Barbara Cartland: Poskromienie Tygrysicy

Magnamus Maulton kupił dom wraz z otaczającymi go ziemiami -jedno i drugie w fatalnym stanie. Był święcie przekonany, że las, zaznaczony na mapie na granicy włości, należy do niego.

Lord Flore ze swej strony utrzymywał, że to on jest właścicielem lasu. Ciągle na nowo podkreślał stanowczo, że nigdy nie sprzedał ani piędzi ziemi z rodowego majątku i nie ma ochoty tego robić także teraz.

Obaj właściciele prowadzili zajadły spór za pośrednictwem radców prawnych. Sprawa ciągnęła się latami i nie znalazła rozwiązania aż do śmierci Magnamusa Maultona.

Malvina nie była tymi wydarzeniami specjalnie zainteresowana. Bez emocji przyjęła wiadomość, że po trzech miesiącach lord podążył śladem swojego oponenta, a historyczny klasztor – siedziba rodu Flore, budynek podobno niespotykanej urody – pozostał bezpański.

W ten oto sposób nikt już nie wysuwał roszczeń w stosunku do Dzikiego Lasu.

Swego czasu Magnamus Maulton nakazał gajowym, by trzymali się od tego skrawka ziemi z daleka i zakazał przeprowadzania tam jakichkolwiek prac.

Malvina była za to losowi nieskończenie wdzięczna, gdyż w ten sposób na obszarze tysiącdwustuhektarowego, doskonale utrzymanego majątku ojca Dziki Las ocalał jako jedyne miejsce, gdzie pozwolono naturze rządzić się własnymi prawami.

Pomiędzy drzewami zamieszkały licznie sójki, sroki i gronostaje, buszowały łasice oraz rude wiewiórki o puszystych ogonkach. Spod końskich kopyt smyrgały króliki – było ich tak wiele, że momentami całe poszycie nieustannie drżało i falowało, poruszane ukrytym życiem.

W czasie długich miesięcy żałoby Malvina bywała w lesie codziennie. Przytłoczona nieznośną pustką, zrozpaczona po stracie rodziców, tylko tam odzyskiwała siły. W gąszczu drzew mogła być sobą, nie musiała kryć swych uczuć; zwierzęta i ptaki rozumiały jej łzy.

W towarzystwie ludzi czuła się zupełnie inaczej. Krewni z rodu Daresburych często przybywali w gościnę, rzekomo by ją pocieszyć, lecz ona doskonale wiedziała, że w rzeczywistości są zainteresowani tym, jak wydaje pieniądze.

Jedyną osobą, która z pewnością kochała ją naprawdę, była teraz babka.

W Dzikim Lesie Malvina czuła obok siebie obecność ojca. Śmiał się z udawanego respektu rodziny, żartobliwie szydził z fałszywego szacunku oraz troski bliższych i dalszych krewnych.

„Tak mi ciebie brakuje, tatusiu… jak ja za tobą tęsknię!” – pomyślała teraz dziewczyna wjeżdżając pomiędzy drzewa.

Jechała w głąb lasu krętą ścieżką wytyczoną omszałymi kamieniami.

Ojciec na pewno by zrozumiał, dlaczego odmówiła księciu, podobnie jak wszystkim innym mężczyznom, którzy się jej oświadczali w ciągu ostatnich trzech miesięcy.

Pod wpływem nagłego impulsu powzięła postanowienie, że bez względu na opinię babki w ogóle nie wyjdzie za mąż.

– Po co mi mąż? – zapytała wyzywająco.

– Żeby rządził moimi pieniędzmi, rozkazywał mi i próbował mnie sobie podporządkować?

Jechała naprzód, a towarzyszył jej nieustanny szelest i trzask łamanych gałązek, kiedy króliki umykały spod końskich kopyt. Wiewiórki krzykiem straszyły ją spośród gałęzi, na wypadek gdyby się tu zjawiła podbierać im orzechy.

W samym środku lasu znajdował się niewielki błękitny staw, zasilany przez jakieś tajemnicze źródło. Żółte jaskry i kaczeńce, pierwiosnki i liliowe fiołki oraz pierwsze, ledwie zazielenione trawy wyrosłe na twardej jeszcze ziemi kłaniały mu się z wiatrem. Drzewa podziwiały swoje odbicia w błyszczącym zwierciadle czystej wody.

Malvina zsunęła się z siodła. Wodze przywiązała do łęku, by Lotny Smok mógł swobodnie chodzić w poszukiwaniu soczystych kępek trawy. Zawsze wracał na pierwsze zawołanie.

