Jude Deveraux - Porwanie

Tytuł oryginalny:Mountain Laurel

Saga rodu Montgomerych 9

Tłumacz:Nowak Anna Maria

GÓRY SKALISTE, LATO 1859

Pułkownik Harrison po raz drugi przeczytał list, potem odchylił się na krześle i uśmiechnął.

Bóg wysłuchał moich modlitw – pomyślał. Tylko tak można to ująć: Bóg wysłuchał moich modlitw.

Żeby się upewnić, czy rzeczywiście dobrze zrozumiał, zerknął ponownie na kartkę. Oto generał Yovington przysyła z Waszyngtonu rozkaz, aby porucznik L. K. Surrey z Drugiej Kompanii Dragonów został oddelegowany do innych, specjalnych zadań. Ponieważ jednak porucznik Surrey zmarł tydzień temu, pułkownik Harrison będzie musiał znaleźć kogoś innego do wypełnienia misji.

Pułkownik Harrison uśmiechnął się jeszcze szerzej. Na miejsce porucznika Surreya wybrał kapitana C. H. Montgomery'ego. Misja porucznika, którego miał teraz zastąpić – kapitan Montgomery, polegała na eskortowaniu zagranicznej śpiewaczki operowej przez terytorium Kolorado, gdzie znajdowały się złotonośne pola. Kapitan winien zostać z nią i towarzyszącymi jej muzykami oraz służbą tak długo, jak owa dama sobie zażyczy. Miał strzec jej przed wszelkimi niebezpieczeństwami i robić, co w jego mocy, aby podróż upłynęła jej spokojnie i przyjemnie.

Pułkownik odłożył list niczym cenną relikwię i usta rozciągnęły mu się w uśmiechu od ucha do ucha. Pokojówka – zacierał w duchu ręce. Oto, kim będzie teraz dumny i wyniosły kapitan Montgomery. Zwykłą pokojówką. A co więcej, w ten sposób pozbędę się go z Fort Breck! Pułkownik Harrison kilka razy głęboko odetchnął i pomyślał o tym, że wreszcie sam będzie rządził fortem, że nie będzie musiał dzień w dzień mieć do czynienia z chodzącą doskonałością i chłodną wiedzą, których uosobieniem jest kapitan Montgomery. Nigdy więcej jego podwładni nie będą spoglądali na kapitana, szukając u niego potwierdzenia każdego rozkazu, który wydał Harrison, upewniając się, czy mają wykonać polecenie pułkownika.

Pułkownik Harrison wrócił pamięcią do dnia, kiedy rok temu przyjechał do Fort Breck. Jego poprzednik, pułkownik Collins był starym, głupim opojem, który marzył wyłącznie o tym, żeby dożyć emerytury, wynieść się z tych nawiedzanych przez Indian terenów i wrócić do Wirginii, gdzie mieszkają cywilizowani ludzie. Dlatego też ochoczo złożył całą odpowiedzialność za fort na barki swego zastępcy, kapitana Montgomery'ego. Bo i czemu nie? Jak dotąd kapitan miał wspaniałe rekomendacje. Od osiemnastego roku życia służył w armii i przez te osiem lat przeszedł wszystkie szczeble kariery. Zaczął od szeregowca, potem odznaczył się wyjątkowym bohaterstwem na polu bitwy, za co został mianowany oficerem. W ciągu zaledwie trzech lat awansował ze starszego sierżanta na kapitana i jeśli utrzyma to tempo, za kilka lat może być starszy rangą od pułkownika Harrisona.

Bez dwóch zdań kapitan w pełni zasłużył na swoje stanowisko. Zdaniem pułkownika Harrisona kapitan Montgomery był po prostu' doskonały: opanowany w czasie bitwy, nigdy nie tracił głowy. Wielkoduszny, uczciwy, rozumiał prostych żołnierzy, w zamian, za co ci traktowali go jak właściwego zwierzchnika fortu. Oficerowie przychodzili doń ze swoimi problemami, ich towarzyszki wodziły za nim wzrokiem i szukały u niego rady we wszelkich kwestiach towarzyskich. Kapitan Montgomery nie pił, nie moralizował na temat dziwek, mieszkających poza obozami, nikt nie widział, żeby kiedykolwiek stracił nad sobą panowanie. Umiał zrobić po prostu wszystko. Jeździł konno jak szatan, potrafił w pełnym galopie, z odległości prawie stu metrów trafić w oko indyka. Znał język migowy Indian, opanował podstawy języków kilkunastu plemion. Do licha, nawet Indianie go lubili, twierdzili, że mogą mu ufać i wierzyć. Nikt nie wątpił, że kapitan Montgomery pierwej by umarł, niżby złamał dane słowo.

