Kerrelyn Sparks: Jak poślubić wampira milionera

Angus skrzyżował ręce na szerokiej piersi.

– Pytanie, jak ty się czujesz? Podobno byłeś przytomny za dnia.

– Tak. – Usiadł i zerknął na zegarek przy łóżku. Rany boskie, słońce zaszło już z godzinę temu. – Zaspałem.

– W życiu o czymś takim nie słyszałem – mruknął Connor.

– Pewnie skutek uboczny specyfiku – domyślił się Laszlo. – Pozwoli pan, że zbadam puls?

– Proszę bardzo. – Wyciągnął rękę. Laszlo złapał go za przegub i wbił wzrok w zegarek.

– Gratulacje, mon ami - powiedział Jean-Luc. – Twój wynalazek to wielki sukces. Byłeś przytomny za dnia – nie do wiary!

– Słońce mnie poparzyło. – Spojrzał na swoją klatkę piersiową. Dziura na koszuli została, ale skóra się zagoiła. Prawdziwa rana kryła się głębiej. Zadała ją Eliza, ponad sto lat temu, gdy chciała go zabić. Teraz Shanna rozdrapała ją na nowo.

– Puls w normie – orzekł chemik.

Jak to możliwe, skoro serce cierpi? Z trudem przełknął.

– Shanna wróciła?

– Nie. – Connor westchnął. – Nie dała znaku życia.

– Chciałem jej pomóc, ale mnie pokonali – mruknął Phil.

– Cholerny projekt „Trumna” – sapnął Angus. – Phil i Howard opowiedzieli nam wszystko o twojej dziennej przygodzie, kiedy czekaliśmy, aż się ockniesz.

Romanowi serce pękało z bólu.

– Chce dołączyć do ekipy ojca. A on ją nauczy, jak nas zabijać.

Szkot prychnął gniewnie.

– Nie wierzę. Gregori kręcił głową.

– To nie w jej stylu.

– Śmiertelnikom nie można ufać – mówił Angus. – Przekonałem się o tym na własnej skórze. – Ze smutkiem spojrzał na Romana. – Myślałem, że ty też.

Owszem, ale Shanna na nowo dała mu nadzieję. Zasypiał zbity z tropu, miał mętlik w głowie. Wygląda na to, że chciała zostać z ojcem, a więc dołączy do zabójców wampirów. Ale dlaczego ostrzegła go, że mężczyzna z kołkiem jest za nim? Dlaczego go ratowała, skoro chce jego śmierci? Czyżby myślała, że go chroni, zostając z ojcem? Czyżby naprawdę pokochała?

– Kiedy spałeś, mieliśmy pełne ręce roboty – ciągnął Angus. – Gdy wstaliśmy została jeszcze jakaś godzinka ciemności w Europie, i udało się ściągnąć jeszcze trochę naszych. Dobra wiadomość jest taka, że na dole czeka armia złożona z dwustu wojowników. Jesteśmy gotowi do walki.

– Rozumiem. – Roman wstał. Wielu z tych na dole przemienił osobiście. Gdzie trafią ich nieśmiertelne dusze, jeśli dziś polegną? To dobrzy ludzie, ale od wieków żywili się krwią śmiertelników. Bóg nie wpuści ich do nieba. A jeśli jedyną alternatywą jest piekło, on ponosi za to winę, bo on ich skazał, dokonując przemiany. Wina go przytłaczała. – Zaraz przyjdę. Poczekajcie w gabinecie.

Rozeszli się. Roman wstał, ubrał się, poszedł do gabinetu, wstawił butelkę krwi do mikrofalówki.

– Gregori, jak mama?

– Dobrze, właśnie wracam ze szpitala. – Siedział w głębokim fotelu. Był zmartwiony. – Obiecałeś jej, że nie wezmę udziału w wojnie. Nie jestem tchórzem, wiesz przecież.

– Wiem. – Brzęknęła mikrofalówka i Roman wyjął butelkę krwi. – Ale nie szkolono cię do walki.

– Też mi problem. Nie będę czekać bezczynnie. Roman sączył krew z butelki.

– Mamy dość broni?

– Mamy kołki i posrebrzane miecze. – Angus przechadzał się tak energicznie, aż kilt oblepiał mu nogi. – Także broń palną, na wypadek, gdyby Petrovsky zabrał śmiertelników.

Zadzwonił telefon na biurku Romana.

– O wilku mowa – szepnął Jean-Luc.

Roman podszedł do biurka, podniósł słuchawkę.

– Draganesti.

– Mówi Petrovsky. Nie wiem, jak ci się udało dostać do mojego domu za dnia, ale nigdy więcej tego nie rób. Od tej pory mam tu trzydziestu ludzi, uzbrojonych w srebrne kule.

Roman usiadł.

