójdę. Spij dobrze.

Mężczyzna wydał z siebie kolejny niezrozumiały dźwięk i poruszył owiniętą bandażem głową.

– Co się stało? Nie chcesz, żebym szła?

Skinął głową.

– Nudzi ci się i chcesz, żebym jeszcze została, tak?

Zdecydowane potaknięcie sprawiło jej przyjemność.

– Skoro tak, to mogę jeszcze zostać i coś ci opowiedzieć. Ale nie zdziw się, jeśli przyjdzie pielęgniarka i mnie wyrzuci.

Usiadła obok niego i uśmiechnęła się.

– Mam pomysł. Zabawimy się w grę, w którą bawiłam się z siostrą, gdy byłyśmy małe. Jedna osoba pisze coś na ciele drugiej, a ta ma odgadnąć, co. My zazwyczaj pisałyśmy nazwiska gwiazd filmowych.

Będę pisała na twojej nodze, a ty skiniesz głową, gdy napiszę kontynent z jakiego pochodzisz.

Najpierw na jego kości piszczelowej napisała wyraz „Europa". Bez reakcji.

– Hmm. A co powiesz na to?

Napisała „Ameryka Południowa" Nadal żadnej reakcji.

Następnie „Ameryka Północna". Tym razem skinął głową.

– Jesteś Amerykaninem?

Kolejne skinięcie.

Tern zerwała się na równe nogi.

– Powinniśmy wcześniej zacząć tę zabawę. Pracujesz dla Heniek Company?

Potwierdził ruchem głowy.