Jude Deveraux - Dziewica

Здесь есть возможность читать онлайн «Jude Deveraux - Dziewica» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию без сокращений). В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Жанр: Исторические любовные романы, на польском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.

Dziewica: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Dziewica»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

Mroczne średniowiecze, pojedynki i miłość wbrew wszystkim i wszystkiemu… Wychowany w Anglii królewicz Rowan wraca na dwór umierającego ojca, by przejąć po nim koronę i zjednoczyć kraj. Piękna nieznajoma, którą poznaje po drodze, bynajmniej nie ułatwia mu tego trudnego zadania, zwłaszcza gdy królewicz stawia sprawę jasno – ta albo żadna! Zgodnie z zasadą, że cel uświęca środki, Rowan doprowadza do zaślubin, ale tu się historia jeszcze nie kończy…

Dziewica — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Dziewica», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать
Jude Deveraux Dziewica 1 1299 Anglia Wilhelm de Bohun ukryty w cieniu - фото 1

Jude Deveraux

Dziewica

1

1299 Anglia

Wilhelm de Bohun ukryty w cieniu kamiennego muru zamku spoglądał na swego siostrzeńca, siedzącego w niszy okiennej. Złote włosy Rowana błyszczały w słońcu, a na jego pięknej twarzy widać było skupienie nad manuskryptem, który studiował.

Wilhelm wolał nie myśleć, jak wiele dla niego znaczył ten młody człowiek przez tyle lat. Rowan był dla niego jak syn, którego sam nie miał.

Spoglądając na wysokiego, dobrze zbudowanego, przystojnego mężczyznę, Wilhelm po raz kolejny nie mógł się nadziwić, jak ten ciemny, wstrętny Thal mógł spłodzić kogoś takiego jak Rowan. Thal uważał się za króla Lankonii, lecz chodził w skórach, długie brudne włosiska sięgały mu pleców, a jadł i mówił jak barbarzyńca, którym był w istocie. Napawał Wilhelma wstrętem. Tylko na prośbę króla Edwarda Wilhelm zgodził się na jego pobyt w swoim domu. Udzielił mu gościny w swym majątku, polecił zarządcy, aby zadbał o rozrywki dla hałaśliwego, wulgarnego prostaka, lecz sam starał się trzymać od niego jak najdalej.

Teraz, gdy patrzył na Rowana, na wspomnienie tamtych chwil odczuł skurcz bólu. Gdy zajmował się własnymi sprawami, z dala od barbarzyńskiego króla, jego ukochana, piękna i delikatna siostra zakochała się w tym wstrętnym mężczyźnie. Gdy Wilhelm zdał sobie sprawę z tego, co się dzieje, Anna była już tak zauroczona, że przysięgała, że się zabije, jeśli nie poślubi Thala. Ten głupi, dziki król nawet sobie nie uświadomił, że Anna wystawia na niebezpieczeństwo swą nieśmiertelną duszę już przez samo mówienie o samobójstwie.

Żadne argumenty Wilhelma nie mogły Annie wyperswadować Thala. Gdy zwracał uwagę na jego odrażającą postać, patrzyła nań jak na głupca.

– Dla kobiety nie jest odrażający – powiedziała i zaśmiała się w taki sposób, że Wilhelmowi zebrało się na mdłości, gdy wyobraził sobie te ciemne, zatłuszczone łapska obmacujące jasnowłosą i smukłą Annę.

W końcu król Edward podjął decyzję za Wilhelma. Stwierdził, że wprawdzie Lankonowie nie są zbyt liczni, ale za to bardzo groźni, i jeśli król chce mieć bogatą Angielkę za żonę, powinien ją dostać.

Tak, więc król Thal poślubił piękną siostrę Wilhelma, Annę. Wilhelm pil przez dziesięć dni w nadziei, że gdy wytrzeźwieje, wszystko okaże się tylko urojeniem. Kiedy jednak ocknął się z pijackiego otępienia, zobaczył ciemnego, o głowę wyższego od jego wysokiej siostry człowieka rzucającego się na nią i przygniatającego jej białe ciało swoim ciężarem.

Dziewięć miesięcy później urodził się Rowan. Od początku Wilhelm uwielbiał śliczne złotowłose dziecko. Bezdzietne małżeństwo sprawiło, że marzył o synu. Thal w ogóle nie interesował się maleństwem.

– Phi! Drze się z jednego końca, śmierdzi z drugiego. Dzieci należą do kobiet. Poczekam, aż będzie mężczyzną – mruczał Thal tą swoją dziwną angielszczyzną.

Znacznie bardziej interesowało go, kiedy Anna wydobrzeje na tyle, żeby wrócić do jego lóżka.

Wilhelm traktował Rowana jak własnego syna. Spędzał długie godziny na majstrowaniu dla niego zabawek, bawił się z nim i trzymał za pulchną rączkę, gdy dziecko stawiało pierwsze kroczki. Rowan był z czasem dla Wilhelma głównym celem życia.

Gdy miał nieco ponad rok, urodziła się jego siostra, Lora. Podobnie jak brat była ślicznym dzieckiem z jasnymi włoskami, jakby nic nie odziedziczyła po swoim smagłym ojcu.

