Anne Rice: Wampir Lestat

— Dokładnie tak — dodałem, choć ponownie pomyślałem o czysto śmiertelnym impulsie, próżnym impulsie — sławie na cały świat, uznaniu. Ledwo dostrzegalny rumieniec wstydu. To wszystko zapowiada się tak ekscytująco i przyjemnie.

— Ale dlaczego, Lestat? — zapytał z lekka podejrzliwie. — Po co to całe niebezpieczeństwo, ryzyko? W końcu dopiąłeś już swego. Powróciłeś. Jesteś silniejszy niż kiedykolwiek. Odzyskałeś swój dawny ogień, jakbyś nigdy go nie utracił, i wiesz dobrze, jakie to cenne. Po co ryzykować od razu? Czy zapomniałeś, jak to było, kiedy świat otaczał nas razem wokoło i nikt nie mógł nam wyrządzić krzywdy poza nami samymi?

— Czy to propozycja, Louis? Czy wracasz do mnie, jak to nazywają kochankowie?

Jego oczy pociemniały. Odwrócił wzrok.

— Ja nie kpię z ciebie, Louis — powiedziałem.

— To ty wróciłeś do mnie, Lestat — powiedział spokojnie, ponownie zwracając wzrok ku mnie. — Kiedy usłyszałem pierwsze szepty o tobie w „Córce Drakuli” poczułem coś, co, jak sądziłem, dawno już minęło na zawsze…

Przerwał.

Wiedziałem, o czym mówił. Już to powiedział. Zrozumiałem to już setki lat temu, kiedy byłem świadkiem rozpaczy Armanda po śmierci starego klanu. Podniecenie, pragnienie kontynuacji — te rzeczy były dla nas bezcenne. Jeszcze jeden powód, dla którego warto doprowadzić do tego koncertu, do kontynuacji, do samej wreszcie wojny.

— Lestat, nie wychodź jutro na scenę — powiedział. — Niech już te filmy i książka zrobią to, co chcesz, ale chroń samego siebie. Spotkajmy się razem i porozmawiajmy. Dzielmy się sobą, jak nigdy w przeszłości. I mam na myśli nas wszystkich.

— Bardzo pociągające, mój piękny — odparłem. Był taki czas w poprzednim wieku, kiedy oddałbym prawie wszystko, aby usłyszeć te słowa. — I zejdziemy się razem, i będziemy rozmawiać, my wszyscy, i będziemy dzielić się sobą. To będzie wspaniałe, lepsze niż kiedykolwiek w przeszłości. Zamierzam jednak wystąpić na scenie. Zamierzam znowu być Lelio, w inny sposób niż niegdyś w Paryżu. Będę wampirem Lestatem i wszyscy będą mogli mnie zobaczyć. Będę symbolem, wyrzutkiem, wybrykiem natury, kimś, kogo się kocha i kim się pogardza zarazem. Powiem ci — nie mogę z tego zrezygnować. Nie mogę tego teraz przegapić. I całkiem szczerze — nic a nic się nie boję.

Zebrałem się w sobie, aby odeprzeć chłód albo smutek, który mógłby go opanować. Nienawidziłem nieuchronnie zbliżającego się słońca. Louis odwrócił się plecami. Iluminacja raniła go trochę, ale jego twarz nadal pełna była ciepłego wyrazu.

— No dobrze — powiedział. — Chciałbym pojechać z tobą do San Francisco. Chciałbym tego bardzo. Czy zabierzesz mnie ze sobą?

Nie mogłem odpowiedzieć natychmiast. Czysta ekscytacja zbyt była rozdzierająca, a miłość do niego bez wątpienia upokarzała mnie przed nim.

— Oczywiście. Zabiorę cię ze sobą — odparłem wreszcie.

Przez dłuższą chwilę patrzyliśmy na siebie w napięciu. Musieliśmy się teraz rozstać. Poranek zabierał mi go.

— Jeszcze jedna sprawa, Louis — powiedziałem.

— Tak?

— To ubranie. Niemożliwe, to jest, chcę powiedzieć, że jutrzejszej nocy, jak to mówią w XX wieku, żebyś mi zgubił ten sweter i te spodnie.

Gdy Louis odszedł, poranek wydał mi się pusty. Stałem jeszcze przez chwilę w bezruchu, zastanawiając się nad wiadomościami, które Louis mi przyniósł.

Niebezpieczeństwo. Szybko przebiegłem wzrokiem po odległych wzgórzach, nie kończących się polach. Zagrożenie, ostrzeżenie — jakie to miało znaczenie? Młodzi wykręcają mój numer telefonu, starzy wypowiadają podniesionym, nieziemskim głosem swoje oburzenie. Czy to było takie dziwne?

