Jude Deveraux - Dama

– Nie powiedziałam ci jeszcze wszystkiego. Edan i Jean ulokowali się w hotelu Chandler i trzymali całą służbę na nogach przez noc z powodu Sherwina, który ledwo zipał. Dziś rano kupili dom.

– Edan i Jean? A jak Sherwin?

– Podobno już dobrze. A Edan i Jean kupili wielki dom na końcu Archer Avenue, naprzeciwko szpitala Blair. Kiedy podpisali dokumenty, Edan zapłacił gotówką i Jean wróciła do hotelu, a on do magazynu The Famous i kupił, o ile mi dobrze przekazano, trzy damskie bluzki, dwie spódnice, kapelusz, dwie pary rękawiczek i bieliznę. Obsługiwała go ta wstrętna dziewczyna od Nathanów i tak go długo męczyła, aż powiedział, że kobieta, dla której to wszystko kupuje, ma mniej więcej rozmiary panny Jean Taggert. Jeżeli po tym wszystkim Edan się z nią nie ożeni, jej opinia w mieście będzie bardzo nadwerężona. – Przerwała na chwilę. – Ach, Houston, chciałam ci jeszcze powiedzieć, że „Kronika Chandler” sugeruje, że za wydarzeniami ostatniej nocy kryje się jakaś kobieta.

Houston uniosła filiżankę. Nie przejmowała się lokalną gazetą. Pan Gates zawsze narzekał, że jest to brukowiec zawierający doniesienia o tajemniczych śmierciach z całego świata i plotkarskie artykuły o tym, gdzie spędzają zimę różni angielscy książęta. Przestał ją prenumerować, kiedy pojawił się w niej półstronicowy artykuł jakiegoś Włocha o tym, że najlepiej na świecie całują anglosaskie kobiety.

– Gdzie to wszystko słyszałaś? – spytała.

– Oczywiście w herbaciarni panny Emily.

Houston mało nie zakrztusiła się kawą. Stowarzyszenie Sióstr, pomyślała. Musi zwołać nadzwyczajne zebranie i powiadomić, że Jakub Fenton wie o ich nielegalnym wkraczaniu na teren osady. Wystarczy, że wściekł się na Kane’a i może je nawet zaaresztować.

– Czy mogę skorzystać z twojego telefonu? – spytała Pamelę. – Muszę zadzwonić w kilka miejsc.

Houston najpierw zadzwoniła do matki, przerywając jej kolejny atak płaczu. Zdołała ją uspokoić, nie podając zbyt wiele informacji, i poprosiła, żeby pomogła jej zwołać członkinie Stowarzyszenia. Jedynym spokojnym miejscem, gdzie nie będą podsłuchiwane, wydawało się pięterko nad herbaciarnią.

– Więc o drugiej – powiedziała Houston i odłożyła słuchawkę, a później zaczęła telefonować do innych pań, które miały telefony.

Kiedy spotkały się w końcu u panny Emily, wszystkie patrzyły na Houston pytająco. Była pewna, że umierają z ciekawości, co się wydarzyło, kiedy wszyscy opuścili dom Kane’a.

– Wczoraj wieczorem dowiedziałam się bardzo ważnych rzeczy – zaczęła. – Jakub Fenton wie, że jeździmy do osady górniczej. Nie jestem pewna, ile wie, ale zwołałam zebranie, żeby to przedyskutować.

– Ale strażnicy chyba nie wiedzą, co? – spytała Tia. – Czy tylko sam Fenton wie? Czy powiedział innym? Jak się tego dowiedział?

– Nie potrafię na to odpowiedzieć. Wie tylko, że się przebieramy i wjeżdżamy do osady. I zagroził, że mnie oskarży.

– Ciebie? – zdumiała się Blair. – Dlaczego akurat ciebie? Dlaczego nie wszystkie?

Houston popatrzyła w podłogę.

– Ma to związek z moim mężem i panem Fentonem, ale nie sądzę, żeby mnie aresztowano.

– Nie możemy ryzykować – stwierdziła bliźniaczka. – Musisz przestać jeździć.

– Chwileczkę! – wtrąciła panna Emily. – Fenton musiał o tym wiedzieć od dawna. Nie dowiedział się tego dopiero wczoraj i nie przyjechał z tego powodu z awanturą do waszego domu, prawda?

Pokręciła głową.

– Nie jest to oczywiście nasza sprawa, ale chyba słusznie podejrzewam, że ostatniego wieczoru wydarzyło się bardzo wiele w domu Taggertów i deklaracja Fentona była zaledwie częścią tych atrakcji?

