Kerrelyn Sparks: Jak poślubić wampira milionera

Na razie nic mi nie jest. Nie przejmuj się mną. Co z tobą? Idziesz dziś na wojnę?

Sprawa będzie dziś załatwiona. Dlaczego… Dlaczego zadzwoniłaś po ojca? Myślałem, że ze mną zostaniesz.

Nie dzwoniłam po niego. Był na zewnątrz, obserwował dom Petrovskiego, widział, jak tam wchodzę. Myślał, że coś mi grozi, i pospieszył na ratunek.

I chcesz z nim zostać?

Wolałabym być z tobą, ale jeśli mogę ci pomóc, zostając tutaj…

Nie potrzebuję twojej pomocy!

Jego gniewny głos niósł się echem w jej głowie.

Roman, zawsze będę ciebie kochać. Nie mogłabym cię zdradzić!

Połączenie zdawało iskrzyć się od emocji.

Roman? Jesteś tam?

Pojawiło się nowe uczucie. Rozpacz. Roman cierpi. Przycisnęła srebrny krzyż do serca.

Wrócisz do mnie, jeśli przeżyję tę noc?

Jeśli przeżyje tę noc? Co to miało znaczyć?

Co ty opowiadasz? Idziesz na wojnę?

Wrócisz do mnie?

Tak! Tak! Ale błagam, uważaj na siebie. Proszę. - Zacisnęła dłoń na krucyfiksie.

Cisza.

Roman! Nie odchodź! - Drgnęła, gdy rozległo się pukanie do drzwi łazienki.

– Shanna? – Głos Austina. – Nic ci nie jest?

– Nie – odparła. Skoncentrowała się, wysyłała wiadomość do Romana. Słyszysz mnie?

Brak odpowiedzi. Więź znikła. Podobnie jak Roman.

Niemożliwe, żeby chodziło o pychę. Angus się myli. Roman wiedział, że Jean-Luc jest od niego lepszym szermierzem, a Angus – żołnierzem. Więc w jaki sposób pycha miałaby mu podsuwać takie rozwiązanie? Wiedział jedno: zrobiłby wszystko, byle oszczędzić swoich i Shannę. Dokonał transformacji wielu Szkotów, ba, przemienił Jean-Luca i Angusa. Skazał ich dusze na wieczne potępienie, kiedy umrą. Nie dopuści do tego, nawet za cenę swojej śmierci i potępienia.

Kilka minut po dwudziestej trzeciej pokonał kamienne stopnie i pchnął drewniane drzwi kościoła. Jego kroki niosły się echem po głównej nawie. Płomienie wotywnych świec rzucały nikłe światło. Posągi Matki Boskiej spoglądały na niego z góry, jakby zdziwione, co robi w domu bożym. On też tego nie wiedział. Co chciał tu znaleźć?

Przeżegnał się, wyciągnął rękę w stronę wody święconej, zawahał się. Powierzchnia zawrzała, buchnęła para, parzyła mu skórę. Cofnął rękę – musi być sprawna podczas pojedynku. Woda uspokoiła się, a on popadł w rozpacz. Miał odpowiedź na swoje pytanie. Jest przeklęty.

Drgnął, gdy za jego plecami otworzyły się drzwi. Uspokoił się, widząc, kto wszedł do kościoła.

Connor, Gregori i Laszlo przyglądali mu się niespokojnie.

– Chyba wyraziłem się jasno. Nie wolno wam za mną iść. Szkot wzruszył ramionami.

– Tu wolno. Przecież nie będziesz pojedynkować się w świątyni, nie?

– Zresztą – Gregori włączył się do rozmowy – i tak chcieliśmy tu przyjść. Żeby pomodlić się za ciebie.

– Tak. – Laszlo się przeżegnał. – Przyszliśmy się pomodlić.

Roman się żachnął.

– A módlcie się, ile chcecie. Myślicie, że to coś pomoże? Odszedł w głąb kościoła, do konfesjonału.

Kapłan odsunął drzwiczki. W konfesjonale było ciemno, Roman z trudem widział zarys postaci. Ksiądz wydawał się stary i zgarbiony.

– Wybacz mi ojcze, bo zgrzeszyłem. – Odwrócił się, niewyraźnie wybełkotał następne zdanie. – Po raz ostatni byłem u spowiedzi pięćset czternaście lat temu.

– Słucham? – Kapłan odchrząknął. – Czternaście lat temu?

– Dawno, ojcze. Złamałem śluby składane Bogu. Popełniłem wiele grzechów. A dziś mogę przestać istnieć.

– Jesteś chory, synu?