Teraz mogłem myśleć już tylko o Louisie, że on był ze mną. I o tym, jak by to było, gdyby przyszli ci inni.

Obszerne, rozciągające się szeroko parkingi Cow Palace w San Francisco zatłoczone były śmiertelnymi, którzy natychmiast dostali szału, gdy tylko kawalkada naszych samochodów przepchnęła się przez bramy wjazdowe. Moim muzycy w limuzynie z przodu, Louis w skórzanym wdzianku tuż obok mnie. Odświeżony i promieniujący, w przykrytym czarną peleryną kostiumie zespołu wyglądał, jakby właśnie zszedł z kart swojej własnej książki. Jego zielone oczy przesuwały się nieco bojaźliwie po wrzeszczących po obu stronach samochodu młodzieńcach i obstawie na motocyklach, która pilnowała dystansu między nami a tłumem.

Miejsca zostały wyprzedane miesiąc wcześniej. Rozczarowani fani zażądali transmisji koncertu na zewnątrz, aby mogli się mu przysłuchiwać. Ziemia zaśmiecona już była niezliczoną ilością pustych puszek po piwie. Młodzież siedziała na dachach, maskach i bagażnikach samochodów, a z radiowych głośników, nastawionych na maksymalną głośność, grzmiały kompozycje „The Vampire Lestat”.

Przy samochodzie biegł mój menadżer, tłumacząc, że na zewnątrz sali koncertowej umieszczone będą ekrany i głośniki. Policja z San Francisco wydała zezwolenie na rozszerzenie imprezy, aby zapobiec zamieszkom. Czułem rosnący niepokój Louisa. Grupa młodych ludzi przedarła się przez ochronę policyjną i biegnąc przy samochodzie, przylepiała swe twarze do szyb, aż do chwili, kiedy kawalkada samochodów skręciła gwałtownie i wjechała w półkolisty podjazd do audytorium.

Bez wątpienia byłem oczarowany tym, co miało nastąpić. Podniecenie we mnie sięgało szczytu. Raz za razem fani otaczali samochód, lecz po chwili odrzucani byli do tyłu. Zaczynałem rozumieć, jak bardzo nie doceniłem całego tego przedsięwzięcia. Sfilmowane koncerty rockowe, które oglądałem wcześniej, nie przygotowały mnie na ten stan, elektryzujący już całe moje ciało. Wejście do sali koncertowej było piekłem. Przez szpaler utworzony ze strażników przebiegliśmy do mocno strzeżonych pokojów za sceną. Tough Cookie ścisnęła mnie mocno w biegu, Alex popychał Larrego przed sobą. Fani rzucali się ku naszym włosom, pelerynom. Odchyliłem się do tyłu i wziąłem pod swe skrzydło oszołomionego Louisa, przeprowadzając przez drzwi.

W zasłoniętych szczelnie pokojach garderoby usłyszałem po raz pierwszy bestialski, dziki wrzask tłumu, piętnaście tysięcy dusz podśpiewujących i wrzeszczących pod jednym dachem.

Nie, nie miałem nad tym kontroli, nad tą wściekłą i gwałtownie okazywaną radością, która wprawiła w drżenie całe moje ciało. Kiedy coś takiego zdarzyło się mi w przeszłości, taka prawie wesołość?

Poszedłem za kurtynę i zerknąłem na publiczność. Śmiertelni po obu stronach długiego owalu sali, od parteru aż do samych belek stropowych, a na szerokim otwartym środku tłum składający się chyba z kilku tysięcy tańczył, obłapywał się i żywo gestykulował w dymnej mgiełce, rywalizując ze sobą o jeszcze lepsze miejsce przed platformą sceny. Zapach ludzkiej krwi, haszyszu i piwa unosił się w górę ku otworom wentylacyjnym.

Ekipa techniczna krzyczała już, że wszystko gotowe. Makijaż na naszych twarzach został poprawiony, czarne, atłasowe peleryny wyszczotkowane, czarne krawaty wypastowane. Trzymanie tego tłumu w oczekiwaniu choćby chwilę dłużej nie wydawało się bezpieczne.

Wydano już dyspozycje i oświetlenie sali nagle wygasło. Nieludzki ryk zabrzmiał w ciemności, odbijając się od ścian. Czułem go w drżących deskach podłogi. Stawał się coraz potężniejszy, podobnie jak elektroniczne buczenie oznajmiające o podłączeniu „sprzętu”. Wibracja przewiercała mi skronie. Skóra jakby warstwami schodziła ze mnie. Ujrzałem dłoń Louisa, pocałowałem go, a następnie poczułem, że jego uścisk zwolnił mnie.