Kiedy Lora miała pięć dni, Anna zmarła. Pogrążony w rozpaczy Wilhelm nie dostrzegał niczego poza swoim bólem. Nie zauważył zadumy i pustki, jakie ogarnęły Thala. Był przekonany, że to Thal był winien śmierci jego ukochanej siostry, więc nakazał mu opuścić dom. Z ciężkim sercem szwagier odpowiedział, że zabierze swoich ludzi i dzieci i wyjedzie rankiem, by powrócić do Lankonii.

Wilhelm nie pojął jego słów i dopiero, gdy usłyszał hałasy na podwórzu, zdał sobie sprawę, że Thal zamierzał zabrać ze sobą Rowana i niemowlę. Wpadł w szał. Zazwyczaj opanowany, teraz działał w gniewie, rozpaczy i strachu. Zebrał swoich rycerzy i zaatakował Thala i jego ochronę we śnie.

Wilhelm nigdy jeszcze nie widział ludzi walczących tak, jak ci Lankonowie. Rycerze Wilhelma mieli czterokrotną przewagę, a jednak trzej Lankonowie, w tym także Thal, zdołali zbiec.

Z krwawiącymi od głębokich cięć ranami na rękach i nogach i jedną na policzku, Thal stał na murze zamku w różowym świetle poranka I przeklinał Wilhelma i jego potomstwo. Zarzekał się, że pragnienie Wilhelma, by zatrzymać królewicza Rowana, nigdy się nie ziści. Rowan jest Lankonem i kiedyś wróci do ojca.

Następnie Thal i jego ludzie uciekli przez mur i znikli w lesie.

Od tego dnia Wilhelma zaczęły spotykać same nieszczęścia. Dotychczas wszystko w jego życiu błyszczało jak złoto – teraz zaczęło nabierać ciężaru ołowiu. Miesiąc później jego żona zmarła na ospę, a następnie ta choroba skosiła ponad połowę jego ludzi, więc nie zebrane plony zostały na polach. Pod wczesnym śniegiem zgniło wszystko.

Wilhelm ożenił się powtórnie, tym razem z tęgą piętnastolatką, która była płodna jak królica. W ciągu czterech lat dała mu czterech synów i przy ostatnim bardzo taktownie zmarła. Wilhelm nie rozpaczał, bo kiedy minęła fascynacja jej pięknym młodym ciałem, stwierdził, że była to głupia, frywolna dziewczyna, nienadająca się wcale na towarzyszkę życia.

Wilhelm opiekował się swoimi czterema synami i dwojgiem dzieci Anny. Kontrast między nimi był uderzający. Rowan i Lora byli wysocy, piękni i złotowłosi. Natomiast jego synowie – głupi i nieporadni, ponurzy i zawzięci. Nie znosili Rowana i dokuczali złośliwie Lorze. Wilhelm wiedział, że była to kara za to, co zrobił Thalowi. Zaczął nawet podejrzewać, że duch Anny mści się na nim za zło, jakie wyrządził jej mężowi.

Gdy Rowan miał dziesięć lat, do zamku Wilhelma przywędrował starzec z brodą do piersi i złotą przepaską z czterema rubinami na głowie. Powiedział, że nazywa się Feilan, pochodzi z Lankonii i przybywa, by uczyć Rowana lankońskich obyczajów.

Wilhelm był gotów przebić go mieczem, ale Rowan zastąpił mu drogę. Wyglądało to prawie tak, jak gdyby chłopiec wiedział wcześniej o przybyciu tego człowieka i oczekiwał go.

– Jestem królewicz Rowan – powiedział uroczyście.

W tym momencie Wilhelm poczuł, że traci swój najcenniejszy skarb i nic na to nie może poradzić.

Stary Lankon pozostał, sypiając gdzieś w czeluściach zamku (Wilhelm nie pytał gdzie) i czuwając nieustannie nad chłopcem. Rowan zawsze był bardzo poważnym dzieckiem, wywiązującym się ze wszystkich obowiązków, jakimi obarczał go Wilhelm, jednakże teraz jego zapal do nauki wydawał się bezgraniczny. Stary Lankon uczył Rowana w sali szkolnej i na podwórzu. Z początku Wilhelm oponował, gdyż jego zdaniem niektóre z lankońskich metod walki były dla prawdziwego rycerza niehonorowe. Jednak ani Rowan, ani Feilan nie zwracali na niego uwagi, I Rowan uczył się walczyć pieszo na miecze i lance, na kije, pałki i – ku przerażeniu Wilhelma – na pięści. Żaden rycerz nie walczył inaczej niż na koniu.

Rowan nie postąpił tak, jak inni młodzi arystokraci, lecz pozostał w zamku wuja i studiował z Lankonem. Synowie Wilhelma, jeden po drugim, opuścili dom, aby wędrować z rycerzami i zostać ich giermkami. „Wrócili zdobywszy rycerskie ostrogi, jeszcze bardziej pogardzając Rowanem.

Читать дальше
Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Похожие книги на «Dziewica»

Представляем Вашему вниманию похожие книги на «Dziewica» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё непрочитанные произведения.


Отзывы о книге «Dziewica»

Обсуждение, отзывы о книге «Dziewica» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.

x