Jude Deveraux: Miranda

– To nie w porządku – dokończyła Agnes. – To nie w porządku, że sobie skaczecie do oczu i wszystkim przysparzacie kłopotów, a na dokładkę macie dzieci, choć nie jesteście małżeństwem. To już jest przeciw nauce Pana i trzeba coś z tym zrobić.

– I co zamierzacie? – Linnet usłyszała gniew w glosie Devona.

– Postanowiliśmy wziąć sprawy w swoje ręce – obwieścił Doli. – Postanowiliśmy naprawić choć część zła, które się wydarzyło.

– Jak? – prychnął Devon.

– Lester jest pastorem i może wam udzielić ślubu. Nawet jeśli się nie zgodzicie, zmusimy was.

Linnet patrzyła na znajome postacie uzbrojone w strzelby, widły, noże i zastanawiała się, co właściwie ma na myśli Doll.

– Jeszcze czas, byś to wszystko odwołał, staruszku

– powiedział gniewnie Devon. – Nie lubię, gdy ktoś mówi mi, co mam robić, szczególnie gdy chodzi o mój własny ślub. Sam się nad tym zastanowię i zdecyduję, co zrobię.

– Zastrzelcie go – powiedziała spokojnie Linnet, a wszyscy popatrzyli w jej oczy ciskające czerwone błyski, z których Jessie i Lonnie tak bardzo lubili się podśmiewać. – Słyszeliście? Chcę, żebyście go zastrzelili Nie wyobrażacie sobie, przez co przeszłam od czasu, gdy go poznałam. Przez ostatni tydzień przysięgał mi miłość i obiecywał się ze mną ożenić. Teraz widzę, że tylko chciał mnie wykorzystać.

– Linnet! – krzyknął Devon chwytając ją za rękę. – To nieprawda. Przecież wiesz, że to, co mówisz, to nieprawda.

– Wiem tylko, że nie chcesz się ze mną ożenić.

– Nie o to chodzi. Po prostu nie lubię być zmuszany.

– A ja cię zmuszam? Chyba wykazałam się już ogromną cierpliwością i tolerancją w stosunku do ciebie.

Popatrzył na nią i zaczął się śmiać. Przytulii ją, a ona natychmiast go objęła.

– Chyba znów się zanosi na kłótnię?

Uśmiechnęła się do niego.

– Nie wiem, o co ci chodzi.

Odsunął ją nieco od siebie.

– Czuję, że dużo czasu upłynie, zanim nauczysz się, że to mężczyzna jest głową rodziny.

– Rodziny? – zapytała, szeroko otwierając oczy.

Devon popatrzył na strzelbę Dolla.

– Idź po Lestera. Jestem gotów.

Doli uśmiechnął się krzywo i opuścił broń.

– Powiedziałbym, że najwyższy czas.

Ślub był cichy. Las szumiał, kilka kobiet pochlipywało. Linnet wydawało się, że dostrzegła łzę nawet w oku Gaylona. Corinne i Esther przybrały kwiatami podartą suknię Linnet i wcisnęły bukiet w jej trzęsące się ręce. Raz podjąwszy decyzję, Devon więcej nie przejmował się powagą sytuacji, choć Linnet zauważyła, że jego ręce stały się dziwnie chłodne.

– Możesz ją pocałować.

Devon chwycił Linnet za ramiona i pocałował ją mocno. Była zaskoczona uczuciem ulgi, jakiego doświadczyła pod koniec ceremonii. Gdy Lyttle odwrócił ją, by pocałować ją w policzek, wyobraziła sobie spokojny wieczór przed kominkiem.

Potem znowu jedli siedząc wokół ogniska. Devon i Linnet starali się na siebie nie patrzeć, nagle onieśmieleni. Dwie godziny po ceremonii Lyttle i Jonathan pokazali im szałas, który dla nich zrobili za dnia. Był oddalony od reszty obozowiska.

– Wydaje nam się, że wiele przeszliście tego dnia i teraz zostawimy was samych – powiedział Lyttle. – Ale gdy wrócimy do domu, nie oczekujcie żadnych fajerwerków.

Devon uśmiechnął się i odsunął brzeg koca, by wpuścić Linnet. Nadal nie patrzyli na siebie, mimo że ich oczy przyzwyczaiły się już do ciemności.

– Przepraszam cię za wszystko – zaczął Devon. – Nie mam na myśli Szalonego Niedźwiedzia, ale to wszystko. Postaram się to naprawić. Będę dla ciebie dobry.

Linnet popatrzyła na niego bardzo poważnie.

– Czy to oznacza, że zawsze już będziesz idealnym mężem i nigdy się na mnie nie będziesz gniewał, i…

Błysk gniewu przemknął przez twarz Devona.

– A niech to, Linnet! Ja… – Urwał, dostrzegłszy iskierki wesołości w jej oczach. – Jesteś niesamowitą kobietą.

Radosny śmiech Linnet wypełnił szałas.