– Nie. Dziś zaryzykuję życiem, żeby ocalić bliskie mi osoby. – Oparł czoło o drewnianą kratkę. – Ale nie wiem, czy dobro zdoła pokonać zło, czy ja w ogóle jestem dobry. Bóg odwrócił się ode mnie, więc pewnie ja jestem zły.

– Dlaczego uważasz, że Bóg odwrócił się od ciebie?

– Kiedyś, dawno temu, wydawało mi się, że zdołam ocalić całą wioskę, ale popełniłem grzech pychy i ogarnął mnie mrok. I żyję w nim do dziś.

Ksiądz odchrząknął, poruszył się niespokojnie. Roman zdawał sobie sprawę, że jego spowiedź jest co najmniej dziwaczna. Tylko marnował tu czas. Na co liczył?

– Nie wiem, czy dobrze zrozumiałem – zaczął ksiądz. – Za pierwszym razem, gdy chciałeś kogoś ratować, byłeś pewien zwycięstwa?

– Tak, próżność mi podpowiadała, że wygram.

– A zatem we własnym mniemaniu niczym nie ryzykowałeś. A dziś? Uważasz, że wygrasz?

Roman zapatrzył się w mrok konfesjonału.

– Nie. Nie mam tej pewności.

– Więc czemu ryzykujesz życie? Miał łzy pod powiekami.

– Bo nie zniosę myśli, że oni zaryzykują swoje. Bo… bo ich kocham.

Ksiądz odetchnął głęboko.

– Oto i twoja odpowiedź. Robisz to nie z pychy, ale z miłości. A ponieważ miłość to dar ojca, nie porzucił cię.

– Ksiądz nie zdaje sobie sprawy z ogromu moich grzechów.

– A ty nie zdajesz sobie sprawy z bożej wielkoduszności. Po policzku Romana spływała łza.

– Bardzo chciałbym ojcu uwierzyć, ale popełniałem straszne czyny. Dla mnie już za późno.

Ksiądz pochylił się w jego stronę.

– Synu, jeśli skrucha jest szczera, nigdy nie jest za późno. Będę się dziś za ciebie modlił.

Było już po północy, gdy rozdzwonił się telefon Austina. Odebrał i mówił tonem pełnym szacunku, co chwila na nią spoglądając; Shanna wyczuła, że rozmawiał z jej ojcem. Przez cały wieczór dręczyła się myślą o wojnie wampirów. Nie udało jej się nawiązać łączności z Romanem.

– Tak jest, sir. – Austin podał jej telefon. – Twój ojciec chce z tobą porozmawiać.

– Tato?

– Shanno, pomyślałem, że chciałabyś wiedzieć, co się dzieje. Cały czas podsłuchujemy telefon Petrovskiego i słyszałem jego rozmowę z Draganestim.

– Co się dzieje? Będzie wojna?

– No cóż, Draganesti jest gotowy. Twierdzi, że ma dwustu żołnierzy. Petrovsky cały wieczór ściągał posiłki. Będzie miał najwyżej pięćdziesięciu.

Odetchnęła z ulgą.

– Roman ma przewagę.

– Nie do końca. Widzisz, Draganesti zaproponował Petrovskiemu układ. Spotkają się w Central Parku. Zamiast wojny, pojedynek. Na śmierć i życie.

Przysiadła na łóżku.

– Co?

– No, tak. Umówili się na East Green w Central Parku o drugiej nad ranem. Srebrne miecze. Walka do końca.

Nie mogła złapać tchu. Roman będzie walczyć na śmierć i życie?

– To… to niemożliwe. Musimy temu zapobiec.

– Nie możemy, skarbie. Ale trochę martwię się o twojego przyjaciela. Widzisz, słyszałem, jak Petrovsky ściąga posiłki. O ile wiadomo, Draganesti stawi się sam. Petrovsky sprowadzi wojsko.

O nie.

– Wywnioskowałem, że ludzie Draganestiego nie wiedzą, gdzie odbędzie się pojedynek, więc mu nie pomogą. Szkoda. Przecież to będzie rzeź.

Shanna zapamiętała: Druga w nocy, Central Park, East Green.

– Czas na mnie, skarbie. Chciałem, żebyś wiedziała, jak wygląda sytuacja. Pa.

– Pa… – Spojrzała na Alyssę i Austina.

– Muszę zadzwonić. Alyssa wstała.

– Nie możemy pozwolić.

Austin poprawił się na sąsiednim łóżku.

– Co nam szkodzi? Nawet więźniowie mają prawo do jednego telefonu.

Odwróciła się gwałtownie.

– Oszalałeś?

– Nie. – Spojrzał na nią znacząco.