Jennifer Greene - Dziecko, on i ta trzecia

Chciałaby móc mieć nadzieję, że Flynn kiedyś dostrzeże, iż łączy ich miłość. Taka, jaka rzadko się trafia. Wierzyła z całego serca, że jest to uczucie, o które warto walczyć.

I bolało ją, że ciągle musi to robić.

Flynn wychodził spod prysznica, gdy usłyszał dzwonek do drzwi. Po chwili dzwonek odezwał się ponownie i brzmiał, jakby ktoś go wcisnął z całej siły. Nie wiedział, która jest godzina, ale chyba było już po ósmej.

Gdy otworzył, damska dłoń miała właśnie zamiar ponownie wcisnąć dzwonek, ale zamiast tego wylądowała na jego piersi.

– Niech cię diabli, McGannon. Jeśli mnie nie chcesz, to powiedz mi to prosto w oczy.

– O czym ty mówisz? – zapytał, kiedy zorientował się, że ta stojąca na jego progu furia to Molly.

– Sprawdzę, co dzieje się z naszym malcem, a potem pogadamy.

Wbiegła szybko po schodach, ale pod drzwiami pokoju Dylana zwolniła i na palcach weszła do środka. Flynn poszedł za nią na górę i zobaczył, jak pochyla się nad łóżeczkiem. Dylan tulił do siebie swoją ulubioną zabawkę. Dotknęła jego czoła i odgarnęła rude włoski.

– Chyba już nie ma gorączki – szepnęła. – Naprawdę czuje się już dobrze?

– Tak. Temperatura spadła po antybiotyku. Lekarz mówił, że takie infekcje często zdarzają się u dzieci.

Jej głos był tak czuły i cichy, a dotyk tak delikatny, że Flynn zdumiał się, gdy odwróciła się do niego z oczami pełnymi złości. Palcem wskazała drzwi. Oboje na palcach zeszli na dół, by nie przeszkadzać dziecku we śnie.

– Molly, chyba jesteś zdenerwowana…

– Pewnie, że jestem. Pojechałeś beze mnie do szpitala. Nawet nie zatelefonowałeś. Myślisz, że ja nie kocham Dylana?

– Wiem, że go kochasz. Ale obudził się ze straszną gorączką w środku nocy. Chciałem zawieźć go jak najszybciej do szpitala…

– To mogę zrozumieć, ale potem nie dałeś znaku życia.

– Była spięta, ale w jej oczach zamiast gniewu pojawił się ból, jeszcze silniejszy od złości. – Rozumiem, że chcesz mi w ten sposób powiedzieć, że mnie nie potrzebujesz. Nie chcesz mnie w swoim życiu. Nic dla ciebie nie znaczę…

– Molly! Czyś ty oszalała? Przecież chcę się z tobą ożenić, na litość boską. Chcę spędzić z tobą całe życie! Kocham cię.

Na słowo „ożenić się" zamarła.

– Przerażasz mnie. To zabrzmiało bardzo poważnie, jakbyś rzeczywiście miał taki zamiar.

– Bo to prawda – rzekł cicho, ale wyraźnie.

– Posłuchaj mnie. Poślubienie kogoś, kogo trzyma się z daleka od swojego życia, nie ma sensu.

– Nie o to mi chodziło – starał się jej wytłumaczyć. Miał wrażenie, jakby całe jego życie było próbą przed czymś, co zdarzy się za chwilę. To przez niego czuła się zraniona. Mogła go uratować jedynie szczerość. – Nie chciałem, żebyś myślała, iż nie potrafię sobie sam poradzić. Musiałem ci pokazać, że na mnie można polegać. Że potrafię przyjąć na siebie odpowiedzialność, a nie ciągle liczyć na ciebie. Chciałem zasłużyć na twój szacunek, Mol.

– Szacunek? A dlaczego na szacunek?

– Jak to: dlaczego? Powiedziałaś, że ci wstyd za mnie. Pamiętasz?

– .Flynn, to było tak dawno temu. Powiedziałam tak, bo byłam na ciebie zła, że masz dziecko i nawet o tym nie wiesz i że w twoim życiu był ktoś taki jak Virginia.

– Miałaś zupełną rację, Molly. Ja też się wstydziłem za siebie. Wszystko to fatalnie świadczyło o moim charakterze. Zaczęłaś mi pomagać w kłopotach i to nas jeszcze bardziej zbliżyło. Nie było mi łatwo pokazać ci, udowodnić, że nie jestem już tym nieodpowiedzialnym facetem, który związał się z Virginią. Chciałem odzyskać twój szacunek i szacunek do samego siebie. Musisz uwierzyć, że nie jestem taki jak mój ojciec.

– Co za głupoty wygadujesz! Mogłabym cię zamordować! Miał nadzieję że, mówiąc jej prawdę, uzyska coś innego niż obietnicę morderstwa. Chociaż… z jej oczu zniknął ból.

– Jesteś za stary, by ciągle wracać do nieszczęśliwego dzieciństwa. Przecież każdy kiedyś coś przeżył. Nie jesteś taki jak ojciec. Nigdy taki nie byłeś.

– Wiem, że…

– Nic nie wiesz, Flynn. Ty po prostu potrzebujesz odrobiny ryzyka i wyzwania, by być szczęśliwym. Ale to nie znaczy, że jesteś hazardzistą jak twój ojciec. Nie jesteś nieodpowiedzialny, nie wykorzystujesz ludzi…

– Mol…

Nie miała zamiaru dopuścić go do głosu.

– Owszem, czasami jesteś pozbawioną wrażliwości kłodą. Gdybyś miał odrobinę wyczucia i rozumu, zauważyłbyś, że jestem z ciebie dumna. Popełniłeś błąd, jeśli chodzi o Virginię, nie byłeś przygotowany na dziecko, ale od początku starałeś się sobie z tym poradzić. Myślisz, że tylko ty jeden popełniasz błędy.

– Nie, ale…

– Nie sądzi się ludzi po błędach, tylko po tym, jak sobie z nimi radzą. Doskonale dogadujesz się z synem. Walczysz z przeciwnościami losu, pracujesz i omal się nie wykończyłeś, starając się to wszystko rozwikłać. I ty myślisz, że nie jestem z ciebie dumna?!

Nikt nie potrafił krzyczeć na niego tak jak Molly. Przerwał jej pocałunkiem. Chyba nie była o to bardzo zła na niego. Oplotła rękami jego szyję i uniosła ku niemu twarz. Jej wargi zadrżały pod dotykiem jego ust.

– Myślałem, że cię utraciłem, Mol – szepnął.

– Nigdy. Wiedziałam od początku, że warto walczyć o ciebie. O naszą wspólną przyszłość. Kocham cię, Flynn.

– Podejmiesz to niebezpieczne wyzwanie i wyjdziesz za mnie?

– Z tobą nie boję się niczego. Nie zauważyłeś tego? – Przytuliła się do niego jeszcze mocniej i wspięła się na palce. Pocałunek, którym go obdarowała, był pełen ciepła i miłości. Nie miał pewności, czy zasługuje na takie uczucie. Ale oddał jej już swoje serce… a mieli przed sobą całe życie, by mógł jej udowodnić, ile dla niego znaczy.