Wszyscy jak jeden mąż lubili, szanowali, poważali, a nawet czcili kapitana Montgomery'ego. To znaczy wszyscy, z wyjątkiem pułkownika Harrisona. Pułkownik Harrison z całego serca nienawidził tego człowieka. Nie nie lubił, nie niecierpiał, on go po prostu nienawidził. Wszystko, co kapitan umiał, a pułkownik nie, sprawiało, że ta nienawiść jeszcze bardziej się pogłębiała, Żołnierze już po tygodniu jego rządów zorientował się, że Harrison nie ma pojęcia o Dzikim Zachodzie, prawda zaś była taka, że pierwszy raz w życiu znalazł się po zachodniej stronie Missisipi. Kapitan Montgomery nie zaproponował zwierzchnikowi, że go wprowadzi w tutejsze środowisko, nie, na to był zbyt dobrze wychowany, ale w końcu pułkownik musiał się do niego zwrócić o pomoc w pewnych kwestiach. Kapitan zawsze miał gotową odpowiedź, zawsze znał najlepszy sposób rozwiązania problemu.

Po pięciu miesiącach pobytu w Fort Breck pułkownik Harrison zaczął nienawidzić człowieka, który potrafił sobie ze wszystkim poradzić. A to, że jego szesnastoletnią córka niemal mdlała na widok kapitana, dodatkowo pogarszało sytuację.

Niechęć pułkownika Harrisona sięgnęła szczytu pewnego letniego dnia, kiedy wściekły nakazał ukarać chłostą szeregowca, który zaspał na apel. Pijaństwo żołnierzy doprowadzało go do szału i tych dwadzieścia batów miało się dla nich stać nauczką. Nie zwrócił uwagi na pełne nienawiści spojrzenia podwładnych, ale w środku coś go ścisnęło. Nie był złym człowiekiem, po prostu chciał zaprowadzić dyscyplinę w swoim forcie; kiedy kapitan Montgomery wystąpił, aby zaprotestować przeciwko karze, pułkownika ogarnęła szewska pasja. Poinformował zastępcę, że to on, pułkownik, jest tutaj zwierzchnikiem i kapitan ma się trzymać od sprawy z daleka, chyba ze chce sam przyjąć na siebie karę żołnierza. Dopiero, kiedy Montgomery zaczął ściągać kurtkę munduru, Harrison zdał sobie sprawę, jakie są zamiary kapitana.

To był najgorszy ranek w karierze pułkownika i Harrison oddałby wszystko, żeby wrócić do łóżka i zacząć ten dzień od początku. Kapitan Montgomery -jak zwykle nieustraszony i bez skazy – przyjął na swoje plecy chłostę szeregowca. Przez moment pułkownik obawiał się, że sam będzie musiał wymierzyć chłostę, bo wszyscy odmówili. Wreszcie zgodził się jakiś podporucznik, a skończywszy, rzucił batem o ziemię i spojrzał z nienawiścią na pułkownika.

– Coś jeszcze… panie pułkowniku? – wysyczał.

Przez dwa tygodnie prawie nikt w forcie nie odzywał się do pułkownika – nawet jego żona i córka. Kapitan zaś, zamiast poleżeć przynajmniej kilka dni, następnego ranka stawił się normalnie na służbę i najmniejszym skrzywieniem nie okazał straszliwego bólu, który z pewnością musiał odczuwać przy każdym ruchu. To była ostatnia kropla. Od tej pory pułkownik Harrison nawet nic próbował ukryć nienawiści do kapitana. Oczywiście kapitan nigdy nie okazał swoich uczuć wobec zwierzchnika. Nie, taki ideał jak on takich rzeczy nie robi. Po prostu nadal był wzorowym oficerem, przyjacielem wszystkich i czarującym towarzyszem dam. Człowiekiem, któremu wszyscy ufali. Człowiekiem, który, przynajmniej zdaniem pułkownika Harrisona, był kompletnie pozbawiony uczuć. Człowiekiem, który zawsze wszystko robił tak jak trzeba. Który nigdy nie zaplątał nogi w strzemię, ani nie chybił celu. Kimś, kto zapewne uśmiechałby się w obliczu śmierci. Ale teraz – myślał pułkownik Harrison,- teraz pozbędę się tego zbioru cnót- Generał Yowington żąda eskorty dla jakiejś śpiewaczki operowej, a ja wyślę z tą misją przykładnego kapitana Montgomery’ego. – Mam nadzieję, że jest gruba – powiedział na głos. – Mam nadzieję, że jest straszliwie gruba.