Houston skinęła potakująco.

– Przypuszczalnie Fenton nie uważa, że to, co robimy, jest specjalnie groźne, więc pozwala nam na to. Jak znam Jakuba, uśmiał się z tych głupich babskich przebieranek. Uważam, że powinnyśmy kontynuować. Ja się czuję lepiej, będąc właściwie pod ochroną.

– Mnie się to nie podoba – powiedziała Meredith.

– Ale jak to utrzymać w tajemnicy? – spytała Sara. – Nie chodzi o Fentona. Nie obchodzi go specjalnie to, co się dzieje w osadzie. Pamiętacie, jak w zeszłym roku znaleziono przedstawiciela związku pobitego na śmierć? Oficjalny werdykt brzmiał: „śmierć spowodowana przez osobę lub osoby nieznane”. Oczywiście, Fenton wiedział, kto to zrobił, ale wolał trzymać się od tego z daleka. Myślicie, że odważy się oskarżyć córki czołowych obywateli Chandler? Mój ojciec goniłby Fentona ze strzelbą.

– Jeżeli bywamy obiektem żartów i jesteśmy pod opieką samego właściciela kopalni, to po co te tajemnice? – spytała Nina. – Dlaczego nie możemy się ubrać w koronkowe sukienki, podróżować w ładnych powozach i po prostu rozdawać te towary?

– A który górnik pozwoli żonie przyjmować jałmużnę od bogatych paniuś z miasta? – spytała panna Emily. – Myślę, że powinnyśmy zostawić wszystko tak jak dotychczas. Houston, chcę, żebyś poważnie się zastanowiła, czy Fenton będzie oskarżał ciebie albo którąś z nas.

I zaryzykuje, że wyda się, jak ograbił trzydniowe niemowlę, pomyślała Houston.

– Nie – odpowiedziała. – Nie sądzę, żebym miała zostać aresztowana. Powinnyśmy robić wszystko tak samo jak dawniej. Nieliczni panowie, którzy znają nasz sekret, zainteresowani są tym, żeby się nie wydał. Jeśli to wszystko, proponuję zakończyć zebranie i rozejść się do domów.

– Chwileczkę. – Blair wstała. – Nina i ja mamy coś do powiedzenia.

Opowiedziały, że już od tygodni pracują nad magazynem dla kobiet, w którym w zawoalowanej formie informowałyby, jak przebiega w Ameryce organizowanie związków zawodowych. Pokazały próbki artykułów i mówiły o bezpłatnym rozdawaniu magazynu żonom górników.

W pierwszej chwili panie ze Stowarzyszenia Sióstr zawahały się. Sprawa Fentona wystarczająco je przeraziła.

– Włączamy się czy nie? – spytała panna Emily i rozpoczęły rozmowę na temat nowego magazynu.

Po kilku godzinach rozchodziły się w ciszy, rozmyślając o możliwości aresztowania którejś z nich.

– Houston – powiedziała Blair, gdy reszta wychodziła. – Możemy porozmawiać?

Pokiwała głową, ale nie mogła się zmusić, żeby opowiedzieć siostrze, co się wydarzyło. Mogłaby znów zacząć się obwiniać, a Houston miała już dosyć nieszczęść.

– Nie powiesz mi, co się stało? – spytała Blair, kiedy zostały same. – Mówią, że go zostawiłaś. Czy to prawda?

– Prawda – powiedziała. Udało jej się nie rozpłakać. – Mieszkam u Pameli Younger, córki Jakuba.

Blair długo patrzyła na siostrę, ale nic nie komentowała ani nie radziła. Powiedziała tylko:

– Jeżeli mnie potrzebujesz, jestem, żeby cię wysłuchać, ale tymczasem musisz się czymś zająć. Pierwszy numer „Lady Chander’s Magazine” musi być przedstawiony Radzie Nadzorczej kopalni do oceny i musi być zupełnie niewinny. Potrzebuję artykułów o tym, jak czyścić odzież, jak dbać o włosy, ubierać się jak księżniczka z pensji górnika i takie rzeczy. Myślę, że wspaniale sobie poradzisz z ich pisaniem. Czy możesz iść teraz ze mną? Kupimy ci maszynę do pisania i pokażę ci, jak jej używać.

Houston nie myślała dotąd, jak będzie spędzała czas, kiedy nie ma domu i Kane’a, ale teraz zdała sobie sprawę, że jeżeli nie będzie miała nic do roboty, pozostanie jej tylko siedzieć u Pameli i przeklinać, że mogła być taką idiotką i kochać kogoś takiego jak Kane Taggert.