– Widzę, że niepokoisz się moim nowym wynalazkiem. Co, obawiasz się, że przyjdziemy za dnia i was załatwimy?

– Nie znajdziesz nas, draniu! Mamy inne kryjówki. Nigdy nas nie znajdziesz.

– Znalazłem mojego chemika, znajdę i ciebie.

– Zabierz sobie swojego głupiego chemika. Cholernik urwał mi wszystkie guziki z kanapy. Sprawa wygląda tak, Draganesti. Albo dziś przekażesz mi Shannę Whelan, albo nadal będę podkładał bomby w twoich fabrykach i porywał twoich pracowników. A kiedy to zrobię, zostanie po nich tylko kurz, jak po Szkocie.

Roman zacisnął dłoń na słuchawce. Nie zaryzykuje życiem Szkotów. I nie zdradzi Shanny, nawet jeśli ona to zrobiła.

– Nie mam doktor Whelan.

– Oczywiście, że masz. Słyszałem, że u ciebie mieszka. Daj mi ją, a zostawię Romatech w spokoju.

Bzdura. Petrovsky nigdy nie da im spokoju, był tego pewien. A Shanny będzie bronić do ostatniego tchu.

– Posłuchaj, Petrovsky. Nie będziesz mi podkładał bomb, ani porywał moich pracowników, a Shannie Whelan włos z głowy nie spadnie. Wiesz dlaczego? Bo nie dożyjesz do rana.

Ivan parsknął.

– Ten środek rzucił ci się na mózg.

– Mamy dwustu wojowników i dziś was zaatakujemy. A ty kogo masz?

Milczenie. Wiedział z raportów Angusa, że Petrovsky ma najwyżej pięćdziesięciu żołnierzy.

– Jestem wielkoduszny, załóżmy, że masz ich stu – ciągnął. – Nadal mamy nad wami dwukrotną przewagę. Chcesz się założyć, kto wygra?

– Kłamiesz, świnio. Niemożliwe, żebyś miał dwustu.

– Ściągnęliśmy posiłki z Anglii, ale nie musisz wierzyć mi na słowo. Sam się przekonasz.

Petrovsky zaklął po rosyjsku.

– My też możemy to zrobić, ściągnąć setki z Rosji.

– Za późno. W Rosji już jest dzień. Dzwoń, ale nikt nie odbierze. – Roman słyszał chichoty przyjaciół. Wiedział, że to, co zaraz powie nie przypadnie im do gustu.

– Ale skoro jesteś w kropce, mogę zaproponować układ.

– Układ?

Angus, Connor i Jean-Luc podeszli do biurka z poważnymi minami.

– Czego pragniesz najbardziej na świecie? – zapytał Roman. – Bardziej niż śmierci Shanny Whelan czy kilku Szkotów?

Petrovsky się żachnął.

– Chciałbym wyrwać ci serce i upiec na wolnym ogniu.

– Dam ci ku temu okazję. Załatwmy to raz na zawsze. Tylko ty i ja.

Angus pochylił się nad jego uchem.

– Co ty opowiadasz? – szepnął. – Nie pozwolimy ci walczyć samemu.

– Wojownicy chcą bitwy – dodał Jean-Luc. – Zwycięstwo gwarantowane.

Roman zakrył dłonią słuchawkę.

– Tak będzie najlepiej. Nie narażamy nikogo. Connor zmarszczył brwi.

– Poza tobą. Nie zgadzamy się.

– Co ty proponujesz, Draganesti? – dopytywał się Petrovsky. – Chcesz się poddać?

– Nie. Proponuję pojedynek. Na srebrne miecze. Do śmierci.

– A co zyskam, wygrywając, poza rozkoszą obserwowania, jak zmieniasz się w proch?

– Moja śmierć będzie ceną za bezpieczeństwo moich pracowników, klanu, Szkotów i Shanny Whelan. Nie zrobisz im krzywdy.

– Nie! – Angus uderzył pięścią w stół. – Nie zrobisz tego. Wszyscy zaczęli głośno protestować.

Roman uciszył ich gestem dłoni.

– Jakie to szlachetne z twojej strony – szydził Petrovsky. – Ale dla mnie to żadna frajda. Chcę zwycięstwa Prawdziwych.

Zastanawiał się chwilę.

– Dobrze, jeśli przegram, skończy się produkcja serii fusion. – Kto poza nim zna recepturę?

– Krwi syntetycznej też?

– Nie, ona ratuje ludzi. Chyba chcesz, żeby byli zdrowi? Petrovsky się żachnął.

– Dobrze. Załatwię cię i skończę z fusion. Druga nad ranem, Central Park, East Green. Bądź.

– Jeszcze jedno. – Roman nie dał mu się rozłączyć. – Nie ustaliliśmy, co ja zyskam, wygrywając.