Zdjęła kapelusik i usiadła na zwalonym pniu nad samym brzegiem stawu. Dzięki magicznemu i balsamicznie kojącemu wpływowi lasu zapominała o wszystkich kłopotach. Myślała tylko o pięknie natury. Z oddali dobiegło ją wołanie kukułki, potem śpiew jakiegoś małego ptaszka. Wolno pogrążała się w cudownej beztrosce zespolenia z przyrodą.

Nagle gwałtowny ruch pomiędzy sosnami wyrwał ją z zamyślenia. To Lotny Smok szarpnął się raptownie i stanął dęba. Zapewne użądlił go jakiś owad. Dziewczyna zerwała się z miejsca. Trzeba było konia ugłaskać i uspokoić.

Kiedy podbiegła do niego, ciągle wspinał się na zadnie nogi i rżał nerwowo. Wodze, niedokładnie widać zawiązane, przy którymś gwałtownym ruchu konia przeleciały mu nad głową i teraz krępowały przednie nogi.

– Juuuż… już dooobrze… – przemawiała do zwierzęcia łagodnym głosem. – Zaraz przestanie boleć. No juuuż…

Lotny Smok jednak nie dawał się uspokoić.

Bił przednimi kopytami powietrze, coraz bardziej plątał się w wodze, aż Malvina zaczęła tracić głowę. Nic nie pomagało.

Niespodziewanie usłyszała koło siebie męski głos:

– Pozwoli pani, że jej pomogę.

– Coś go chyba użądliło – rzekła dziewczyna nie odwracając głowy.

Mężczyzna zdecydowanym, silnym gestem chwycił Lotnego Smoka za uzdę i wyprowadził z ciernistych krzewów, w których się szamotał.

– Proszę go przytrzymać krótko przy pysku – nakazał władczo – ja rozplączę wodze.

Zanim się puści konia wolno, trzeba porządnie zawiązać wodze na łęku. Najgłupszy parobek wie o tym, a pani nie?

Malvina, niebotycznie zdumiona tonem tej nieprawdopodobnej przemowy, podniosła wzrok na przybysza.

Był niewątpliwie dżentelmenem, choć może cokolwiek niekonwencjonalnym.

Nie miał kapelusza, a fular w lekkim nieładzie tylko luźno udrapowany wokół szyi. Reszta stroju bezwzględnie była dziełem znakomitego krawca.

W twarzy miał coś obcego, co różniło go od wszystkich znanych Malvinie mężczyzn.

Lotny Smok był już spokojniejszy, choć jeszcze mięśnie mu drżały, jak gdyby z oburzenia, że został potraktowany tak bezpardonowo.

Obcy mocno i wprawnie zawiązał wodze na łęku.

– Tak się to robi – powiedział dobitnie.

– Tak właśnie zrobiłam – odparła Malvina chłodno.

– Niezbyt skutecznie!

– Dziękuję za pomoc – rzekła Malvina. – Dobrze się stało, że akurat był pan tutaj, jednak chciałabym powiadomić, że wdarł się pan, zapewne nieświadomie, na teren prywatny.

– Ja się wdarłem na teren prywatny! – wykrzyknął obcy z niedowierzaniem, w niebotycznym zdumieniu unosząc brwi. – Dokładnie to samo zamierzałem powiedzieć pani!

Malvina szeroko otworzyła oczy ze zdziwienia.

– Niemożliwe… czyżby pan… pan nie jest chyba…

– …czarną owcą? – dokończył obcy. – Albo może wolałaby pani „synem marnotrawnym”?

Tyle że na mój powrót nie szykowano tucznego cielęcia!

– To pan jest… lordem Flore?

– Tak! A pani, sądząc po tym, że rości sobie prawo do tego lasu, jest zapewne ową „dziedziczką bez serca”.

Malvina patrzyła na niego w milczeniu.

– Proszę mi wybaczyć, jeśli nie brzmi to szczególnie uprzejmie – ciągnął mężczyzna – lecz od dwóch tygodni, od czasu gdy znalazłem się znowu w Anglii, każdy, kogo spotykam, nie zna innego tematu poza panią i pani fortuną.

Choć Malvina musiała uznać jego słowa za impertynencję, nie mogła się nie roześmiać.

– Chybiony komplement, doprawdy!

– Dlaczego? Wszystkie kobiety chcą, by o nich mówić.

– Wobec tego jestem wyjątkiem.

– Szczerze wątpię – żachnął się lord Flore. – Tak samo jak trudno mi uwierzyć, że jest pani tu sama. – Rozejrzał się dookoła. – Gdzie pani eskorta, Aides-de-Camp, parobcy, lokajczyki, no i oczywiście pułk niepocieszonych wielbicieli?